Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

kry ’n kleurtjie. “Nee, nee, dis net vir klein kindertjies. Grootmense het dit nie nodig nie.”

      “Jy’t gesê jy’s nie ’n grootmens nie,” herinner Emma haar.

      Olivia wens hulle wil nie al haar sondes in een middag teen haar kop gooi nie en toe sy Yvonne hoor lag, voel sy moorddadig. “Dankie,” sê sy vir Nicolas sonder om na hom te kyk. “Dit was alles ’n groot gedoente oor niks nie.”

      Yvonne hou haar hand uit na die kinders. “Kom, poppies, julle kan met Vonnie kom gesels terwyl Olivia haar gaan netjies maak. Ek is seker sy het ons nie langer nodig nie en Vonnie het haar poppies lanklaas gesien.”

      Olivia kan dit nie help nie: ’n swanger oomblik lank vang sy Nicolas se oog en sien sy hoe sy lippe trek. Sy draai om, stap by die deur uit met ’n stywe houding en net een begeerte in haar kop: om so gou moontlik in die privaatheid van haar kamer te kom sodat sy haar vernedering kan vertroetel.

      Hoofstuk ses

      Alet is die volgende hubare vriendin wat by Olivia kom kuier. Sy was nie net die baie talentvolle kok op die wildplaas nie, sy is ook mooi. Klein en fyn soos Olivia, maar met rooibruin hare. Hoeveel van die rooi natuurlik is, kan Olivia nie sê nie, al wat sy weet, is dat dit aansienlik natuurliker is as Yvonne se haardos. Sy kom een Vrydagmiddag by Olivia aan en vra of sy kan oorbly, want dis haar vry naweek en sy het nie ander blyplek in die stad nie.

      “En ek kom nie met leë hande nie,” kondig sy aan en begin uitpak. Maroelajellie, rooibokfilette en droëwors.

      Die kinders hou van haar en Nicolas lyk ook nogal beïndruk met die vrolike meisiekind. Sy vind die boomhuis oulik, klim saam met die kinders daarin en identifiseer sommer vir hulle ’n paar nuwe voëlsoorte.

      “Mag nie uitval nie,” sê Nicky ernstig vir haar.

      “Watwou uitval,” lag sy.

      Olivia trek ’n gesig. “Dit word my nie vergewe nie. Ek het uitgeval. Wel, nie regtig nie, dit was alles Nicolas se skuld omdat hy my uitgeboender het voor die leer op sy plek was.”

      “Dit was eina,” voeg Nicky by.

      “Meer my selfbeeld as my been,” korrigeer Olivia. Sy onthou hoe Nicolas ongekend vroeg vir hom die volgende oggend aan haar deur geklop het.

      “Jy raak nie weer vandag aan daardie boomhuis nie,” het hy aangekondig.

      “Hoekom nie? Dis amper klaar en ek weet wat ek doen.”

      “Is dit so?” Hy het betekenisvol na haar been gekyk en daardie middag was hy baie vroeg by die huis.

      “Uitgeskop?” het sy met geligte wenkbroue gevra. “Of het jy jou saak verloor?”

      “Ek verloor nie sake nie,” het hy haar ingelig. “En ek is my eie baas, wie sal my uitskop?”

      “Wat maak jy dan so vroeg by die huis?”

      “Ek kan huis toe kom wanneer ek wil.”

      Hy is bo na sy kamer toe en toe hy terugkom, was hy in ou klere. Sy het hom verbaas aangekyk. Hy het die kinders gekry en afgesit na die skuurtjie toe waar Josef feitlik klaar was met die leer. Van toe af is die projek uit hulle hande geneem. Nicolas het alles ondersoek of verbeter, self die leer vasgespyker, die platform en omringende relings ondersoek en versterk, gehelp om ’n ou houtbankie en kassie boontoe te dra en toe vir Nicky geleer hoe om op en af te klim.

      “Jinne,” het Olivia sarkasties gesê. “Dat jy nou so prakties is. Ek het nie geweet jy weet watter kant van ’n spyker in die hout moet kom nie.”

      “Olivia,” het hy gesê. “Jy wil maar dink jy ken my en jy bly verkeerd.”

      Sy het haar ken gelig, maar niks gesê nie, hoofsaaklik omdat die kinders so in hulle skik was met hulle pa se samewerking en betrokkenheid. Sy het half gewonder of hy nou ook heeltyd in die boomhuis sou wou klim, maar na dit klaar was en hy dit veilig verklaar het, het hulle hom nie weer daarin gesien nie.

