Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

se asem in haar nek! Maar toe haak haar voet vas, en ’n genadige duisternis sak oor haar toe as sy die nat aarde tref.

      5

      Daar heers ’n ongemaklike, gespanne stilte in die sitkamer van die De Langes. Buite giet die reën onophoudelik, asof met emmers gegooi, op die aarde neer. Daan de Lange kan die stilte net nie meer verduur nie en hy kom orent van die stoel.

      “Ek weet wat julle dink. Julle dink Bennie het haar hier weg en nou kruip hulle weg oor hulle julle motor hier buite gesien het. Maar ek glo dit nie. My seun is nie so ’n soort mens nie. Al het hy ook verbrou, sal hy mans genoeg wees om vorendag te kom en sy kant van die saak te stel. Millie, waar’s Fayetjie?”

      “Sy’t netnou daar in die kombuis voor die stoof gesit en slaap, maar hoekom vra jy?”

      “Ek wil haar gaan sê om James te gaan roep. Hy moet die werksmense aansê om die kinders te soek. Netnou het hulle dalk deur die spruit gefoeter.”

      Die ander kyk in stilte toe terwyl hy deur die venster gluur asof hy hoop om dwarsdeur die reënsluiers te sien. Toe draai hy weg en hulle luister in stilte hoe sy swaar voetstappe wegraak in die gang.

      “Fayetjie, word wakker. Ek wil hê jy moet vir James gaan roep.”

      Fayetjie kom traag orent en vee vakerig deur haar oë. “En wanneer eet ons vandag? Die kos is al vergete koud.”

      “Na die duiwel met die kos! Bennie en daardie meisiekind is nou iewers daar buite. Ons moet hulle eers gaan soek.”

      “Meneer Bennie is mos weg om haar te gaan soek. Hy sal haar kry. Sy’s deur die spruit met die berg op.”

      “Hoe weet jy dit?”

      “Ek het meneer Bennie gesien loop tot daar oorkant die spruit, maar toe raak die mistigheid te dik. Meneer weet van juffrou se pratery oor die telefoon?”

      “Waarvan praat jy nou?”

      Fayetjie se vertelling bring oom Daan net in die war. Ontsnap van Doupan af?

      “Maar ek het vir meneer Bennie ook vertel, en meneer Bennie het toe sy rewolwer gaan haal. Toe is hy weg agter die juffrou aan, so sy sal dit nie regkry om te ontsnap nie.”

      Iets is bepaald nie pluis nie, dring dit tot oom Daan deur. Sou daar nie dalk iets met die meisiekind se verstand verkeerd wees nie? Hy sal moet uitvind by oom Josie en tant Mart. Die inligting wat Fayetjie hom gegee het, gaan hy beslis ook nie alles aan hulle daar binne oordra nie. Veral Millie kan juis so maklik op loop gaan met ’n ding.

      Al wat hy hulle dan ook meedeel, is dat Fayetjie vir Bennie en Jessica aan die ander kant van die spruit sien loop het. Hy hoop maar hy sal vergewe word vir die halwe waarheid, maar hoekom sal hy dan nou almal op hol jaag oor ’n ding wat dalk betekenisloos is?

      “Dis nes die jongmense van vandag is,” val tant Millie nogtans dadelik weg. “Dit sal my nie verbaas as Bennie vir haar die grot in die berg gaan wys het nie. Nou het die reën hulle natuurlik daar oorval. En sal hulle nou ooit daaraan dink dat die spruit gaan afkom?”

      “Wel, as hulle nou nog daar is, gaan hulle in elk geval nie meer betyds die huis haal nie. Jy moet hoor hoe raas die spruit al klaar.”

      Tant Mart kyk bekommerd van die een na die ander. “En as hulle nie meer deur die spruit kan kom nie?”

      “Dan bly daar net een uitweg oor,” antwoord oom Daan haar. “Dan sal hulle maar in die grot moet slaap.”

      “Maar hulle sal mos verkluim,” sê tant Mart ontsteld.

      “Nee, verkluim sal hulle nie. Daar is baie hout in die grot. Daar sal selfs ’n paar komberse wees. My werksmense het die grot al gerieflik ingerig. Hulle oornag gereeld daar wanneer hulle die lyndrade herstel of voorbrande maak. Ek weet net nie van kos nie.”

      “Van kos gepraat,” sê tant Millie. “Ons middagete staan nog net so op die tafel.”

      “Ons hou dit maar vir aandete. Dis tog klaar amper aand.”

      “Dis waar,” gee tant Millie toe. “Die tyd stap aan,” en toe vra sy om verskoon te word sodat sy die bakke kan gaan terugsit in die oond.

