Mieke rock uit. Jana du Plessis

lag. “Oukei, fine. Jy ken my soort van.”

      Mieke vou haar arms. “En?”

      “Ek wil graag vir hierdie cool nuwe band gaan kyk.” Haar oë rek groot. “Dis hulle eerste CD launch vanaand. Jy verstaan nie, ek móét net daar wees. Dis Siek.”

      “Wat? Wie is siek?”

      Kayla rol haar oë hemelwaarts, asof Mieke die domste vraag op aarde gevra het.

      “Siek! Soos in die band. Bly jy onder ’n klip, ousus?”

      “Nou wat het hierdie Siek se CD launch met my te doen?” Maar Mieke weet sy moet eerder nie vra nie. Sy kan die opwinding in Kayla se lyftaal sien, hoekom haar kleinsus nog aanhits?

      Kayla trek haar oë en mond só dat sy skoon soos die kat in Shrek lyk. “Die ding is …” Mieke kan sweer sy sien ’n onderlip wat effens bewe, “ek het bucks nodig.”

      A! Daar het sy dit. Kleinsus dink ousus is ’n onuitputlike bron van geld. As sy maar net geweet het hoe min geld Mieke in haar bankrekening oorhet. Marius was die geldfontein, nie sý nie. En sover sy weet, kry Kayla ’n stewige bedrag sakgeld van hulle pa. Heelwat meer as wat Mieke gekry het toe sy self ’n student was.

      “Laat ek raai: Jou sakgeld het saam met die drank in jou keelgat af verdwyn?” vra sy. Bitchy. Hoe anders gaan Kayla leer?

      “Moenie mean wees nie, Miekels. Ek wil net bietjie fun hê saam met my people … Asseblief.”

      Mieke kyk na haar kleinsus, hoe sy haar hande om en om vou. Ai tog. Haar hart vermurwe. Dis haar sussie hierdie en daar is niks wat sy nie vir haar sal doen nie.

      Sy trek met ’n sug haar handsak oor die kombuistoonbank nader. “Hoeveel?”

      “Jippiee!” Kayla klap haar hande saam, swaai haar heupe heen en weer en gooi haar arms om Mieke se nek. “Jy’s die beste.”

      Mieke kan nie help om te glimlag nie. Kayla weet ook net hoe om mense om haar pinkie te draai. Sy hou ’n paar note na haar sussie uit. “En as ek uitvind jy’t hierdie geld uitgegee op shooters vir al jou vriende, gaan ek jou nooit vergewe nie.”

      Kayla skud haar kop onskuldig. “Nooit! Ek het net R20 nodig vir die entrance … En dalk ietsie vir een drink, you know?”

      Kayla druk die geld in haar handsak. Toe sy opkyk, is daar ’n nuwe uitdrukking op haar gesig. Een van opwinding.

      “Hoekom kom jy nie saam nie, Miekels?”

      Hoe nou? “Wat? Waarheen?” vra sy half dom.

      “Na die CD launch! Dis by Tings. Ag toe, ek’s seker jy sal moerse baie fun hê. En jy kan doen met ’n bietjie fun, dink jy nie?”

      Mieke is so uit die veld geslaan, sy trap ’n paar treë terug. “Wat?”

      “Ja, toe, man!” Dit lyk asof Kayla spoed gevang het, want sy beduie dramaties met haar hande. “Wil jy nou seriously sit en boek lees vanaand? Op ’n Saterdagaand? Terwyl al wat ’n jongmens is party in Hatfield? Come on, Mieks, join my en my people. Jy sal hulle almal love!”

      Sal sy? Sy twyfel sterk! Wat weet Kayla van haar suster se lewe en van haar smaak? Mieke weet self nie waarvan sy hou nie, hoe sal haar snotneus sussie dan weet? Nee wat, sy sal in elk geval net ongemaklik voel tussen Kayla se vriende.

      En ’n band genaamd Siek? ’n Spul raserige, drinkende, rokende jongmense om haar? Nee wat, inderdaad. Dis nie vir haar nie. Sy lees eerder Britney Spears se biografie voor sy na ’n band gaan kyk in ’n plek waar sy in elk geval soos ’n seer vinger sal uitstaan.

      Sy kyk vlugtig af na haar blommetjiesbloes, denimbaadjie en snoesige serp. Sy weet die uitrusting laat haar soos ’n Pretoria-koek lyk. Die uitrusting wat Marius vir haar uitgekies het. Hoe kan iemand soos sy in ’n pub gaan uithang saam met ’n klomp hipsters? Al is sy nie veel ouer as Kayla nie, is haar klere en hare definitief nie rock-vriendelik nie.

      Asof Kayla haar gedagtes kan lees, voeg sy by: “Ek sal vir jou iets sexy leen om aan te trek. Nie hierdie preppy stuff wat jy altyd dra nie.”

