Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

klewerig aan jou lyf nie.” Daarna kom sy arms en bene aan die beurt.

      Hy moet die begeerte om haar in sy arms te neem met inspanning onderdruk, maar dit sal fataal wees om haar nou plotseling die versekering te gee dat hy in werklikheid niks makeer nie, dus uiter hy maar weer ’n steungeluidjie.

      “Ag, toggie! Bennie, praat met my!”

      “Uhh! Wat … waar’s ek?”

      “O, dankie tog. Kan jy my hoor?” vra sy angstig.

      “Waar …?”

      “Jy’s by die grot, buite die grot. Dink jy jy sal kan opstaan?”

      “Grot? Watse grot?” hou hy hom ylend.

      “Die grot op julle plaas.”

      “Weet nie van grotte nie,” mompel hy deurmekaar.

      “Ag, dis ’n lang storie. Die wind druk die reënvlae hier onder die oorhangende rotse in. Ons moet jou binne-in die grot kry. Jy gaan natreën en siek word.”

      “Siek word? Ek wil siek word. Ek kan maar doodgaan ook. Jessica wil my mos nie hê nie.”

      Haar mond gaap oop. “Waar kom jy vandaan? Wie sê vir jou sy wil jou nie hê nie?”

      “Sy’t my nie lief nie. Julia het haar vertel sy verwag my baba, en nou glo Jessica haar. Sy wil nie glo die pa van Julia se kind sit in Johannesburg nie. Sy wil nie glo dat ek heeltemal onskuldig is aan die hele besigheid nie. Nee, want sy wil mos net glo wat Julia haar vertel het.”

      Jessica se oë rek in die donker. “Genade, hoekom sê jy dan nou eers vir my die pa van haar kind sit in Johannesburg?”

      “Wie is jy?”

      “Ek is Jessica. Jou Jessica.”

      “Jessica?” Hy los weer so ’n paar steungeluide en beur dan kermend regop in ’n sittende posisie. “Eina, maar my kop pyn. Waar is ek? Wat … ek het mos geval?”

      “Bennie, is jy nou by? Of yl jy nog?”

      “Yl? Nee, ek yl nie, maar Jessica, hoe kom jy hier buite?”

      “Ek het jou kom soek. Daar het ’n geweerskoot geklap hier buite. Jy’t gesê jy gaan antwoord, maar toe skiet iemand op jou en toe het ek kom kyk wat aangaan. En toe kry ek jou hier.”

      “En toe?”

      “Toe niks. Maar ons moet in die grot kom. Wees net versigtig,” maan sy hom toe hy opstaan. “Ek weet nie hoe hoog die afgronde hier om ons is nie.”

      “Hier is nie afgronde nie. En niemand het op my geskiet nie. Ek het self ’n skoot afgetrek uit my rewolwer sodat my pa kan weet ons is veilig. Weet jy of hy ook weer ’n skoot afgetrek het? Hy sou as hy myne gehoor het, maar ek kon nie luister vir sy antwoord nie, want ek onthou net my voet het gegly en van ’n slag toe my kop die rots getref het.”

      “Ja, ek verbeel my ek het nog ’n skoot hoor klap, maar ek was so bekommerd oor jou dat ek …”

      “Bekommerd oor my? Regtig?”

      Dis vir ’n lang ruk doodstil.

      “Ek was bekommerd oor jou, ja. Ek kon mos nie weet of jy dalk raak geskiet is of iets nie. Jy’t dan net gelê en kreun.”

      “Het jy gesê ek het geyl ook? Het ek nie iets gesê nie?”

      “Niks verstaanbaar nie. Jy’t sommer net gemompel en eina-eina gesê.”

      Bennie is dankbaar dis donker, want hy het moeite om sy lag te onderdruk. Dit sal haar leer om so woer-woer te speel met sy gevoelens, dink hy met ’n breë glimlag en ’n warm gevoel om die hart. Sy toneelspel het voorwaar geslaag. Dis net jammer hy kon dit nie nog verder rek nie. Hy sou graag wou weet van daardie vent op Oudtshoorn, of sy werklik verlief is op hom.

      “Dink jy jy sal deur die tonnel kan kruip? Moet asseblief tog net nie weer jou kop stamp nie.”

      “Ek sal versigtig wees,” antwoord hy sedig en laat haar ewe gelate toe om hom voor te skryf hoe hy daar moet deur.

