Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

deur nie, want sy verander ineens in ’n vegtende tierwyfie. “Los my!”

      “Jessica!” Sy stem klap soos ’n sweepslag teen haar ore vas. En toe hy haar hardhandig teen die grond vaspen, sy oë soos vuurspuwende berge in hare, skrik sy haar skoon verwese.

      “Dis nou genoeg! Net mooi genoeg! Wat de duiwel is dit met jou? As ek nie van beter geweet het nie, sou ek kon sweer jy ly aan hondsdolheid. Praat, vroumens! Watse ontsnap-storie is dit hierdie van jou?”

      Die woorde kom sissend tot haar. En toe sy nie onmiddellik reageer nie, word sy geskud tot haar tande op mekaar klap.

      “Praat! Van wie af wat probeer jy ontsnap?”

      “Van jou,” kom haar antwoord uiteindelik gelate.

      “Van mý af! Hoekom? Om saam met daardie bierpens-minnaar van jou weg te loop?”

      Hy glo sowaar vas sy en daardie Charlie-vent het ’n verhouding! flits dit deur haar gedagtes. Wel, laat hom glo net wat hy wil! Sy pers haar lippe saam.

      “Jessica, in hemelsnaam! Ons is albei deurweek en koud. Ek is nie van plan om die hele nag ook hier in die reën deur te bring nie. Verduidelik net vir my waarom jy so verander het sedert jy gisteraand met daardie lieplapper deurmekaar was. Watse houvas het die skepsel op jou? Of glo jy werklik dat jy hom liefhet?”

      “Hoekom mag ek hom nie liefhê nie?”

      Sy greep verslap. “Dan is dit so?”

      Hoekom verander Bennie se gesig dan nou so skielik? Kan dit pyn wees was sy daar in sy oë sien? Haar hart dreig om te verkrummel, maar sy staal haar daarteen. “Ek het seker die reg om lief te hê wie ek wil liefhê? Net soos jy die reg het om kinders te verwek by wie jy wil!”

      Daar keep ’n frons in sy oë. “Waarvan praat jy nou? By wie verwek ek kinders?”

      ’n Skor laggie ontsnap deur haar lippe. “Julia Mouton, as ek jou dan móét herinner.” Toe vlieg sy op en vlug ylings van hom af weg, haar oë nat van die trane.

      Verbystering maak hom kragteloos en hy sluit sy oë tam vir ’n paar oomblikke. Dan weet Jessica van Julia. Maar hoe? Julia verwag tog nie regtig sý kind nie! Gisteraand, daar op Oudtshoorn … Kan dit wees dat Julia na Jessica gegaan het terwyl hy gestort het? Toe hy onder die indruk was dat Julia haar ouers gaan skakel het soos hy haar aangeraai het? Sou sy Jessica loop wysmaak het dat dit sý kind is wat sy verwag?

      “Vervlaks!” bulder hy toe die volle betekenis van Julia se dwase optrede hom tref. “Jessica, wag!”

      Maar Jessica strompel gelate voort bergaf. Sy kan nou maar net sowel teruggaan huis toe. Die skulderkenning kon net so goed in ink op Bennie se gesig geskryf gestaan het, dink sy snikkend. Sy weet ook nie hoekom het sy hom nie al eerder vertel dat sy weet van hom en Julia nie. Omdat sy bly hoop het dat hy uit sy eie sou bieg voor haar? Omdat sy nog altyd die hoop bly koester het dat hy haar opreg liefhet, en nie net ’n ontsnappingsroete soek om nie met Julia in die eg te tree nie?

      ’n Rou snik ontsnap uit haar bors toe hy haar inhaal en saggies met haar praat.

      “Jessica, my meisietjie, jy verstaan nie. Jy dink verkeerd, hoor. Maar ons moet nou eers uit die reën kom. Netnou word ons siek. Kom, ek sal by die huis alles aan jou verduidelik.”

      Dog, toe hulle die spruit bereik, is dit met die eerste oogopslag duidelik dat hulle nie meer die oorkantste wal gaan haal sonder om meegesleur te word deur die siedende bruin watermassa nie.

      “Ons sal nie hier kan deur nie,” sê Bennie eintlik meer tot homself as aan Jessica, en sy kyk verslae na hom.

      “En nou?”

      Die gedruis van water maak haar stem onhoorbaar, maar hy sien die verslaentheid op haar gesig en sy blik verteder toe hy sy arms om haar sluit en naby haar oor praat sodat sy hom kan hoor.

      “Die water het ons afgesny van die huis. Ons sal weer moet bergop. Daar is ’n grot daar bo. Sien jy kans om te klim? Ek sal jou help.”

