Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

ons,” sê Emma.

      Olivia hou haar hand uit. “Nee, ek is jammer, maar ’n mens eet nie dié tyd van die dag sjokolade nie. Na aandete kan julle ’n stukkie kry.” Sy wys na die tafel. “Sit dit hier neer.”

      Die kinders gehoorsaam sonder slag of stoot, op hulle gesiggies ’n volwasse soort aanvaarding, asof hulle lankal reeds geleer het dat dit die beste is om nie moeilikheid te veroorsaak nie.

      “Hoe laat eet julle aandete?” vra Olivia vriendelik om te wys sy is nie kwaad vir hulle nie.

      “Later,” sê Emma vaag.

      “Dié tyd van die middag drink ’n mens ’n glas melk en eet ’n koekie,” gaan Olivia voort. “Of ’n appel. Anders eet jy nie jou aandete nie en word jou tande sleg.”

      Die kinders staar net na haar, hulle gesigte bot.

      “Ek dink dis wat tannie Yvonne bedoel het,” sê Olivia. “Wie is tannie Yvonne?”

      “Sy’s Pappa se …” Emma swyg eers. “Sy kom saam met Pappa.”

      “A,” sê Olivia wys en beduie na die boeke. “Nou toe, kom ons pak klaar uit, dan kan julle vir my julle kamers wys.”

      Maar dis duidelik dat die kinders nou weer verskrik is. Hulle pak al die boeke uit, kyk net kort-kort na haar met onleesbare uitdrukkings op hulle reeds te ernstige gesiggies. Sy sit haar leë tasse inmekaar en pak hulle bo in een van die kaste weg. Die kartondose trap sy sommer plat en forseer hulle in die snippermandjie in.

      Die kinders se kamers lyk soos die kinders self: te netjies, te perfek saamgestel. Emma se kamer is pienk en dis duidelik dat alles deur ’n binnenshuise versierder gedoen is. Wit bed, wit kaste en stoele en boekrakke, pienk-en-liggroen gordyne, ’n pienk mat. Bo-op die boekrak ’n ry poppe wat lyk of niemand nog ooit met hulle gespeel het nie, hulle sit so presies in ’n ry met hulle popoë dood.

      Nicky se kamer is gelukkig nie alles blou nie, is sy bly om te sien. Sy gordyne is bont, die ontwerp: kronkelende treintjies en vet vliegtuie. Sy mat is wel blou en die groot speelgoedkis ook. Tussen die twee slaapkamers is daar ’n badkamer waar blou en pienk handdoeke, blou en pienk sponse en blou en pienk naelborseltjies in gelid gepak is.

      “Waar speel julle?” vra sy

      Hulle wys na hulle kamers.

      “En waar eet julle?”

      Hulle wys vaagweg na onder en meer kry sy ook nie uit hulle uit nie. Maar as sy bang was dat sy nie van hulle gaan hou nie, is sy dadelik gerusgestel. Haar hart bloei vir die twee swygende kinders. Sy wil hulle opraap en kielie tot hulle skater van die lag, sy wil hulle hare deurmekaar vryf en hulle uitnooi om te lag en te raas, maar sy weet ook dat sy versigtig te werk sal moet gaan.

      Dis wat sy die eerste week doen. Sy loop letterlik en figuurlik op haar tone. Halfses die eerste aand kom roep Katie die kinders vir aandete en Olivia neem haar eerste besliste standpunt in. Sy sal saam met die kinders eet. Sy weet nie of meneer Steytler verwag dat sy alleen saam met hom moet eet nie, maar sy sien nie daarvoor kans nie. Om die waarheid te sê, sy bly uit sy pad uit. Katie het hom vermoedelik gesê dat sy saam met die kinders geëet het en toe sy na aandete gaan bad, kom hy by die huis en gaan die kinders ondertoe om met hom te praat.

      Die derde dag bel sy sekretaresse haar die oggend om vriendelik en saaklik oor haar salaris te praat. Dis inderdaad baie goed en Olivia kan nie kla nie. Die vrou gee ook meer inligting oor die werksvoorwaardes en lig haar in dat sy besig is om ’n kontrak op te stel wat Olivia na twee weke sal moet onderteken.

      “Dis goed so,” stem Olivia in en wonder wrang of meneer Steytler sy drankkabinet onder oë hou en elke aand die bottels meet om te sien of sy haarself help.

