Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

“Kom sit dan hier by my en vertel my hoe dit by die skool gaan.”

      Albei kinders kyk eers na Olivia, maar toe sy bemoedigend knik, loop hulle nader en gaan sit weerskante van Yvonne op die bank.

      “Wil jy nie ook sit nie?” vra meneer Steytler vir haar en wys na ’n stoel. “Kan ek vir jou iets ingooi om te drink?”

      “Ek is nog op diens,” sê sy vroom. “Maar ’n glas wyn sal lekker wees, dankie.”

      Sy oë vernou ’n oomblik, maar sy gaan sit in die stoel, kruis haar bene en kyk hom onskuldig aan toe hy die glas wyn vir haar bring.

      “Wil Vonnie se poppies nie ook ietsie drink nie?” vra die rooikopmeisie.

      Olivia stik in haar wyn en kry ’n skerp blik van meneer Steytler. “Die poppies het klaar melk gedrink,” sê sy en byt die binnekant van haar wange vas om die onbedaarlike giggellaggie wat in haar opborrel onder beheer te hou.

      “Maar hulle kan sap drink,” sê Yvonne in ’n harde stem.

      “Sekerlik,” sê Olivia en knik.

      Meneer Steytler skink vir hulle lemoensap in.

      Tussendeur vra Yvonne die kinders uit. Sy wil weet van hulle maatjies in hulle klassies, sy vra uit na boekies en prentjies en kleurpotloodjies en speelgoedjies. Die kinders antwoord beleef, maar dis duidelik dat Nicky ongemaklik voel. Die oomblik toe sy glas leeg is, sit hy dit op die tafel neer en draf oor die mat tot by Olivia. Hy klouter op haar skoot, druk sy duim in sy mond en lê terug teen haar bors.

      “Haai, suig so ’n groot mannetjie tog nie sy duimpie nie?” lag Yvonne.

      Olivia is lus en klap die vrou dwarsoor die kamer. Sy is self nie gelukkig met die feit dat Nicky nog duim suig nie en sy het klaar ’n speletjie uitgedink om die kind dit af te leer. Wat sy nie nodig het nie, is die rooikop se ongevoelige opmerking. Sy skiet ’n vurige blik in meneer Steytler se rigting, sit haar leë glas neer en staan op met Nicky nog in haar arms.

      “Dis slaaptyd,” sê sy in ’n toonlose stem. “Môre is skool.”

      “Jy kan hom nie dra nie,” protesteer meneer Steytler, “hy is te swaar vir jou.”

      “Nee, hy is nie,” sê sy koel.

      Emma het ook opgespring en staan by haar. “Sê nag vir die mense,” gebied sy.

      Meneer Steytler buk oor die kinders en soen hulle. Omdat Nicky se kop teen haar skouer rus, vee sy hare teen haar gesig en dit gee haar ’n vreemde krieweling. Yvonne wil nie uitgesluit word nie en ontvou haar lang bene, spring ook op en kom soen die kinders. Haar parfuum is so ryk en oorweldigend dat Olivia byna weer stik.

      “Dankie vir die wyn,” sê sy en stap na die deur toe. “En dit was aangenaam om u te ontmoet,” sê sy vaagweg in Yvonne se rigting.

      “Eet sy op haar eie?” hoor sy Yvonne se stem net voor sy met die trap opklim.

      “Sy” eet liewers in die tuinskuur, dink sy grimmig toe sy die kinders in die bed sit en hulle besluit watter stories gelees moet word. Blykbaar het niemand nog ooit vir hulle stories gelees nie en dis nou elke aand se ritueel. Beurte word geneem wie die storie mag kies of in wie se kamer dit geskied. Dan klim al drie van hulle op die gekose bed en luister na die storie voordat die kinders gaan inkruip.

      Olivia sit en briewe skryf met die televisie aan in die agtergrond toe daar so teen elfuur ’n klop aan haar deur is.

      “Ja?” roep sy en kyk verbaas op toe meneer Steytler inkom. “Waar’s Yvonne?” vra sy en kyk verby hom.

      “Sy’s huis toe.” Hy rem sy das los.

      Sy sit haar pen neer, draai verder om en leun met een arm op die rug van die stoel. “Is daar ’n probleem?”

      “Jy mag nie die kinders teen Yvonne opsteek nie.”

      Sy lig haar wenkbroue. “Aangesien ek haar vanaand vir die eerste keer ontmoet het, was dit tog nie moontlik nie, meneer Steytler.”

