Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

nou so anders? So asof hy met afgryse na haar kyk!

      “So, dan ís jy niks anders as ’n regte klein flerrie nie! En glad nie uitsoekerig nie. Of dit nou die vent van gisteraand is, en of dit nou ’n eerbare man is wat jy probeer verlei, maak klaarblyklik aan jou geen saak nie! Loop was jou gesig dat ons kan ry,” en sonder meer keer hy sy rug op haar.

      Die deur het lankal agter hom toegegaan, toe sy nog versteen in die lugleegte waar sy gesig was, lê en staar. Dis asof die betekenis van sy woorde nie tot haar verstand kan deurdring nie. Langsamerhand kom sy egter tot die besef dat hy haar nie net tot in haar siel geskok het met sy wrede insinuasie nie, maar dat hy haar ook verneder het. Tot in die laagste vorm van vernedering! En eers toe die warm trane deur haar wimpers pers, kom sy in beweging.

      Haar gesig is skoongewas, maar bleek en uitdrukkingloos toe sy ’n rukkie later swygend langs hom in die motor klim. Sy is bewus daarvan dat hy sydelings na haar blik, maar sy hou haar argeloos, en eers op George word die stilte tussen hulle verbreek toe hy voor ’n kafee stilhou en uitklim.

      “Jy sit stil!”

      Dis ’n bevel, dink Jessica wrang. Moet sy nie nou probeer om weg te kom nie? Maar haar tas en tjekboek is alles in die bagasiebak. En natuurlik, hy staan met opset so in die kafee dat hy haar kan dophou. Hoe ver gaan sy kom as sy probeer om weg te kom voordat hy haar inhaal?

      Haar kop ruk op toe sy iemand skielik luid sy naam hoor sê.

      “Bennie de Lange! Wanneer laas het ek jóú gesien? En vreemd genoeg, net gister het ek ook jou naam gehoor. Maar dit was darem seker net van ’n naamgenoot wat die oumense gepraat het, want daardie Bennie de Lange word gesoek vir die ontvoering van ’n meisie. Hy en ’n Jan van Zyl. Of hét jy ook gehelp met die ontvoering?”

      Hy lag bulderend vir sy grappie, maar in Jessica word dit yskoud van vrees. Want dis vir haar baie duidelik dat Bennie bot is teenoor die verkeersman. Ook sy kry ’n vernietigende kyk toe hy in die motor klim en daar is ’n meedoënlose uitdrukking op sy gesig toe die motor met ’n vaart wegry voor die kafee.

      4

      “Ek dink ons moet eers hier in ’n restaurant eet voordat ons uitry Doupan toe,” stel oom Josie voor toe hulle deur Knysna ry. “Daardie ou pakkie skyfies wat jy op Wildernis vir ons gekoop het, was net genoeg om my honger te maak, Mart.”

      “Ja, ek glo nie ons gaan gou weer kos sien vandag nie. Arme Jessica, sy gaan dalk bitterlik ontsteld wees. Sy weet tog seker nie van Bennie se dinge nie?”

      “Nee, hý sal haar tog nie vertel nie, maar dit kan wees dat Julia haar al ingelig het.”

      “Haai, Joos, sê nou Julia het Jessica …”

      “Bly stil, Mart. Jy spreek nie daardie gedagtes van jou hardop uit nie!”

      Tant Mart bly stil, maar haar kommer oor Jessica se veiligheid duur voort, en terwyl hulle ’n rukkie later in die restaurant sit en wag vir hul bestelling, roer sy die saak weer aan.

      “Joos, dink jy Bennie se ouers sal darem keer as Julia vir Jessica … e … iets wil aandoen, of so?”

      “Keer? Ek weet nie, Mart. Jy weet sulke belangrike mense leef anders as ons. As hulle net ’n glas voor die mond en ’n bottel in die hand het, kan hoor en sien vergaan om hulle.”

      Tant Mart maak ’n jammerlike klikgeluidjie met haar tong. “Om te dink ek het nogal gedink dié Bennie kom uit ’n ordentlike huis. Hy’t so goed van buite gelyk.”

