Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

sy naam nou weer?”

      “Dit maak nie saak nie,” giggel Mart. “Gaan voort.”

      “Sy wou Nicky met haar saamneem toe sy getroud is, maar dit wou meneer Steytler nie toelaat nie. Die kinders moes bymekaar bly. Hel, ek sou so dink. En dis waarom hy nou na ’n oppasser soek. Iemand betroubaar wat nie Franse kos maak of drink nie. Iemand wat vastigheid aan die arme kinders se lewe kan gee.”

      “Waarom het hy jou aangestel?”

      Olivia kyk haar gemaak seergemaak aan. “In die eerste plek het ek vir hom vertel ek gaan nie trou voor ek dertig is nie en teen daardie tyd is die kinders groot. Of groot genoeg. In die tweede plek kan ek nie Franse kos kook nie en ek drink ook nie. Wel, nie ernstig nie. Die terloopse glas wyn tel nie. In die derde plek weet ek net ek en die kinders gaan klaarkom, veral omdat dit die enigste werk is wat huisvesting insluit.”

      Mart lag weer. “As jy my vra, is dit die belangrikste.”

      “Dit is nogal.” Sy kyk na haar vriendin, skielik ernstig, haar oë pleitend. “Ek sal goed wees vir hulle, Mart. Jy weet dit.”

      “O, ek weet dit,” beaam Mart dadelik. “Miskien nie goed in die sin wat hy verwag nie, maar … Aarde, jy kan met enigeen regkom. Ek wonder net hoe jy hom so vinnig oortuig het.”

      “O, hy wou my nie hê nie,” erken Olivia. “Glo my, as ek hom ooit toegelaat het om ’n woord in te kry, het hy my baie beleef na die deur begelei. Dis waarom ek hom nie kans gegee het nie.”

      “Jy sê dan hy’s ’n advokaat!”

      “Ek weet, maar ek was voorbereid, jy sien. Hy nie. Hy het nie geweet wie ek is of hoe graag ek die werk wil hê nie. Hy het seker gedink ek is net nog ’n oujongnooi wat gaan sorg dat die kinders se naels skoon is. Ek het gesien hoe afkeurend hy lyk toe hy sien hoe jonk ek is en ek was reg vir hom.”

      “Is hy darem ordentlik? Jy moet met hierdie man in ’n huis saamleef en jy weet hoe gegrief jy is met mans wat jou snags lastig val.”

      “O nee, hy’s baie ordentlik. Wel, so op die oog af, natuurlik, en ek is nou al so gewoond om my kamerdeur te sluit dat ek dit sal aanhou doen. Nee, ek het ander planne vir hom.”

      “O wee,” sug Mart. “Watse planne?”

      “Hy moet weer trou,” sê Olivia ferm. “Dit sal die heel beste wees vir sy kinders. Hy sê hy het ’n meisie, maar ek het aangebied om al my ongetroude vriendinne aan hom voor te stel.”

      “Olivia! Jy het nie!”

      “Ja, ek het. Dis mos logies. Mens kan sommer sien die man is eensaam en gekweld. Wat hy en sy kinders nodig het, is ’n nuwe vrou en ma.” Sy vou haar hande vroom op haar skoot. “As ek nou eers die kinders ontmoet het en goed leer ken het, sal ek mooi weet watse soort vrou hy mee moet trou en dan kan ek my planne maak.”

      “Nee, jy kan nie,” sê Mart beslis. “Los die arme man uit.”

      Olivia kyk haar uit die hoogte aan. “Het jy vergeet van Pieter en Sandra? Van Eric en Janet? En wat van Soois en sy liefste Petronella? Julle het almal gesê sy is te vet en al is sy die dierbaarste ding, gaan geen man belangstel nie omdat hulle almal soek na iemand wat lyk soos Michelle Pfeiffer. Onthou jy dit? En is Soois mal oor haar? Is hulle so gelukkig getroud dat dit mens eintlik siek maak?”

      Mart gooi haar hande in die lug. “Goed, goed, ek gee op. Jy het jou eintlike beroep gemis. Hoekom voel ek dan jammer vir die arme meneer Steytler? En wat gaan gebeur as hy met jou wil trou?”

      Olivia lig haar kop. “As ek dertig is, Mart, as ek dertig is. Hoeveel keer moet ek dit nog sê? Die dag as ek dertig is en alles gedoen het wat ek nog wil doen, gaan ek aan julle deure kom klop en sê: ‘Ek is reg, bring die mans. Stel my voor.’”

      “Ons praat weer,” sê Mart en staan op. “Wil jy ’n broodjie hê?”