      “Waarom wou hulle nie haar sjokolade vat nie? Sy voel seergemaak daardeur.”

      “Dan moet sy ander soort presente bring,” sê sy kalm. “Ek laat nie toe dat hulle hulle tande bederf nie.” Sy hou haar mond op ’n streng plooi. “Dis nooit te vroeg om goeie gewoontes aan te leer nie.”

      “Juffrou Joubert,” sê hy. “Dis nie nodig dat jy –”

      “Noem my tog maar Olivia,” val sy hom in die rede.

      “Dan sal jy my op my naam moet noem.”

      Sy haal haar skouers op. “Ek het nie ’n probleem daarmee nie.”

      Hy staan ongemaklik rond, asof hy nog iets op die hart het, maar nie weet hoe om dit te sê nie. “Ek wil net sê dat die proeftydperk nou verby is en … Wel, dit lyk asof die kinders van jou hou en …”

      “Ek is dus nou permanent aangestel,” help sy hom. “Dankie, ek is bly, want ek hou baie van jou kinders.” Sy is trots op haar waardigheid, maar kan dit ongelukkig nie volhou nie. Sy gee ’n hiklaggie. “Vonnie se poppies,” sê sy en begin lag, so onkeerbaar dat sy haar kop op haar arm moet laat rus tot sy uitgelag is. “Jammer,” sê sy en vee met haar vinger onder haar oë. “Ek moes dit uit my sisteem kry.”

      “Ek is bly jy vind dit so snaaks,” sê hy in ’n stem wat direk van die Suidpool af kom.

      “Luister, meneer … Nicolas.” Sy sluk die laaste laggie in. “Die kinders is nie speelgoed of troeteldiere nie. Ek het my dit ten doel gestel om vir jou ’n vrou te kry, maar ek moet jou sê Yvonne is nie die regte een nie.”

      “Is dit so?” vra hy en sy stem word selfs kouer.

      “Kyk,” sê sy redelik. “As jy nie kinders gehad het nie, staan dit jou vry om te trou met wie jy wil. Ek meen, dis jou saak.”

      “Ek is bly om dit te hoor.” Sy stem is nou gevaarlik.

      “Maar nou hét jy kinders,” gaan sy onverstoord voort. “Jy het twéé kinders; twee kléin kindertjies. Die prioriteit, soos ek dit sien, is nie in die eerste plek dat jy ’n vrou kry nie, maar dat die kinders ’n ma kry. ’n Goeie een. ’n Liefdevolle, warm een. As my vriendin Petronella nie klaar getroud was nie, het ek haar aan jou voorgestel. Sy verwag nou haar eerste baba en ek kan jou verseker sy gaan die wonderlikste ma wees. Sy ís net so ’n soort vrou. ’n Bietjie vet, ja, waarvan jy miskien nie sal hou nie, maar so moederlik. Sy omvou almal, sy straal liefde en warmte en simpatie uit.” Sy klik haar tong spytig.

      “Maar ongelukkig is sy getroud.”

      “Presies. Jy kan nie moontlik dink dat Yvonne ’n goeie stiefma gaan wees nie.” Sy gooi haar hande in die lug. “Sy praat dan die hele tyd in verkleinwoordjies!”

      “Ek het natuurlik nie besef dis so ’n nadeel nie,” sê hy, sy gesig uitdrukkingloos.

      “Nee, ek kan dit sien,” sê sy simpatiek. “Het jy nie ander meisies nie?”

      “Nie op die oomblik nie, nee. Ek het natuurlik nie besef dat ons besig is met ’n uitdunningsparade nie.”

      Sy kyk vinnig op na hom om te sien of hy lag, maar sy gesig wys niks nie. “Dan stel ek voor jy gooi jou net wyer.”

      “My net,” herhaal hy.

      “Ja, jy moet tog baie ander meisies ken. Spreek net die woord en ek sal my deel bydra. Soos ek nou die dag vir jou gesê het, het ek baie ongetroude vriendinne wat nie soos ek voel nie en wat almal in die mark is vir ’n goeie man.”

      “Ek is gevlei,” sê hy. “Jy beskou my darem as ’n goeie man.”

      Sy haal haar skouers op. “Op die oog af, ja, maar ek ken jou natuurlik nog nie goed nie.”

      “Dis die eerste stukkie waarheid wat jy vanaand kwytgeraak het. Jy ken my glad nie.”

      “Dis