Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

vertel nie?”

      “Nee,” lag sy. “Ek het geen ondervinding nie.”

      Hoofstuk twee

      Nicolas leun weer heeltemal terug in sy stoel, so hard dat die leuning protesteer. “Jy het geen ondervinding nie,” herhaal hy stadig. “Waarom mors jy dan my tyd? Waarom het jy aansoek gedoen vir die pos? Wat het jy vantevore gedoen?”

      Sy besluit wyslik om die laaste vraag eerste te beantwoord. “Ek het op ’n wildplaas gewerk.”

      “’n Wildplaas?” vra hy oorstelp.

      “Ja, jy weet, een van daai plase wat soos ’n privaat wildtuin is. Baie gewild, hoor. Mense is mal oor die bos, veral buitelanders. Ek het hulle ontvang, soms rondgery, daardie soort van ding. Nie die kos gemaak nie, soos ek reeds gesê het.”

      “Maar hoekom het jy dan … ek bedoel, wat op aarde het gemaak dat jy –”

      “Ek is nou lus vir iets anders,” sê sy beslis, haar gesig ernstig. “Toe ek jou advertensie sien, het ek net dadelik geweet dis wat ek soek. Dis waarmee ek goed sal wees.” Sy maak haar handsak oop en haal die knipsel uit. “Ek sien ook hier dat jy sê inwoning is opsioneel, maar verkieslik. Dis natuurlik logies. As jy in die aande moet uitgaan, wil jy nie nog rondsoek na ’n oppasser nie en dit pas my.”

      “Wat pas jou?”

      “Om in te woon. Jy sien, na die twee jaar op die plaas, het ek natuurlik nie ’n blyplek nie en genade, as jy weet wat woonstelle deesdae kos! Eers het ek gedink ek sal maar ’n woonstel soek en miskien weer begin skoolhou, maar eintlik was ek –”

      “Is jy ’n onderwyseres?”

      “O ja,” sê sy gemaklik. “Wel, dis waarvoor ek geleer het, maar toe kom die aanbod op die wildplaas en dit het net só avontuurlik gelyk dat ek besluit het ek doen dit eers. Nou het hulle so groot geword dat hulle eintlik vaste personeel wil hê en ek was bietjie moeg vir die afgeslotenheid, maar veral vir al daardie mans wat dink ’n jong meisie op ’n verafgeleë plaas is daar vir meer as net rondry.” Sy kyk hom ontstoke aan. “Jy kan nie glo wat met mans gebeur as hulle om ’n kampvuur sit nie. Ek sê vir jou, hulle het die paadjie na my rondawel deurgetrap. Ek het dit oorweeg om ’n leeu voor my deur vas te maak. Dit sou hulle leer.”

      Hy kan dit nie help nie, hy lag. “Dis alles baie interessant,” sê hy dan. “Maar jy moes self besef het jy het geen –”

      “Ek dink ons moet ’n proeftydperk hê,” val sy hom in die rede. “Ek is seker jou kinders is lieflik, maar dis net moontlik dat hulle twee bedorwe brokkies is of regte klein monsters wat my bed aan die brand sal steek. Aan die ander kant mag hulle my haat. Ek dink dis regverdig dat ons aan albei kante die reg het om sê nou na twee weke te besluit of dit sal werk of nie.”

      “Juffrou Joubert, ek kan jou nou al sê …”

      Sy hou haar hand in die lug en skud haar kop. “Nee, ek dring daarop aan. Emma en Nicky is die twee wat moet besluit. Jy kan nie nou net ja sê nie, dit gaan van hulle afhang.”

      Hy stik byna. “Ek was nie van plan om nou net ja te sê nie!”

      “En nog ’n ding,” sê sy streng. “Ek wil hulle ontmoet sonder dat jy teenwoordig is. Ouers inhibeer altyd hulle kinders.” Sy wys weer na die knipsel. “Hier het jy gesê jy soek onmiddellik iemand. Dit pas my uitstekend. Ek bly op die oomblik by my vriendin, maar haar woonstel is klein en ons baklei oor die badkamer. Sal ek my eie badkamer hê in jou huis?”

      “Ja, maar ek het nie –”

      “Ek het ook nie baie besittings nie. My radio, ’n paar boeke en my klere en selfs dit is nie veel nie, want in die bos het ek ’n kakie-uniform gedra. Ek het darem bietjie spaargeld, want jy kan dink: waarop spandeer mens jou geld as jy net een keer in twee weke op die dorp kom en dan is daar nie veel meer as ’n slaghuis en die koöperasie nie?” Sy kyk hom vraend aan. “Moet ek ’n uniform dra?”

