Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

nie dalk by jou geleen en gedink dit sal vir haar hoofpyn help nie?” vra tant Millie. “Kan jy onthou hoeveel pille daar in jou pakkie was?”

      “Wag, laat ek loop kyk. Daardie pille ís sterk. Ek drink nooit meer as twee van daardie pille op ’n slag nie.”

      Op lange laas kry hulle dan ook die versekering dat tant Mart wel een van oom Josie se pille gedrink het, maar oom Josie kan nie verstaan dat een pilletjie haar so kon aantas dat sy nou so uit soos ’n kers daar op die rusbank lê nie.

      “Sy is moontlik allergies vir die pil,” sê tant Millie terwyl hulle almal na die slapende tant Mart staar.

      “Allergies?” vra oom Josie. “Noudat jy so praat van allergies, dink ek daaraan: Mart kan omtrent geen pil of medisyne drink waarvoor sy nie allergies is nie. Dis hoekom sy ook net altyd die een soort pil drink vir ’n hoofpyn.”

      “Dit lyk darem nie of haar bors gaan toetrek nie,” sê tant Millie huiwerig. “Maar moet ons nie maar ’n dokter inroep nie? Kyk, dit lyk vir my sy kry ’n uitslag. Hier is dan nou sulke rooi knoppies in haar nek.”

      “Hups,” prewel tant Mart skielik hardop. “Ek is ook nou hups, Josie.”

      Oom Josie storm vervaard op haar af. “Wag, nou, Mart, hier’s mense. Jy moenie nou allerhande nonsens praat nie!” sê hy ontsteld, en slaan ook sommer sy hand oor haar mond.

      “Moenie haar mond toedruk nie,” keer tant Millie. “Netnou versmoor sy.”

      “Maar netnou praat sy nog ander dinge ook,” sê oom Josie benoud. “Van die hotel se dinge en goeters.”

      “Wat van die hotel se dinge?” vra tant Millie, maar toe oom Daan die konsternasie op oom Josie se gesig sien, stamp hy aan tant Millie sodat sy na hom moet kyk.

      “Ek dink jy moet die ketel gaan aansit, vrou. Kom ons los vir Josie hier by Mart, dan gaan maak ek en jy gou koffie.” Toe dit lyk asof tant Millie wil teëpraat, knip hy vir haar oog en stuur haar dan ook dadelik na die kombuis. Hulle verdwyn ook net betyds, want tant Mart is vinnig besig om goed op dreef te kom.

      “Wou nog gesels, maar toe slaap jy al, Josie. ’n Badkamer ruik so lekker as ’n man gebad het. Josie sal my seker nooit weer vra om te trou nie. Ek het mos nee gesê. Maar my Sarel was dan nog nie koud nie.”

      Oom Josie loer oor sy skouer kombuis se kant toe en leun dan vooroor om in tant Mart se oor te fluister. “Is jy lief vir ou Josie, Mart?”

      “H’m, vreeslik, maar hy gaan my nie weer vra om te trou nie. Ons het saam op die dubbelbed geslaap, maar hy …”

      “Mart,” fluister oom Josie dringend. “Ons kan môre trou as jy wil. Maar dan praat jy nou nie weer van die hotel se dinge nie.”

      Dit werk toe. Tant Mart gee ’n lekker diep gaap en toe begin sy snorkend asemhaal. Darem nie heeltemal gerus oor haar nie, sluit oom Daan en tant Millie hulle ook weer ’n rukkie later by oom Josie en die slapende tant Mart aan terwyl dit reeds byna middernag is.

      “Ek kan jou nie sê wie die vader van Julia se kind is nie, Jessica. Maar wat maak dit saak? Jy soek tog maar net ’n verskoning om nie direk vir my te sê dat ek geen kans het om ooit jou liefde te wen nie, daarom dat jy ’n vraag aan my stel wat jy weet ek seker nooit sal kan beantwoord nie. Ag, kom ons vergeet tog maar nou die hele ou storie. En moenie bekommerd wees nie, ek weet wanneer ek verloor het. Ek sal jou nooit weer lastig val nie.”

      Jessica krimp inmekaar van selfverwyt. Wat het haar besiel om die vraag só aan hom te stel? Sy wou mos maar net sekerheid hê dat hy nou, terwyl hy nié yl nie, ook vir haar gaan sê dis ’n man van Johannesburg. Sy kyk verslae teen sy rug vas toe hy opstaan en die komberse nader sleep na die vuur toe. Hoe gaan sy regmaak wat sy verbrou het?

      “Daar’s hy, nou kan jy maar kom inkruip,” sê hy toe hy klaar gewoel en gewerskaf het met die komberse.

