Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

sê sy koel. “Ek het hulle verbied.”

      “Al doen jy dit self?”

      “Hulle ’t my mos nie gesien nie!”

      Hy skud net sy kop en kyk af na ’n brief in sy hand. “Ek wou jou net vertel dat my suster môre kom. Sy kan ongelukkig net een aand oorslaap, maar sy wil natuurlik graag die kinders sien en hulle nuwe nefie vir hulle wys.”

      “Haai, het sy ’n baba?”

      “Ja.”

      “En jy wil hê ek moet my gedra?”

      Hy kyk haar stadig op en af. Sy is kaalvoet en van al die speel in die tuin is haar kaal bene ’n goudbruin kleur. Sy dra ’n denimkortbroekie wat moontlik vir Emma sal pas en hieroor ’n wit hempie wat met ’n stomp skêr afgesny is sodat haar midrif uitsteek wanneer sy beweeg. “Wel …” begin hy taktvol. “Sy is, soos jy kan verstaan, nogal besitlik teenoor die kinders. Besorg. Dit sal help as sy dink hulle is in …” Hy swyg terwyl hy soek na die regte woorde. “In volwasse hande.”

      “Ek moet dus volwasse aantrek,” sê sy. “Nie met die trapreling afgly nie.”

      “Presies.”

      Toe hy die volgende middag met sy suster van die lughawe af kom, wag Olivia hulle in. Sy dra ’n moulose somerrok – die blou van haar oë – sy is gegrimeer, haar hare is opgekam en sy voel tevrede toe sy ’n geamuseerde flikkering in Nicolas se oë sien.

      Sy suster lyk glad nie soos hy nie behalwe miskien vir die donker oë. Sy is korter, effens geset, maar aantreklik en baie vriendelik. Olivia kry nie eintlik kans om met haar te praat nie, want die kinders loop haar omtrent onderstebo en is totaal betower deur die klein babatjie.

      Hulle gaan sit op die sonstoep, waar Katie vir hulle tee bring. Linda lê die kleintjie op die bank langs haar neer sodat die kinders hom van kop tot tone kan bekyk. Emma maak vertederende geluidjies oor die voetjies en vingertjies. Nicky staan net in stomme verbasing en staar.

      Omdat die geselskap hoofsaaklik oor familie gaan, sit Olivia net en luister. Dit doen haar goed om die kinders so ontspanne en gelukkig te sien en sy geniet hulle verwondering oor die baba. Hulle wil hom nie ’n oomblik onder hulle oë laat uitgaan nie en toe Linda boontoe gaan om hom te bad, gaan albei saam. Olivia moet sukkel om hulle self in die bad te kry en slaag net daarin toe Nicolas sê Linda moet nou die baba voed, maar na die tyd gaan almal saam in die eetkamer eet en sal hulle weer hulle tante sien.

      Maar selfs aan tafel is dit of hulle steeds droomverlore is oor hierdie nuwe verwikkeling in hulle lewe.

      “Sal ons met hom kan speel?” vra Emma.

      “Nog nie nou nie,” sê Linda goedig. “Hy is nog heeltemal te klein, maar hy sal groter word. As julle weer op die plaas kom, sal julle sien.”

      “Waar ’t jy hom gekry?” vra Nicky ernstig.

      Olivia gee ’n laggie en kyk na Nicolas, wat effens ongemaklik lyk.

      “Ek is mos met oom Jaco getroud,” verduidelik Linda. “Julle onthou mos, julle was dan daar.”

      “Natuurlik,” sê Emma beterweterig. “Ek was blommemeisie.”

      “Nou ja,” sê Linda rustig. “As ’n mens getroud is en daar is ’n mamma en pappa, kan jy ’n baba kry.”

      Die kinders absorbeer hierdie inligting en vra nie verder uit nie. Olivia sukkel om hulle in die bed te kry omdat hulle te opgewonde is. Sy moet hulle verseker dat die baba nou slaap en eers die volgende oggend weer sal wakker wees en dat dit dus ’n goeie idee sal wees as hulle ook nou slaap.

      Toe sy uit hulle kamer kom, wag Linda vir haar. “Gaan jy ook nou ondertoe?” vra sy.

      “Nee.” Olivia skud haar kop. “Julle het baie om oor te gesels. Ek gaan julle alleen laat.”

      “Nicolas praat nou oor die telefoon,” sê Linda. “Ek kan bietjie by jou kom gesels.”

