Mieke rock uit. Jana du Plessis

gedruk kan word nie.

      Sy maak vir haar koffie in die masjien wat haar pa laas jaar van China saamgebring het. Die koffie drup stadig in ’n beker terwyl sy met haar vingers op die kombuisblad tik. Vandag moet die dag wees dat sy ’n oproep kry vir ’n werksonderhoud. Dit móét net. Sy kan nie langer by die huis rondsit en wag vir haar lewe om te gebeur nie.

      Met haar hande om die koffiebeker gevou wag sy vir haar e-posse om af te laai. Haar hart klop vinniger. Dalk het iemand op haar aansoeke gereageer.

      Sy kyk op haar horlosie. Skuins ná sewe. Dis te betwyfel of iemand hierdie tyd van die dag vir haar e-pos gestuur het. Haar aansoeke dryf seker saam met honderde ander desperate aansoeke – en tien teen een van meer gekwalifiseerde kandidate – in die kuberruim rond.

      Sy maak ’n nuwe tab op die internet oop. Dalk soek sy nie op die regte plek nie. Sy gaan na Facebook, maar toe sy die boodskappe in haar inbox sien, maak sy dit dadelik weer toe. Sy weet van wie dit is: Blou Bul-vrouens wat wil hoor wat tussen haar en Marius gebeur het. Wat voorgee dat hulle omgee, net sodat hulle eerste die smerige storie kan oordra. Sy ril as sy dink aan die vrouens wat sy eens gedink het haar vriendinne is.

      Die koerante adverteer altyd werksgeleenthede, onthou sy skielik. Sy tik ’n webtuiste in en vind vinnig die job offers-knoppie. Sy lees deur die gelyste werkstitels. Sy mik dadelik vir die junior posisies en besluit om haar CV vir almal te stuur. Sy het niks om te verloor nie, reg? Iemand moet haar net raaksien en ’n kans gee.

      En tel dit nie in haar guns dat sy op haar ouderdom bereid is om met enige posisie tevrede te wees nie? Dan praat sy boonop twee tale en is betroubaar, slim en aantreklik. As enige werkgewer moes sien hoe sy haar en Marius se huis bestuur, georden, versier en in stand gehou het, sou hulle sekerlik vir haar ’n werk aangebied het.

      Sy sug saggies. Sy weet dat die werksoek-speletjie nie só werk nie. Werk val nie sommer in jou skoot net omdat jy ’n goeie tuisteskepper is nie. Ha! Dalk moes sy dít op haar CV aangebring het: Professionele tuisteskepper van ’n ongeskikte buffel se massiewe huis. Posisie beklee vir drie jaar, ten spyte van moeilike omstandighede.

      Sy stuur haar CV, maak haar Appeltjie toe, staan op en strek haar arms bo haar kop uit. Gaap ’n lang gaap. Haar bed lyk skielik na die mooiste, beste, warmste plek in die wêreld. Sy sit haar selfoon op die bedkassie sodat sy sal hoor as dit vibreer en sak diep onder haar duvet in.

      Sy word wakker van ’n geritsel in die hoek van haar kamer. Sy knip haar oë ’n paar keer, skuif regop in haar bed.

      “Flip, Kayla, wat maak jy?”

      “O!” Kayla druk iets terug in Mieke se kas. “Sorry, ek wou jou nie wakker maak nie.”

      “Wat soek jy in my kas?”

      Kayla wapper haar ooglede ’n paar keer, tuit haar mond. “Ek het niks om aan te trek nie.”

      Mieke kyk suur van die balletstylskoene en skinny jeans na die hemprok en luiperdvelmotief-truitjie wat Kayla soos ’n tydskrifmodel laat lyk. Sy lig ’n wenkbrou.

      “Dis bleak buite, oukei! Ek wou ’n baadjie leen, maar ek sou dit dadelik terugbring.”

      “Ek dog my klere is te preppy vir jou.”

      “Dit ís, maar van jou goeters lyk nogal vintage.”

      Mieke stut haar op haar elmboë. Sy het nie krag om met Kayla te baklei nie, knik net moeg vir haar.

      “Regtig?” Kayla trek ’n baadjie uit die kas. “Kan ek hierdie een maar vat?”

      “Vir vandag.” Mieke sak agteroor op haar kussing en gaap.

      Kayla trek die baadjie gretig aan, gaan staan voor Mieke se vollengtespieël om haar uitrusting te bewonder. “Nie heeltemal my styl nie, maar not too bad.”

      “Uh-huh.”

      Kayla kom staan voor Mieke. “Ek gaan brunch saam met my band buddies. Wil jy saamkom?”

