Mieke rock uit. Jana du Plessis

beweeg oor die knoppies soos ’n geoefende pianis s’n oor die klawers. Mieke dink aan haar eie selfoon wat sy ongelaai in haar bedkassie gegooi het toe sy nou die dag teruggetrek het na haar ou kamer. Haar maag trek op ’n knop as sy dink aan die moontlike stemboodskappe wat vir haar wag.

      “Anyway,” gesels Kayla terwyl sy ongesteurd tik-tik op haar selfoon, “ek’s nogal keen om jou meer te sien. Veral aangesien ons nou weer albei onder Ma-hulle se dak gaan bly. Ons moet saamstaan, jy weet.”

      Mieke dink aan al die kere wat sy vir Kayla moes opkom, en wonder skielik of sy ’n enkele dag saam met hierdie sirkus gaan oorleef. Sy trek haar duvet oor haar kop. “Maak asseblief die deur toe as jy uitgaan.”

      Wie is in elk geval lus vir opstaan in die middel van die winter? ’n Winter wat lyk asof hy nooit gaan eindig nie.

      Sy is half bewus van Kayla wat ’n kombers oor haar voete gooi, maar dalk droom sy. Sy gee in elk geval nie om wanneer en óf sy weer gaan opstaan nie.

      Vroeg Saterdagoggend slof-slof Mieke die kombuis binne. Sy kry haar ma – gebad, aangetrek en gegrimeer – by die kombuistoonbank, ’n koppie tee en die koerant voor haar. Mieke trek haar ou badkamerjapon stywer om haar lyf. Haar ma kyk op toe Mieke die yskasdeur doelloos oopmaak.

      “O!” Haar ma vou die koerant toe. “Jy’s vroeg uit die vere.”

      “Môre, Ma.”

      “Daar’s kilojoulevrye ontbytpap in die kas. Gooi vir jou bietjie in ’n bordjie.”

      Mieke maak die yskasdeur toe, trek haar lip op.

      “Dis nou die tyd om jou figuur dop te hou, Mieke. Jy wil nie soos ander geskeide vrouens jouself sommer net laat gaan nie. Marius moet jaloers en spyt wees wanneer hy jou weer sien.”

      Mieke maak haar oë toe, oorweeg dit om die yskas weer oop te maak en daarin te klim. Is die yskas groot genoeg vir haar en al haar baggage?

      “Wanneer kom Pa terug van … Waar is hy nou weer op die oomblik?” verander sy die onderwerp.

      Haar ma glimlag haar plastiekglimlag. Die een wat Mieke en Kayla net so goed ken soos die geluid van die voordeur wat laataand toeknip as hulle pa die sakeman op ’n aandvlug moet wees vir een van sy vele oorsese besoeke.

      “Duitsland. Vir ’n hele paar maande.”

      Haar ma kyk fronsend na Mieke. “Jou pa is bekommerd oor jou. Ek het vlugtig vir hom in ’n e-pos verduidelik van jou en Marius se egskeiding, maar hy wil self met jou praat. Jy kan hom gerus bietjie kontak.”

      Mieke maak weer die yskas oop, haal ’n bakkie jogurt uit. “Wanneer hy terug is, sal daar mos baie tyd wees om te gesels. Ek is nêrens heen op pad nie.”

      Ongelukkig, voeg sy in haar kop by.

      Haar ma maak keel skoon. “Daarvan gepraat …”

      “Ja?” Mieke daag haar ma met haar oë uit. “Vra maar wat Ma wil vra.”

      “Het jy al ’n toekomsplan uitgewerk, Mieke?”

      Sy lek die jogurt gulsig van haar lepel af. Sy weet presies hoe so ’n gelek haar ma irriteer. “Ek werk daaraan. Maar dis moeilik, Ma.”

      Haar ma se nek verstyf. “Wat is so moeilik daaraan?”

      Mieke vererg haar. “Waar sal ek begin, Ma? Met die feit dat ek nul werksondervinding het? Dat ek net ’n BA-graad het wat amper niks werd is nie? Dat ek ’n wit, vyf-en-twintigjarige, geskeide vrou is? Daar is mense wat jonger as ek is en meer kwalifikasies het.”

      Sy skud haar kop. “Ek moes ten minste my honneurs gedoen het …”

      Maar haar ma luister nie. Glimlag onskuldig. “Wie weet, dalk vat Marius jou eendag terug.”

      Mieke se kop ruk op asof sy deur die gesig geklap is. “Ekskuus?”

      “Moenie so verdwaas lyk nie. Ek moes vroeër ingetree het, ek weet. Vir jou gesê het dat jy ’n groot fout maak om van Marius te skei. Maar nou is dit te laat en hier sit ons.”