      “Nee, natuurlik nie. Jy kan dra wat jy wil, maar –”

      “Dan sal ek vir my moet klere koop.” Sy knip haar handsak toe en staan op. “Ek dink ek het nou alles gevra wat ek wil weet. O, jou adres. Sal dit in orde wees as ek sommer nou na die huis toe gaan? Die kinders is seker by die huis, of hoe? Dis mos nog skoolvakansie.”

      “Ja,” sê hy lam. “Hulle is by die huis. Katie is daar.”

      “Uitstekend. En sy sal seker vir my kan wys waar my kamer is en sulke soort goed?”

      “Ja.”

      “Ek het ’n motortjie,” sê sy. “Al is hy op sy laaste dae. Loop nog net op genade. Was al gedaan toe my pa hom uitgegooi het, maar gaan nog dapper voort. Sal ek die kinders moet rondry?”

      “Ja. Skool toe en so aan, maar daar is ’n motor by die huis. Ek verwag nie jy moet jou eie voertuig gebruik nie.”

      Sy glimlag en steek haar hand uit. “Dan groet ek. Baie dankie, meneer Steytler. Ek dink ons gaan goed regkom.”

      “Juffrou Joubert,” probeer hy ’n laaste keer.

      “Noem my Olivia,” stel sy voor. “Anders gaan dit so formeel wees. Tot siens, meneer Steytler. Ons sien jou seker later vanmiddag?” Sy bly skielik staan, halfpad na die deur. “Noem ’n mens jou meneer Steytler of sê mens advokaat Steytler?” Sy skud haar kop. “Nee, dit klink darem vreeslik styf.” Sy lig haar hand in ’n groet en stap uit.

      Hy bly totaal verdwaas sit. Nicolas, sê hy vir homself, vir die eerste keer in jou suksesvolle loopbaan het jy ’n saak verloor. Jou argumente het op dowe ore geval; om die waarheid te sê, jou opponent het jou nooit eers die kans gegee om enige argumente te opper nie. Jy is koel en kalm, sonder ’n kwade woord, verslaan.

      Eers in die hysbak blaas Olivia haar asem stadig uit en val teen die muur, asof sy uitgeput is. Sy vang haar oog in die spieël oorkant haar en glimlag breed. Kind, sê sy vir haarself, jy het vir jou ’n werk losgepraat. Moet nooit weer aan jouself twyfel nie.

      Onder in die straat klim sy in haar motortjie, bly dat dit so warm gebak het in die laatwinterson, want sy het skoon die bewerasie. Sy ry na haar vriendin Mart se woonstel toe en laat haar in met die sleutel wat Mart vir haar gegee het.

      Mart sit pens en pootjies bo-op die koffietafel omdat hy presies in die sonkol staan, en sy kyk op toe Olivia inkom. “En toe?” vra sy.

      “Ek is hier om in te pak. Wees vreugdevol, liewe Mart, ek en my bagasie is nou-nou onder jou voete uit.” Olivia kyk spytig in die klein sitkamertjie rond. Onder die voete is die regte frase – net waar jy kyk, lê bokse of tasse, die opgerolde komberse en kussings wat sy saans op die rusbank oopgooi as sy gaan slaap omdat Mart se kamer net een bed het. “Ek het die werk gekry.”

      “Sowaar?” sê Mart bewonderend. “Dan kan ek maar vir meneer Nolte bel en sê hy kan ophou soek, die onderwys sal sonder jou moet voortbestaan.”

      “Presies.” Olivia tel ’n appel op en begin dit knarsend eet. “Tensy die advokaat my binne die twee weke uitskop, natuurlik.”

      “Die twee weke? Watse advokaat?”

      Olivia val op die rusbank neer. Die kussings is bietjie verfrommel geslaap en sy klop hulle skuldig reg. “Meneer Steytler is ’n advokaat en weet jy, ek het dadelik geraai. Ek sê mos vir jou ek is goed hiermee.”

      “Ag, jy het seker sy toga agter die deur sien hang.”

      “Nee, ek het nie!” Olivia bekyk die koutjie van die appel voor sy na die snippermandjie mik en dit presies ingooi. “Ek moes netbal gespeel het,” merk sy op.

      “Olivia, hou op onsin praat,” maan Mart. “Vertel van die begin af. Alles. Ek wil alles hoor.”

      Olivia sit mooi regop soos ’n kind wat deur haar juffrou aangespreek is behalwe dat sy dit nie volhou nie en eers afbuk om haar steweltjies los te knoop. “Dis beter,” sug sy. “Goed. ’n Opsomming. Sy naam is