      “U sal ook sien,” sê die bekwame vrou, “dat daar onder op die kas in die portaal ’n kredietkaart en boek lê. Meneer Steytler het my gevra om u mee te deel dat dit vir u gebruik is. Hy sal bly wees as u die aankope kan doen en verder is die kaart vir enigiets wat die kinders mag benodig.”

      “Soos wat?” vra Olivia.

      “Klere. Skoolbenodigdhede. Hy verwag van u dat alle aankope in die boek geskryf word.”

      “Dankie,” sê Olivia en gaan ondertoe, waar die kaart inderdaad lê. Sy staan nog geamuseerd daarna en kyk toe die telefoon weer lui en dié keer is dit meneer Steytler self.

      “Het jy die kaart gekry?” vra hy sonder omhaal.

      “Ja dankie.”

      “Teken dit asseblief dadelik.”

      “Ek ken kredietkaarte,” sê sy saaklik. “Ek kom nie letterlik uit die bos uit nie.”

      Hy ignoreer hierdie opmerking. “Die skool begin Dinsdag. Ek weet nie of jy dit weet nie. Vind uit of Emma iets nodig het en indien wel, koop dit, asseblief.”

      “Ek sal, ja.”

      “Gebruik die motor in die garage. Ek wil nie hê jy moet die kinders in jou kar rondry nie.”

      Sy wip haar. “Nie deftig genoeg nie, nè?”

      “Nie padwaardig nie,” sê hy koel.

      Sy moet lag.

      “En skryf alles neer.”

      Sy klik haar tong. “Dis jammer dat jy dit vereis. Ek wou vir my ’n pelsjas koop op die kaart.”

      “Ekskuus?”

      “Niks nie,” sê sy kopskuddend en hy lui af.

      Die kinders hou van winkels toe gaan. Sy wonder of hulle dit al dikwels gedoen het, want dis vir hulle ’n hele avontuur. Na sy die kos gekoop het, gaan hulle na die boekwinkel toe om kleurpotlode en ’n nuwe liniaal te kry en toe hulle daar klaar is, drentel hulle verby ’n klerewinkel op pad na die restaurant toe waar sy belowe het om roomys te koop. Sy sien hoe Emma na die klere kyk en bly skielik staan.

      “Hou jy van valletjiesrokke?” vra sy vir Emma wat weer aangetrek is asof sy na ’n partytjie toe gaan, al is haar dun beentjies die meeste van die tyd blou van die koue.

      Emma kyk vinnig na haar en weer weg. “Die ander kinders dra jeans,” fluister sy. “En van daai skoene …” Sy maak ’n vae gebaar.

      “Jeans is lekker,” sê Olivia en swaai by die winkel in. “Kyk net, ek dra dit heeldag.”

      Sy geniet haar gate uit en koop vir Emma alles wat nou in die mode is: los hemde om oor die jeans te dra, bont sokkies en ’n bonkige paar hardloopskoene. Die kind het vir die eerste keer lewe in haar oë en lyk so bedremmeld toe sy weer die klere moet uittrek dat Olivia kan betaal dat Olivia alles aan haar lyf los en die assistent vra om net die pryskaartjies af te knip. En toe sy sien Nicky kyk ook na die klere, rus sy hom ook uit, kompleet met ’n bofbalpet wat die kleintjie se hare deurmekaar woel en hom uitgelate laat giggel.

      Die kinders weier volstrek om die klere uit te trek en toe hulle by die huis kom, hardloop hulle met byna normale uitgelatenheid om vir Katie te gaan wys. Sy is baie moederlik met hulle en verseker hulle hulle lyk baie mooi.

      Olivia skryf al die uitgawes in die boek neer en voel net effens skuldig toe sy sien hoeveel sy spandeer het. Sy was van plan om te sorg dat sy in haar kamer is wanneer meneer Steytler by die huis kom, maar omdat dit Vrydagmiddag is, kom hy vroeër tuis en is sy nog saam met die kinders in die tuin waar hulle met ’n bal speel toe sy motor voor die huis stilhou en hy uitklim.

      “Pappa!” gil die twee, los die bal net so en hardloop na hom toe.

      Olivia tel die bal op, maar bly staan waar sy is. Sy is verras om te sien hoe normaal die kinders met hulle pa is, sy het gedink hulle is vir hom ook bang, maar hulle storm op hom af en Nicky slaan sy arms om sy pa se bene.

      “Ek het julle byna nie herken nie,” sê hy vir hulle en kyk oor hulle koppe na Olivia. “Middag, juffrou Joubert.”

      “Haai,” sê sy en gooi die bal van een hand na die ander.

      “Pappa,