      Mieke vererg haar effens, draai weg van haar sussie se smekende oë. “Nee wat.” Sy dwing ’n laggie uit. “Ek is dalk vyf-en-twintig, maar ek voel eerder veertig.”

      “Dalk omdat jy soos ’n veertigjarige aantrek,” mompel Kayla.

      Mieke kyk skerp na haar suster. Haar funky wolrokkie. Sexy tights aan die bene. Krale om die nek. Hip plathakstewels aan die voete.

      “Ek het nie jou pity of jou klere nodig nie, dankie, Kayla,” sê sy styf.

      Kayla lig haar skouers, vat ’n appel uit die bak op die kombuistafel. Sy byt daarin. “Suit yourself. Maar jy gaan binnekort besef dat jy nog lank nie oud is nie. En dat jy niks fun in jou lewe gaan hê as jy heeldag so moerig by die huis rondsit nie.”

      Mieke kyk haar suster oopmond agterna toe dié uit die kombuis drentel. Sy wil agter Kayla aanhardloop en vir haar sê dat sy nie ’n loser is nie. Sy is dalk die teenoorgestelde van Kayla – blond, lank en sogenaamd preppy – maar hoe sal haar suster verstaan dat sy haar voorkoms volgens Marius se voorkeure beplan het? Dat sy haar hare gereeld laat sny en kleur het – altyd in layers, altyd met blonde highlights – omdat Marius dit so verkies het. Dat sy by die klerewinkels gekoop het waar Marius rekeninge vir haar oopgemaak het.

      Sy sal wat wil gee om petite te wees soos Kayla. Met reguit donker hare, ’n oulike neusie en neutbruin oë. Maar nou lyk sy soos elke tweede vrou in Pretoria. Blond. Blou oë. 34C-boobs. ’n Truworths-klerekas. En deksels boring.

      Die oomblik toe Mieke haar iPhone aanskakel, lui dit. Skril en deurdringend. Die naam flits voor haar soos ’n rits uitroeptekens.

      Sy kyk vir ’n oomblik daarna, druk die silent-knoppie en sit die foon langs haar Appeltjie neer. Sy sal haar nommer moet verander, maar hoe kan sy? Dis die kontaknommer wat sy op haar curriculum vitae gesit het. Wat as sy ’n oproep van ’n moontlike werkgewer mis?

      Nommer verander is nie ’n opsie nie. Sy sal nou maar net daarmee moet saamleef dat haar selfoon weer deel van haar lewe is. En sy het ’n gevoel dat die oproepe van hierdie spesifieke persoon nie lank gaan aanhou nie. Maklike mans vind vinnig weer nuwe uitdagings.

      Sy sit haar rekenaar aan en maak Google oop. Wat sal sy vandag soek? Die vorige e-posse wat sy uitgestuur het, het niks opgelewer nie. Dalk moet sy intik: werk vir geskeide, gegradueerde, geen-werksondervinding Afrikaner.

      Vrek! Haar lewe is ’n gemors! Hoekom het haar ouers nie ingespring en haar beveel om te gaan werk toe sy huis-huis wou speel nie?

      Maar sy weet hoekom. Haar ma was maar net te verheug toe Marius die droomskoonseun kom “ouers” vra het. Haar pa was weer eens op een van sy buitelandse besoeke; dalk sou hy ’n stokkie daarvoor gesteek het. Of nie. Mieke se oë was vol sterre en niks sou haar gekeer het om op die ouderdom van twee-en-twintig voor die kansel te gaan staan nie.

      Stupid, stupid, stupid! Dis wat sy was. Dom, dommer, domste, Mieke-dom.

      Sy sien ’n advertensie vir ’n vertaler by ’n aanlyn-tydskrif in Johannesburg. ’n Junior posisie. Salaris van R4 000 – R6 000 per maand. Goeie genade! Is dít wat maatskappye juniors betaal?

      Sy kliek op die skakel om ’n e-pos te stuur. Sy heg haar CV aan, skryf ’n kort briefie om haarself voor te stel. Sy huiwer ’n oomblik. Maak haar CV oop en verander haar huwelikstatus na geskei. Dis in elk geval onsinnig om te jok. Een van haar onderwysers het destyds nog gesê ’n mens moenie vals inligting in ’n CV gee nie, want as dit jou in die dinges byt, dan byt dit seer.

      Sy druk die send-knoppie. Daar’s hy, Mieke. Dis ’n goeie begin. ’n Eerlike CV.

      Sy maak haar oë toe, stuur ’n skietgebedjie vir die ontvanger van die e-pos. Sien my raak, asseblief! Lees tussen die reëls van my CV en besef dat ek nie ’n nikswerd geskeide, onervare vroumens is nie.

      2