      Oom Daan benut dadelik die tyd om meer uit te vind omtrent Jessica. “Is Jessica ’n goeie kind, Mart? Ek meen, is sy darem nou erkentlik oor die feit dat julle haar eintlik tog maar grootgemaak het?”

      Toe verneem hy watter goeie kind Jessica regtig is! Hy word ingelig van die dag wat haar ouers verongeluk het, dwarsdeur haar skoolloopbaan, deur haar studie as onderwyseres in die Paarl, tot by die motor wat sy in die kompetisie gewen het.

      Toe tant Millie stilbly om asem te skep, val oom Josie weer weg. Hy lig oom Daan breedvoerig in oor die ontmoeting tussen Jessica en Bennie, en hoe dit gekom het dat Julia Mouton in die slaghuis kom sê het dat sy ’n kind het, of ’n kind van Bennie verwag.

      “Sy’t so vinnig en deurmekaar gepraat dat ek en Mart nie seker is of sy gesê het sy het al die kind, of sy verwag nog die kind nie. Nè, Mart?”

      “Nee, ek is ook nie meer seker hoe sy dit gestel het nie, maar ek onthou goed sy’t gesê Bennie is die pa van haar kind.”

      “En Jessica? Hoe goed ken sy en Julia mekaar?” vra oom Daan.

      “So op ’n manier,” antwoord tant Mart hom. “Soos mense op ’n klein plekkie maar weet van die een en die ander. Julia is ook jonger as Jessica. Sy’t mos verlede jaar eers klaargemaak met skool, dus was hulle nog nooit juis maats nie. Dié Julia is ook so anders. Altyd neus in die lug, nes haar ma.”

      “Mart, kom nou. Dis nie nodig om die mense sleg te sê nie,” berispe oom Josie haar.

      “Maar dis waar. Tilla Mouton groet g’n mens op straat nie. Sy sal dwarsdeur jou kyk en maak of sy jou nie raaksien nie. En raai, haar man is tog nie so nie. Hy’s ’n oudsenator, maar hy is so nederig en plat op die aarde as kan kom.”

      Tant Millie bring weer koffie, en so algaande begin die geselskap tog vlot, al is die kommer oor Bennie en Jessica in almal se gedagtes.

      Jessica se eerste gedagte toe sy haar bewussyn na ’n paar minute herwin, is dat sy koud kry en sy wonder hoekom. Sou sy vergeet het om ekstra komberse oor haar bed te gooi? Traag om werklik deur die slaapnewels te dring, tas sy met haar linkerhand na die laken. Dis dan nat, en kleierig? Nuuskierigheid dwing haar om deur haar wimpers te loer. Wat is so swart hier by haar? En met dié wat die swart voorwerp roer, kom die onthou terug.

      Haar rug span stokstyf van vrees. Die bobbejaan is hier by haar! Om die waarheid te sê, hy’s besig om met haar klere te vroetel! Sy knyp haar oë styf toe en waag dit skaars om asem te haal. Dalk los hy haar as sy haar dood hou. ’n Bobbejaan sal tog seker nie dooie mensvleis eet nie? Maar dis nie so maklik om jou dood te hou as jou hele liggaam rittel en beef van vrees nie! Sy kan maar net woordeloos bid dat die bobbejaan moet dink dis haar laaste stuiptrekkings.

      In haar hele lewe was sy nog nooit so naby aan ’n bobbejaan nie, dink Jessica angsbevange. Sy hoor tot elke asemteug wat hy gee, en toe sy voel hoe sy vingers haar kopvel begin betas, sak haar moed tot in haar skoene. As sy tog maar luise het! Maar hy gaan waaragtig nie ’n gogga op haar kop kry nie. En dan? Sal hy nie uit skone frustrasie aan haar begin vreet nie?

      Hy’t gou ontdek daar is nie kos vir hom op haar kop nie, dink sy bang toe sy voel hoe sy kloue weer aan haar klere begin pluk. Maar so deur haar vrees heen kry sy ook respek vir die bobbejaan, want hy werk eintlik sagkens met haar. Amper versigtig. Soos ’n dokter wat sy pasiënt ondersoek. Sou bobbejane ook hul eie dokters hê? Hierdie een is dan beslis een, want dis baie duidelik dat hy intens in haar anatomie belangstel. Hy knak dan selfs haar knieë. Maar toe hy haar polsslag voel, is dit vir Jessica darem net te goed om waar te wees. Niemand gaan haar ooit glo nie! Selfs nie as sy oorleef om dit te vertel nie!

      Sy loer versigtig deur haar wimpers. Algaande rek haar oë wyer en wyer totdat sy begogel lê en staar. Hierdie bobbejaan het dan ’n agterkop nes ’n mens. Eers toe hy sy kop draai en direk