Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

van die grot in duisende skerwe, sodat Jessica weer eens amper in die vuur beland.

      Bennie lag saggies en soek naarstig in die stikdonkerte na sy rewolwer. “Ek gaan net gou antwoord. My ouers wil seker maar net sekerheid hê dat ons nog veilig is. Hierna sal hulle gaan slaap.”

      “Jy moenie weer val nie!” waarsku Jessica, en draai beskaamd haar kop weg toe hy na haar kant toe kyk.

      “Moenie bekommerd wees nie. Ek sal ekstra versigtig wees hierdie keer, want ek weet mos nou dat ek veel het om voor te lewe.”

      Sy kyk hom agterna totdat sy figuur ingesluk word deur die donkerte van die tonnel, en betas dan haar brandende wange. Dit was net die geweerskoot wat hulle gered het van iets waaroor hulle dalk die res van hul lewens spyt kon wees, dink sy met ’n bietjie bangheid. Wat gaan hierdie nag verder oplewer? Sy het nie die wilskrag om Bennie teen te gaan as hy weer haar liggaam probeer verower nie. Sal hy verstaan en dit aanvaar as sy sê hy moenie haar in die versoeking bring nie? Is dit hoe die versoeking met Julia toe ook plaasgevind het? Dan kan sy Julia mos nie verkwalik dat sy geswig het nie. Al was die man ook volgens Bennie ’n dwelmslaaf. Hoe goed ken sy Bennie? Vrydag, Saterdag, Sondag, Maandag? Saam met vandag is dit ongeveer vyf dae. Is dit genoeg om sekerheid te hê oor hul gevoelens? Ja, sê ’n stemmetjie dadelik, maar haar gewete sê nee.

      Onder op Doupan se werf wag oom Daan en oom Josie in spanning op Bennie se antwoord, en toe dit kom, draai hulle tevrede om om die huis weer binne te gaan.

      “Dit reën nog,” sê oom Daan vir sy vrou, “maar dit lyk tog of die wind gaan lê het. Dit sal darem help dat die kinders nie te koud kry daar in die grot nie. Ek hoop hulle het darem kerse. Daar was altyd ’n paar kerse.”

      “Daar is glo kerse en vuurhoutjies, ek het vir Fayetjie gevra. Volgens haar is daar nog genoeg hout ook vir ongeveer drie dae,” deel tant Millie hom mee.

      “Nou maar dan kan ons maar gerus gaan slaap. Ek dink nie Mart sal nou meer iets oorkom van daardie pil nie.”

      Oom Daan se woorde is nog nie koud nie, toe kom die onderwerp van bespreking dronkerig die kombuis binne. “Wie skiet so?”

      Tant Millie pyl op haar af. “Versigtig, Mart. Hoe voel jy?”

      Ook oom Josie en oom Daan beweeg vinnig nader na haar toe. “Hoe voel jy?”

      Tant Mart staar onbegrypend van die een na die ander. “Hoe bedoel julle? Ek is mos nie siek of iets nie. Ek moes net aan die slaap geraak het daar op die bank. Toe ek my nou kom kry, toe lê ek daar. Wat kyk julle so snaaks na my?”

      Tant Millie staan nog nader en loer skielik na haar nek. “Dis weg,” sê sy en tant Mart gaap haar verbaas aan. “Die uitslag is weg. Dan sal sy nou reg wees.”

      “Uitslag? Waarvan praat julle nou?” vra tant Mart verward.

      “Jy’t een van my pille gedrink,” herinner oom Josie haar skielik aan wat sy aangevang het.

      “Dis reg. Ek hét een van jou … nét een van jou pille gedrink. Maar wat het dit met ’n uitslag en dinge te doen?”

      “Ons dink jy was allergies daarvoor, want jy’t skielik omgekap,” verduidelik tant Millie.

      “En die nonsens wat jy gepraat het!” verwar oom Josie haar nog meer.

      “Ek weet niks. Ek onthou dat ek die pil gedrink het, en dat my hoofpyn dadelik weg was. Maar ek kan nie nou onthou hoe ek weer hier in die sitkamer gekom het nie.”

      “Toe maar, ek dink dis nou alles weer reg. En ek dink ek en my vrou moet nou in die bed gaan klim. Julle twee kan maar nog gesels, want julle kan laat slaap môreoggend, maar ek en Millie moet vroeg op.”

      Na ’n oor-en-weer-nagsêery bly oom Josie en tant Mart dan ook alleen agter in die kombuis.