      “Is daar iets tussen julle?” vra Alet nou toe sy Olivia se peinsende uitdrukking sien.

      “Nee, hoegenaamd nie.” Vir die hoeveelste keer herhaal sy: “Ek trou nie voor ek dertig is nie.”

      “Maar hy is verskriklik oulik!”

      “Ek is baie bly jy dink so.”

      Die Saterdagoggend gaan Nicolas vir ’n wonder nie uit nie en Alet beset die kombuis om haar filette in rooiwynsous gaar te maak. Olivia het eers gekeer. “Ek dink Katie het vir ons ’n bobotie gemaak wat ek net moet warm maak.”

      “Bêre dit,” sê Alet. “Vanaand kook ek.”

      Olivia sit by haar in die kombuis en kan nie help om beïndruk te wees met haar vriendin se vaardigheid nie. Nicolas kry hulle daar, maak ’n bottel wyn oop en kuier saam in die kombuis. Dis vir Olivia dadelik duidelik dat hy nie net van Alet hou nie, maar dat hy groot bewondering het vir haar talente. Hy hang oor die stoof om te kyk wat sy doen, proe die sous wat sy in ’n lepel vir hom hou en vra uit na elke stap van die proses.

      Vir die eerste keer in haar lewe wonder Olivia of daar nie meer in kosmaak steek as wat sy vermoed het nie en sy neem haar voor om Katie te vra om haar bietjie te leer. Miskien moet sy ’n kookboek vir beginners koop en begin oefen. Sy verstaan haar reaksies glad nie; toe die kinders hulle neuse optrek vir die ryk sous, voel sy onheilig tevrede.

      Toe Alet Sondag net na middagete vertrek, staan Nicolas langs Olivia om haar af te sien.

      “Hoe dikwels kom sy stad toe?” vra hy toe hulle die motor agternakyk.

      “Ek weet nie,” sê Olivia bot.

      Hy kyk haar goedkeurend aan. “Van al jou vriendinne is sy die oulikste. Wel, van al dié wat ek nou al ontmoet het.”

      “Ek is baie bly jy dink so. Sy vind jou ook oulik.”

      Hy glimlag breed. “Is dit so?”

      “Ek kan vir jou haar telefoonnommer gee,” bied sy aan. “As jy bedags wil bel, sal jy haar seker in die hoofgebou kry. Ons het nie telefone in die rondawels nie.”

      “Ek wed die mans trap die paadjie uit na háár rondawel toe.”

      “Nie meer as na myne toe nie,” sê sy suur. “Dis nie of hulle kieskeurig was nie, onthou. Ek en Alet was die enigste twee jong meisies. Mevrou Bezuidenhout wat by die ontvangs gewerk het, was getroud.”

      Hy sug. “Dit sal ook nie help om haar te bel nie, sy is so ver. Dis nie of ek haar kan uitnooi vir ete nie.” Hy kyk af na haar toe. “Hou sy van teater of van fliek?”

      “Ek weet nie.”

      “Nou ja,” sê hy en draai weg na die huis toe. “Miskien kom sy gou weer. Nooi haar asseblief weer om hier te bly as sy in die stad is.”

      Sy ruk haar op en loop weg en ’n hele paar dae lank broei sy. Alet het nie goed klaargekom met die kinders nie, vertel sy haarself. Sy was vriendelik genoeg, maar sy is nou net een van daardie soort meisies wat kinders nie raaksien nie. Sy kon nie met hulle praat nie. Toe Olivia haar gevra het of sy vir die kinders hulle slaaptydstorie wil lees, het sy laggend bedank en liewers onder in die sitkamer met Nicolas gesit en gesels tot Olivia die kinders in die bed gesit het.

      Maar Olivia kan nie lank oor iets ongelukkig bly nie en nadat sy haarself streng aangespreek het oor haar onlogiese getob, vergeet sy daarvan. Die lewe is eintlik die rustigste as dit sy en Nicolas en die kinders is, besluit sy.

      Een middag het sy net haar hare gewas toe hy huis toe kom, en die kinders storm oudergewoonte af om hom te groet. Sy kam eers haar hare en besluit dis nog warm genoeg, sy kan dit in die son gaan droogskud. Toe sy bo-aan die trap staan, kyk sy na die reling en die drang om daar af te gly, word te sterk. Sy hang haar een been oor en gly.

      Nicolas, wat in die portaal uitgekom het, staan haar verstom en aankyk toe sy tot onder gly en ligweg afspring.

      “Liewe