      “So, ja. Gaan sit jy nou daar by die vuur. Ek sal jou kos bring,” pamperlang sy nog verder, maar terwyl hulle sit en eet, bars sy skielik uit van die lag en hy kyk haar verbaas aan.

      “En nou? Het ’n duisendpoot jou gebyt?”

      “Dis jy! Kyk hoe snaaks lyk jy. Jou hele maag is kaal en jou broekspype sit dan net onderkant jou knieë!”

      Hy kan hom nogal voorstel hoe hy in haar klein sweetpakkie moet lyk en giggel dus maar saam, dankbaar vir die gemoedelike atmosfeer tussen hulle. Dit vergemaklik ook sy taak om haar van Julia te vertel.

      “Sy’t nie geweet Danie Schoeman is met verlof nie, en dis ook nie dat sy mý daar in Danie se woonstel sou kry nie. Sy’t egter so beteuterd en verwese gelyk dat ek haar, tot my latere spyt, binnegenooi het. Sy’t geloop nadat ons tee gedrink het, maar die volgende dag het sy vir my koek en tert daar aangebring. En so het sy tydig en ontydig daar by my aangekom totdat sy op ’n dag vir my vertel het van haar dilemma. Dat sy ’n kind verwag van wie sy nie eens weet wie die pa is nie.”

      “Maar hoe is so iets moontlik?” vra Jessica verward.

      “Enigiets is.”

      “Enigiets is moontlik?” vra Jessica verward.

      “Enigiets is moontlik as jy betrokke raak by die dwelmslawe in Johannesburg, Jessica. Dis nie ’n mooi storie nie. Ek voel ook nie lus om jou te vertel nie. Nie wat sy my vertel het nie. Die feit is net dat sy swanger geraak het en desperaat iemand soek wat met haar sal trou sodat haar ouers nie moet uitvind van haar misstap nie. Sy’t my direk gevra om met haar te trou. Toe ek weier, het sy my selfs probeer verlei.”

      Hy uiter ’n skor laggie. “Jy weet nie in watter verknorsing ek was daardie Saterdagoggend toe jy en oom Josie my kom oplaai het Kaap toe nie. Sy wou my kom verras met ontbyt in die bed, en was sy ontstoke toe ek haar sê ek is op pad uit saam met jou!”

      “Wat het sy gesê? Was sy vir mý kwaad?”

      “Ek weet nie vir wie sy kwaad was nie, maar om net van haar ontslae te raak sodat ek by julle kon uitkom, belowe ek haar mos toe dat ons die aand kan gesels. Min wetend dat ek na tant Mart toe genooi sou word vir die partytjie vir jou. En toe was dit weer ’n hele gedoente om die aand van Julia ontslae te raak.”

      “Kon sy dan nie agterkom jy wil niks met haar te doen hê nie?” vra Jessica verbaas. “ ’n Meisie dring haar mos nie so op aan ’n man nie.”

      “Sy’t in ’n ander soort huis grootgeword as ek en jy, Jessica. Blykbaar gewoond daaraan om haar sin met alles te kry. Eintlik voel ek jammer vir haar. Sy is nog bitter onvolwasse. Daarby is sy wispelturig van aard en het sy kommunikasieprobleme met haar ouers ook. Jy sal dit dalk nog beter verstaan as ek. Kyk dan wat het jý alles aangevang om by daardie minnaar van jou uit te kom!”

      “Ag, nee, hy’s g’n my minnaar nie. Ek ken die vent van geen kant af nie!” blaker sy dit uit.

      “Dit maak die saak nog erger, want jy was maar te gewillig toe hy jou ‘blommetjie’ en jou na sy kamer wou sleep. En ek het mos darem met my eie oë gesien hoe gaan jou mond oop toe hy jou wou soen. Ek het gewonder of jy hom nie gaan insluk nie!”

      “Ga! Ek gril my morsdood as ek net daaraan dink dat hy my wou soen!”

      “Maar hy het jou mos gesoen?”

      “Hy het nie!”

      “Natuurlik het hy. Tot my vuis hom getref het.”

      “Hy het nie! Ek het hom gebyt. Ek het dan glad ’n bloedsmaak in my mond gehad agterna. Die mislike ding!”

      “Nou maar wat het dan nou regtig daar gebeur?”

      Toe is Jessica maar verplig om hom die hele storie te vertel. Hoe sy hom en Julia afgeluister het ook. En toe sy klaar vertel het, skuif sy skaamverleë van hom af weg,