      “Jy’t my uit my geloof uit laat skrik, Mart. Jy drink g’n nooit weer vreemde pille nie!”

      “Haai, Josie, ek onthou nou! Ek het nogal lekker hups begin voel …”

      “Mart! Jy sê nie weer daardie woord nie! Dit is g’n hupspille nie. Dis doodgewone ontspanningspilletjies wat die dokter vir my rug voorgeskryf het! En toe loop praat jy sommer van die hotel se dubbelbed en als!”

      “Haai, Joos?”

      “Ja, en ek moes jou hand en mond belowe dat ons twee môre – vandag – nog gaan trou. Maar by daardie belofte gaan ek jou hou!”

      “Haai, Joos?”

      “Jy kan nou maar ophou ‘haai, Joos’. Kom gee liewer vir jou aanstaande man ’n soentjie.”

      Haar derde “haai, Joos” kom dan ook nooit tot sy volle reg nie, want oom Josie se arms is skielik om haar lyf en sy voel hoe die lekkerte deurdring tot onder in haar kleintoontjies toe sy snor teen haar bolip kielie.

      “Jou ou derduiwel!” sug sy genotvol toe hy haar uiteindelik los. “Wanneer laas is ek so lekker gesoen?”

      “Seker toe ou Piet Seningnek laas daar by jou gekuier het.”

      “Ag, hy kon g’n soen nie.”

      “Dis wat jy nou vir my probeer wysmaak, maar jy was so opgeskeep met die vent dat dit my nie sal verbaas as jy met hom ook ’n dubbelbed gedeel het nie.”

      “Joos! Lyk ek miskien vir jou na daardie soort? Jy moet ’n bietjie na jouself kyk. Wat van daardie Strydom-vroumens wat so by jou geboer het?”

      “Vergeet nou daarvan, Mart. Ek kan nie help die vroumens het haar so opgedring aan my nie. En daar’t niks onwelvoeglik tussen ons plaasgevind nie.”

      “Gmf! As jy darem dink ek moet alles glo wat jý my vertel! Daar het nie een enkele dag verbygegaan wat sy nie daar in jou slaghuis gesit het nie. En toe ek nog dag ek bring jou middagete vir jou, soos ek dit vir jare gedoen het, toe moet ek hoor dis nie meer nodig nie, want Estatjie maak sommer vir jou ’n ietsie gaar.”

      “Jy beskuldig verniet vir my, Mart. Daar was nie ’n enkele keer wat ek by daardie losieshuis gekom het en nie vir Seningnek daar by jou in die kombuis gekry het nie.”

      “As jy rêrigwaar vir my wou gehad het, kon jy hom mos verwilder het?”

      “Ga! En dan steek jy my weer in die pad soos jy my na oorlede Sarel se dood in die pad gesteek het!”

      “Josie, oorlede Sarel was daardie tyd darem nog net drie maande weg. Ek kon mos nie toe al weer sinnigheid in ’n ander man kry nie?”

      “En nou, Mart,” vra oom Josie bedees. “Het jy nou sinnigheid om weer ’n man te vat?”

      “Hoe vra jy my dan nou so ’n eienaardige vraag, Josie?” sêvra tant Mart skaam en blosend.

      “Sal jy dan met my trou, Mart?”

      “Wanneer?”

      “Vandag, of môre? Sodra die reën ophou?”

      “Dis darem gou, Josie. Ek sou darem graag eers vir my ’n mooi ou rokkie wou koop. En die loseerders sal mos verwag dat ek ’n onthaal moet gee.”

      “Dis goed. Ek sal jou tyd gee, my hart. Dalk kan ons dit nog ’n dubbele bruilof maak.”

      “Hoe meen jy nou?” vra tant Mart verward.

      “Dalk trou Bennie en Jessica nog saam met ons. Jy weet, twee verliefde mense so saam vir ’n nag in ’n grot, daar kan dalk iets gebeur wat hulle haastig maak om te trou.”

      “Josie, moenie sulke dinge praat nie,” sê tant Mart ontsteld. “Ek ís so bekommerd. Wat weet Jessica van mans en liefde en dinge? Die kind het haar mos nog nooit aan seuns of mans gesteur nie.”

      “Maar sy is al oud genoeg om te kan trou. En as hulle nou hul liefde vir mekaar ontdek daar in die grot, hoekom mag hulle nie haastig wees om te trou nie?”

      “O, is dit wat jy bedoel, Josie?”

      “Nou wat het jy dan gedink