      In Olivia se kamer maak sy haar tuis in een van die leunstoele en begin uitvra. Sy is ’n baie gemaklike soort mens en dis nie lank nie voor Olivia haar alles vertel van die wildplaas, die lewe saam met Nicolas en die kinders, die boomhuis, alles. Linda luister aandagtig, vra net nou en dan ’n vraag, veral toe Olivia vertel hoe angstig Nicky aan die begin was wanneer sy hom by die kleuterskool gaan haal het.

      “Ja,” sug sy toe Olivia klaar is. “Die arme goedjies is deur baie trauma.” Haar oë verskerp. “Maar baie lief vir jou, kan ek sien. Nicky hou altyd aan jou vas.”

      Olivia frons. “En dis verkeerd. Soos ek die saak sien en wat ek ook vir Nicolas gesê het, is dat hy moet trou. Die kinders het ’n vaste, permanente ma nodig.”

      Daar is ’n glinstering in Linda se oë. “Het jy dit vir hom gesê?”

      “O ja. En Yvonne is nie die regte een nie.” Sy kyk Linda ongelowig aan. “Weet jy wat noem sy die kinders? Vonnie se poppies. Ek jok nie vir jou nie.”

      Linda skaterlag. “Ja, ek moet erken ek kon nog nooit vat kry aan die vrou nie. Het jy vir Nicolas gesê sy is nie die regte vrou vir hom nie?”

      “O ja. Maar ek het baie ongetroude vriendinne en ek stel hulle een vir een aan hom voor. Die laaste een het nogal sy oog gevang.”

      “Is dit so?” vra Linda, ’n onheilige skynsel in haar oë.

      “Ja. Sy is baie mooi en lewendig en ’n wonderlike kok. Jy kan alles rustig in my hande laat, ek dood voor ek toelaat dat hy met Yvonne trou.”

      “Ek is seker die saak is veilig in jou bekwame hande,” sê Linda ernstig. “En jy het seker ’n vaste kêrel?”

      “Nee, ek wil net nie trou voor ek dertig is nie. Dis my afsnypunt en ek is nou eers vier en twintig.”

      “Ek sien.” Linda staan op. “En ek moet sê ek is baie bly dat jy hier is. Ek voel nou gerus. Die hele gesin is veilig in jou hande.” Sy gee ’n skielike proeslaggie. “Jy sê jy het uit die boom geval en Nicolas het jou op die kombuistafel neergesit en jou been met merkurochroom geverf?”

      “Ja,” sê Olivia. “Maar dit was sy skuld van die begin af. Hy’t my uit die boom verskree, anders sou ek nie geval het nie.”

      “Inderdaad, ja.” Linda groet en loop kopskuddend ondertoe na sy eers weer by die baba ingeloer het.

      “Oulike meisiekind, die Olivia,” sê sy vir haar broer toe hulle in die sitkamer sit.

      “Sy’s goed met die kinders,” erken hy neutraal.

      “Ja, dit kan ’n mens onmiddellik sien. Die verskil tussen hoe hulle nou lyk en hoe hulle twee jaar gelede gelyk het, is enorm. Veral Nicky. Hy het ontdooi. Waar het jy haar gekry?”

      “Olivia? Ek het haar hoegenaamd nie gekry nie. Van sy ingestap het daardie dag het ek nie ’n woord ingekry nie. sy het gepraat. Ek het nooit eens kans gekry om te sê sy is glad nie waarna ek soek nie, sy is te jonk en sy het absoluut geen ervaring van kinders gehad nie.”

      “En is dit nie ’n goeie ding nie?” sê sy guitig. “Want dis duidelik dat sy intuïtief weet hoe om hulle te hanteer.”

      “Ja,” erken hy.

      “Sy sê vir my sy soek vrou vir jou.”

      Hy kan dit nie help nie, hy begin kopskuddend lag. “Sy werk nogal hard daaraan, ja.”

      “Want sy hou nie van Yvonne nie,” gaan sy voort.

      Sy gesig verstyf. “Dis nie vir haar om ’n oordeel te vel nie.” Hy staan vinnig op en stap na die drankkabinet toe. “Wil jy ’n likeur hê?”

      “Nee dankie. Hoekom hou sy nie van Yvonne nie?”

      Hy beweeg sy skouers asof hy ’n jeuk tussen sy skouerblaaie het. “Dis maar ’n … Hulle is net baie verskillend.”

      “Hoe voel Yvonne oor