      Mieke kyk in die neutbruin oë met ’n spatsel geel in die een oog. Dieselfde spatsel wat sy ook het. Die enigste fisieke ding wat hulle gemeen het. Dit en dieselfde skoengrootte.

      “Hoe lyk dit, Miekels? Lekker bacon, eiers en croissants. Wie is in elk geval lus vir Ma se kak pap en vetvrye jogurt?”

      Asof Mieke se maag vir haar antwoord, grom dit skielik hard.

      Kayla lag. “Toe kom, Mieke.” Sy kry haar aan die arm beet en begin trek. “Jy kan nie heeldag hier lê en jammer voel vir jouself nie.”

      Kayla kry dit reg om haar halflyf uit die bed te kry. Mieke begin giggel.

      “Oukei, goed!” Sy lig haar arms om te wys dat sy oorgee. “Kan ek net eers gaan stort?” Sy staan op, kyk vlugtig na haar bleek gesig in die spieël.

      “Yes!” Kayla lig haar hand vir ’n high five, maar Mieke ignoreer dit.

      Kayla laat sak haar hand. “Gaan stort jy, dan kies ek solank vir jou ’n outfit.”

      Mieke kyk onseker na haar oop klerekas, mik vir ’n denimbroek en bloes.

      Kayla gryp dit uit haar hande, slaan haar op die boud daarmee. “No way! Fokol preppy klere. Nie met Kayla in da house nie. Kry jou ass in die stort, ek sal die klere uitfigure.”

      Mieke hoor Kayla op haar selfoon praat toe sy die badkamerdeur toestoot.

      “Jy hoef my nie meer op te laai nie, Bitch … Check jou later!”

      Terwyl die warm stortwater teen Mieke se rug afrol, wonder sy of sy nou al haar varkies verloor het. Brunch saam met Kayla en haar bitches. Wat het sy gedink? Seriously. Hierdie is ’n slegte idee, sy weet dit.

      En Kayla se keuse van ’n uitrusting was die slegste idee nóg. Sy het Mieke in een van haar toppies ingeforseer, darem ingestem dat Mieke haar eie denim aantrek – Kayla se broeke is in elk geval te kort vir haar. Toe het Kayla ’n paar van haar “cool” skoene aangedra. Mieke wou ’n trui oor die top aantrek, ten minste om haar cleavage toe te maak, maar Kayla het ’n ligte serp om haar nek gedrapeer en ’n leerbaadjie aan haar afgesmeer.

      Mieke trek ongemaklik aan die toppie toe sy en Kayla in die koffiewinkel-cum-kroeg inloop. Kayla se posse sit in ’n hoek, koppies koffie – en is dit ’n bierbottel wat sy daar sien? – voor hulle.

      Mieke kyk die drie vinnig deur toe Kayla hulle uitwys. Die een is cooler as die ander.

      Die enigste man aan die tafel hang aan die bierbottel asof hy bang is die ding gaan ontsnap. As jy hom ’n man kan noem. Hy lyk meer soos daardie hybrid van man-met-baard-maar-nog-nie-veel-tussen-die-ore-nie-tipe. Sy oë skuil agter ’n groot sonbril. Seker ’n babelaas.

      Die meisies weerskante van hom is mooi. Die een met die pixie-haarstyl sien Kayla eerste raak en spring op om haar te soen. Vol.

      Mieke stop onseker langs die tafel. Sy vergaap haar aan die meisie wat Kayla pas gesoen het asof dit die normaalste ding op aarde is. Is dit nie net irriterende tannies en ou ooms wat mens so vol op die mond soen nie? Maar sy kan nie verder daaroor wonder nie, want die soener is op pad na haar.

      “Hey, ek’s Darling. Jy moet Kayla se sussie wees? Ek’t so baie van jou gehoor en hier ontmoet ek jou nou uiteindelik.”

      Darling laat nie op haar wag nie en maak van Mieke se ongemak gebruik om in te beweeg vir ’n soen. Haar lippe is warm.

      “M- … Mieke,” stamel sy. En bloos. Sy weet sy bloos, sy voel die warmte in haar nekhare kriewel.

      Darling lag. “Jy’s hotter as wat ek gedink het jy sal wees.” Sy kyk na Mieke se cleavage. “Nice.”

      Vrek! Kan die Darling-meisie asseblief ophou om so vir haar te kyk? Mieke wens ’n aardbewing tref Pretoria op hierdie oomblik.

      “Whatever, Bitch! Ek weet jy het net die hots vir my,” kom Kayla tot haar redding. Sy gaan sit tussen die ander twee en wys vir Darling om ook te sit.

      “Dis Ben,” Kayla wys na die