      Haar blik beweeg hulpsoekend stroomop en stroomaf, maar dis baie duidelik dat hulle nooit die oorkantste oewer veilig kan bereik nie. Toe knik sy. Want anders kan sy doen? Uit frustrasie en pyn haarself in die kolkende watermassa werp? Nee, dan maar liewer ’n nag van pyn en hartseer in ’n grot saam met die man wat sy, ondanks alles, so verskriklik liefhet.

      Dis ’n lang en moeisame tog die berg uit. Veral die laaste ent na die grot moet hulle met groot omsigtigheid klim, want die reënvlae en aandskemerte beperk hul uitsig so dat hulle niks verder as ’n meter voor hulle kan sien nie. Gelukkig ken Bennie die omgewing soos die palm van sy hand en hy ondersteun Jessica voortdurend. Toe hulle oplaas die ingang na die grot bereik, steek Jessica vertwyfeld vas.

      “Moet ons hier in?” vra sy benoud en wys na die donker gat.

      “Toe maar, dis nie so erg as wat dit lyk nie. Die grot is ruim binne. Dis net die tonnel hier voor wat so skrikwekkend geheimsinnig lyk. Ek sal eerste ingaan en net gaan seker maak of dit veilig is binne. Reg?”

      Jessica knik en kyk hoe hy wegraak in die donkerte. Toe ’n vlermuis rakelings teen haar kop kom draai, los sy verskrik ’n gilletjie.

      “Is daar fout?” hoor sy Bennie roep.

      “Hier’s vlermuise!”

      “Toe maar, hulle is onskadelik. Koes maar net.”

      Dis makliker gesê as gedaan, veral as ’n mens op ’n smal rotslysie staan en die reptielagtige vlerkgedoentes sleep in pare teen jou gesig verby. Sy los ’n sug van dankbaarheid toe daar ’n skynsel van ’n flou liggie in die bek van die tonnel verskyn.

      “Kom, ek help jou deur die tonnel.”

      Jessica laat ook nie op haar wag om gehelp te word nie. Nog nooit was sy so dankbaar oor die bestaan van ’n ding soos ’n kers nie. En toe sy binne is, kyk sy verras om haar rond. Die grot lyk maar ’n bietjie spookagtig in die flikkerende kerslig, maar die plek ís ruim, en dis droog.

      Bennie staan ook swyend en inspeksie doen. Dan grinnik hy opeens. “Wel, hier is ons. Sal ons dit Die Vyfster-hotel doop? Kyk, ons het darem hout, daar’s ’n paar komberse, ons het kerse, vuurhoutjies en selfs ’n waskom. Wat meer kan ’n mens begeer?”

      Jessica trek so hard haar asem in dat Bennie vraend na haar kyk.

      “My tas!”

      “Jou tas? O, ons sal maar sonder ons tasse moet klaarkom.”

      “Nee, man. Ek praat van my tas wat daar bly lê het. Daar waar die bobbejaan … waar jy my gejaag het. Ek het my tas daar vergeet!”

      “Het jy ’n tas by jou gehad?” Sy knik. “Wat is daarin? As dit klere is, gaan dit buitendien nou sopnat wees.”

      “Dit sal nie nat wees nie. Ek het dit onder ’n rotsblok ingeskuif. My tjekboek is daarin, my klere, en ’n bietjie kos,” erken sy verleë.

      “Kos? Watse kos?”

      “Sommer van die orige kos wat tant Mart vir ons ingepak het vir die pad en wat ons toe nie geëet het nie. En ek dink die droëkoekies en biltong wat oom Josie en tant Mart vir jou ouers saamgestuur het, is ook daarin.”

      “Jessica, jy’s ’n skat! Luister, ek gaan gou ’n vuurtjie aanpak sodat jy droog kan kom. Ek dink die beste ding wat jy kan doen, is om ontslae te raak van daardie nat klere van jou. Ons kan dit hier by die vuur hang om droog te word. Het jy iets wat jy kan aantrek in daardie tas van jou?”

      “Daar’s twee sweetpakke in as ek reg onthou.”

      “Mooi. Een vir jou, en een vir my. Onderklere?”

      Sy bloos. “Ja, maar ek weet nie of daar iets gaan wees wat vir jou gaan pas nie.”

      “Dit maak nie saak nie. Solank daar net iets vir jou is.”

      Toe die vuur begin brand, kom hy orent en kom staan digby haar. “Jessica, ek het nie ’n kind verwek by Julia nie. Sy verwag glo