      Mieke bal haar vuis dat die jogurtbakkie onder haar vingers knak. “Is dít wat Ma van my dink?”

      Haar ma tik-tik haar op die skouer. “Toemaar, my kind, jy sal nog grootword en besef waaroor die lewe regtig gaan. ’n Huwelik is harde werk en mens gee nie sommerso op nie.” Sy kyk op haar horlosie, staan op. “Ek sal aanstaltes moet maak as ek betyds wil wees vir my vergadering.”

      Natúúrlik. Al waarvoor haar ma leef, is haar vergaderings met die donnerse Waterkloofse Vrouevereniging.

      Mieke asem stadig in, stadig uit. Probeer tel tot tien. Flip! Sy kan nie eens tot vyf tel sonder dat sy rooi sien nie.

      “Ma.”

      Haar ma tel haar handsak van die toonbank op, draai halfpad terug na Mieke. “Hmm?”

      Mieke kyk stip na haar ma, maar die woorde in haar kop word rondgeskommel, teen haar verhemelte gegooi en stopgesit voor dit uit haar mond kan peul.

      “Gaan maak bietjie daardie kleinsus van jou wakker en vra haar om saam met jou inkopies te gaan doen.” Haar ma wys na ’n vel papier teen die yskas. “Ek het ’n lysie gemaak van goed wat in en om die huis gedoen moet word. Noudat jy en Kayla terug is, sal julle ook julle deel moet doen.”

      En met ’n wuif is sy weg.

      Mieke bly doodstil sit. Sy hoor skaars toe Kayla later die voordeur oopstoot en die kombuis binneval vir munchies. In ’n walm van drank en sigaretrook verdwyn sy in die rigting van haar kamer.

      Mieke se ou Citi Chico sukkel-sukkel teen die steil bulte van Waterkloof uit. Sy trap die petrolpedaal plat, maar die motortjie kruie teen twintig kilometer per uur oor die boggel van die laaste bult voor hulle huis. Sy onthou hierdie Chico-en-bult-stryd uit haar hoërskooldae. Sy was een van die gelukkiges wat al in graad 11 ’n motor gekry het, en haar klasmaats het gou besluit sy is ’n meisie om te bevriend.

      “Kon jy nie vinniger gery het nie?” kla Kayla langs haar. Sy gooi haar sigaretstompie by die oop venster uit terwyl Mieke wag dat die sekuriteitshek oopgaan.

      “En kon jy nie gewag het tot ons by die huis kom voor jy jou kankerstokkie aangesteek het nie? Jy weet hoe verpes ek sigaretrook in my motor!”

      Kayla lag. “In Maaaarius se pretentious motor miskien,” tart sy, “maar hierdie is mos jou eie ride.”

      Mieke kyk kwaai na haar suster, maar sê niks. Kayla het ’n punt beet. Marius was die een wat als verskaf het – en ook oor als gekla het. Mieke moes regstaan, skoonmaak, wegvee, als soos hy daarvan hou. Sy kan nie onthou of dit sy of hy was wat sigaretrook in sy motors verbied het nie. Maar sy onthou dat sy as student self ’n stoute sigaret saam met haar koshuisvriendinne in haar karretjie gerook het.

      Sy sug, maak die deur oop. Dankie tog dat haar ma nie die Chico verkoop het nie. Kayla het natuurlik al haar hoeveelste motor deur haar dinges getrek, maar om die een of ander rede het hulle ma nooit die Chico aan haar probeer afsmeer nie.

      Kayla se selfoon lui vrolik. Sy haal dit gretig uit haar handsak, druk die foon teen haar oor en wys vir Mieke met haar oë dat sy solank ingaan. “Hallooo, Bitch!” groet sy die persoon aan die ander kant.

      Mieke wys na die inkopiesakke in die kattebak. “En wat van hierdie? Moet ek als alleen indra?”

      Maar sy’t haar sussie verloor. Dié is al halfpad by die voordeur in.

      Mieke kners op haar tande, skud haar kop.

      Eers toe sy die laaste pak ryskoekies in ’n kas gepak het, maak Kayla weer haar verskyning.

      “Miekels …”

      O jinne, Mieke ken daardie stemtoon. Sy kyk na haar suster. Jip. Daardie onskuldige ogies werk weer oortyd.

      “Wat is dit, Kay? En moenie dink ek gaan vanaand vir jou cover nie. Ons is nie meer kinders nie. Ek gaan boek lees, vroeg slaap en soveel as moontlik interaksie met Ma vermy.”