      Olivia spring op. “Ja dankie. En ek moet inpak, want ek wil by sy huis kom voor hy daar is. Ek wil die kinders op my eie ontmoet.”

      “Hoekom?”

      “Hy lyk na ’n kwaai man. Ek is seker die kinders gaan stom word as hy by is.”

      “En gestel die kinders is klein monsters en jy haat hulle, wat dan? Jy het jou nou in die werk ingepraat, hoe gaan jy daar uitkom? Onthou, jy het nooit skoolgehou nie; nie alle kinders is engeltjies nie.”

      “Ek weet, ek weet. As hulle onuitstaanbaar is, sal ek net vinniger moet soek na ’n vrou vir hom. Dis al hoe ek daaruit sal kan kom.”

      “Jy’s gewetenloos.”

      “Nee, ek is nie. Ek is vas van plan om van die kinders te hou. Goed, ek het die werk nodig en veral die verblyf, maar jy weet ek sal my bes doen.”

      Mart glimlag vertroostend. “Ek weet. Ek terg jou net.”

      Olivia staan ook op, sleep die tas wat teen die boekrak staan nader en begin in die kamer rondloop om al haar goed bymekaar te sit. Sy is nog hiermee besig toe Mart terugkom met hulle toebroodjies en hulle eet eers klaar voor Mart haar help om in te pak.

      “Waar woon hy?” vra sy.

      Olivia haal die stuk papier uit haar baadjiesak. “Hier. Fonteinelaan, Arendsdrif. Dis seker daar bo teen die rant.”

      Mart kyk na die papiertjie en fluit tussen haar tande. “Jy weet wie bly teen Arendsrif, dis ryk mense.”

      “Wel, hy is seker nie arm nie,” sê Olivia redelik. “Nie as hy oppassers vir sy kinders kan huur nie.”

      “Is die salaris darem goed?”

      Olivia begin lag. “Ek het nooit gevra nie! Hy was so besig om my te probeer verjaag en ek so vasbeslote om hom nie die geleentheid te gee nie, dat ons nooit eers oor geld gepraat het nie.”

      “Jy’s darem dom,” sê Mart. “Ek ken ryk mense wat vreeslik suinig is. Gestel hy betaal ’n hongerloon?”

      “Dan eet ek maar sy yskas leeg,” sê Olivia. “En hy lyk nie so suinig nie. Dit sal seker ’n billike salaris wees, dink jy nie?”

      “Ek hoop so. Toe, moet ek jou help om alles na die kar te dra?”

      “Asseblief, ja.”

      Toe die arme ou karretjie tot teen sy dak gelaai is, staan Mart dit skepties en aankyk. “Ek hoop jy kry ’n groot kamer.”

      Olivia proes meteens. “Nee, ek kry seker die ou donker solderkamertjie en sal saam met die ander huishulpe moet eet na die ryk mense klaar is. Sulke seningrige, opgekookte stukkies vleis. Droë brood. En moenie te veel suiker vat nie.”

      Mart slaan haar arms om Olivia en druk die skraal figuurtjie teen haar vas. “Mooi loop, vriendin. Ek hoop nie jy het jou nou vir iets ingelaat wat jy sal berou nie. Jou neus vir avontuur en iets anders gaan jou nog eendag in die moeilikheid laat beland. Die res van ons volg maar ons vasgelegde ou paadjies.”

      “Genade,” sê Olivia en soen haar op die wang, “jy laat dit klink asof ek regtig in Bloubaard se kasteel gaan verdwyn. Die man moet ’n telefoon hê en as ek mooi vra, mag ek dit seker gebruik. Ek sal jou bel en ons sal mekaar sien. Ek kan nie vier en twintig uur aan diens wees nie, kan ek?”

      “Ek weet nie. Hoekom vra jy vir my? Dis jy wat jou in hierdie werk ingestoomroller het sonder om die belangrikste vrae te vra.”

      “Baie dankie vir alles,” sê Olivia. “Dat ek hier kon kom afpak en jou lewe omvergooi. Jy’s ’n liewe ding.”

      “Ja, ja,” sê Mart goedig. “En as jy jou vriendinne begin voorstel aan die man, dink aan my. Ek is moeg vir skoolhou.”

      Olivia giggel en klim agter die stuurwiel in. “Ek sal so maak.” Sy draai die sleutel en die enjin begin krassend draai. “Ek bel jou, hoor!”

      Mart leun vorentoe en moet hard praat om bo die gedreun van die enjin hoorbaar te wees. “Is hy darem aansienlik? Jy het nie eers gesê nie.”