      Jessica se oë rek. “Hoe bedoel jy? Waar moet ek inkruip?”

      “Hier langs my, waar dink jy anders? Of verkies jy dalk om liefs te verkluim?” Hy sien hoe sy vinnig na die vuur se kant toe kyk, maar haar hoop word verydel toe hy haar daarop wys dat hulle nie die vuur die hele nag kan laat brand nie. “Ons moet suinig werk met die hout. Onthou, ons weet nie vir hoeveel dae ons dalk nog hier vasgekeer gaan sit nie. Kom nou, Jessica, moenie kinderagtig wees nie. Ek is nie ’n wolf nie. En ek is ook nie die soort man wat my opdring aan ’n meisie as ek weet sy hou nie van my nie. Maar om te oorleef, sal ons mekaar se nabyheid net moet verduur.”

      Sy loop skugter nader. Dit sal nie help om uitkomkans te soek nie, weet sy. Die vuurtjie brand reeds laag, en dit raak vinnig kouer en kouer in die grot. Sy klim egter steeds huiwerig op die oop kolletjie langs hom in en ’n skokgolf vlieg deur haar lyf toe sy hand en arm aan haar raak terwyl hy die komberse besorg oor haar vou.

      “Dis nou seker nie die luuksste bed waarop jy al geslaap het nie, maar ons kan maar net dankbaar wees die komberse was nog hier in die grot.”

      “Hulle ruik nie juis lekker nie,” waag Jessica dit toe ’n onaangename reukie haar neus bereik.

      Hy lag. So ’n lekker diep laggie en voor Jessica kan keer, skiet haar oë vol trane. Sy is dan so bitter lief vir hom. Moet sy hom dit nie maar sê nie? Maar hoe moet sy dit sê? Sal hy nie vir haar lag nie?

      “Dit is komberse wat reeds lank hier is, juis om vir moontlike noodgevalle en vir van die werksmense wat soms hier moet oornag, voorsiening te maak.”

      Jessica hoop dat hy sal aanhou en aanhou met praat, want sy kry nie meer haar trane gekeer nie, en dit gaan haar noodsaak om te snuif.

      Hy bly egter stil en na ’n rukkie kan sy nie anders as om te snuif nie.

      “Jessica?”

      “H’m?” Sy hoop dat dit klink asof sy al half aan die slaap is, maar die oomblik toe sy die geluidjie uiter, weet sy sy’t nie in haar doel geslaag nie.

      “Huil jy, meisie?”

      “Nie eintlik nie,” sê sy gesmoord.

      “Nie eintlik nie, maar darem. Hoekom huil jy?”

      Die besorgdheid in sy stem en vertroostende streling van sy hand oor haar hare, laat haar vergeet van alle ander dinge, en haar arms gly asof vanself om sy nek. En sy huil hom waternat.

      “Toe maar,” sê hy toe haar snikke eindelik bedaar. “Die spanning van die afgelope dae was seker maar te veel vir jou. Jy sal nou sommer beter voel.”

      “Ek huil nie van spanning nie,” sê sy snuiwend. “Ek huil omdat jy kwaad is vir my.”

      “Maar ek is mos nie kwaad vir jou nie, meisie?”

      Vir ’n rukkie is net sy asemhaling hoorbaar. En toe hy oplaas praat, is daar ’n hartseer klank in sy stem. “Ek sal vir die res van my lewe lief wees vir jou, Jessica. Maar liefde kan nie tot volvoering kom as dit eensydig is nie.”

      “Ek is vir jou ook lief,” erken sy stilweg.

      “Ekskuus? Sê weer wat jy nou gesê het?”

      “Ag, Bennie, man. Ek het jou lief.”

      “Al kan ek nie vir jou sê wie die vader van Julia se kind is nie?”

      Sy skud haar kop skielik heftig. “Ek gee nie meer ’n flenter om nie. Al het haar kind ook drie pa’s, en al het jy ook nege kinders by ander vrouens …”

      Verder as dit kom sy nie, want dis ineens net bondelende komberse, en toe sy haar weer kan kry, lê sy styf in Bennie se arms. Haar lippe gaan in afwagting oop toe sy kop nader kom. Hy soen haar met soveel teerheid dat dieselfde gevoelens wat sy Saterdag op Geluk ervaar het, weer in haar opwel. Met volle oorgawe soen sy hom driftig terug. Weer en weer. Ver iewers in haar agterkop verskyn daar ’n waarskuwingstemmetjie, maar meegesleur deur die hartstog van die oomblik, ignoreer sy daardie stemmetjie. Met passiewe geduld wag sy tot Bennie dieselfde begeertes as sy moet openbaar, en sy nestel haar met stille tevredenheid teen hom vas toe hy saggies kreun.