      “Ja, maar so is die lewe maar. In vandag se lewe kan ’n mens niemand meer vertrou nie. Mooi, hier kom ons kos.”

      “Dit lyk heerlik,” sê tant Mart en val dan ook onmiddellik weg aan die biefstuk nadat oom Josie die seën gevra het. Sy is egter spyt dat sy dit bestel het, want hoe eet ’n mens nou biefstuk as jy nie tande het om mee te kou nie? Hoe meer sy kou, hoe minder wil dit fyn kom. Oplaas besluit sy om maar die kans te waag en die stuk vleis af te sluk. Dis ’n fout, want dit steek vas en hoe groter haar oë rek en hoe harder sy sluk, hoe meer weier die vleis om die pad na haar maag te vind.

      Toe oom Josie uiteindelik opkyk en sien wat aan die gang is, het tant Mart reeds trane in haar oë. Vir ’n oomblik skrik hy hom boeglam vir haar pers gesig en pas toe maar die enigste raad waarvan hy weet toe en tref haar met ’n allemintige hou tussen die blaaie. Dit is verstandige optrede op hierdie tydstip. Die koutjie skiet met ’n boog deur die lug om ’n goeie meter verder onder ’n tafeltjie te lande te kom.

      “Dankie tog, Josie,” prewel tant Mart verleë. Sy is dankbaar dat hulle twee alleen in die restaurant is en soek in haar roksak vir ’n snesie. Sy frons. Wat voel dan nou so snaaks hier in haar roksak? So bekend?

      “Haai, Josie, kyk! Hier’s my onderstel!”

      “Sit weg die goed, Mart. ’n Mens hou nie sulke onfatsoenlike goed in die lug vir almal om te sien nie! Wys jou maar net, jy is ook al aan die kinds word.”

      “Gmf! Asof dit ek was wat dit daar weggesteek het! Haai, dit was ek. Nou onthou ek. Dit het my seergemaak,” verdraai sy vinnig die waarheid. “Ons sal die hotel moet laat weet hulle hoef nie meer daarna te soek nie, weet jy, Joos?”

      “Ek gaan hulle nie sê nie. Jy kan self vir hulle vertel van jou kindsheid.”

      “Ek sal ook. Jy moet net vir my by ’n telefoonhokkie stilhou. Ons kan mos nie dat daardie arme mense die hele George omkeer op soek na goeters wat nooit weg was nie.”

      Die ontvangsdame is egter nie meer dieselfde een wat die vorige nag daar diens gedoen het nie. En sy weet van geen sout of water, óf van tande wat weg was nie.

      “U sê u is mevrou Steenkamp van Biesiesdal, en u het u onderstel verloor, hier by ons in die hotel? O, gesteel? Net ’n oomblik.” Na ’n rukkie is sy terug. “Jammer, mevrou, hier was nie verlede nag ’n mevrou Steenkamp wat hier oornag het nie.”

      “Maar natuurlik was ek daar. Ek en oom Joos Landman was in kamer …”

      “Watse onsin raak jy kwyt!” sê oom Josie ergerlik oor haar skouer.

      “Ag, vergeet dit maar, juffrou. Al wat ek eintlik wil sê, is dat ek my onderstel gekry het. Julle hoef nie verder te soek daarvoor nie. Tot siens!”

      “Is jy regtig kinds?” raas oom Josie toe sy die gehoorstuk terugplaas. “Die hele George gaan nou weet ons twee het by mekaar geslaap in een kooi. Sal my niks verbaas as dominee dit ook te hore kom daar op Biesiesdal nie!”

      “Jy reken dit kan straks gebeur, Josie?”

      “Ag, kom ons ry. As ons so draai, kom ons donker vanaand op Doupan aan.”

      Vir ’n lang ruk is dit doodstil in die motor. Tant Mart sit en wonder of dominee Nel regtig sal hoor dat sy saam met ’n man in ’n bed geslaap het. Sy sal haar mos morsdood skaam!

      “Mart! Jy moet nou kyk vir die naambord van die plaas. Sal seker niks anders as ’n stuk verroeste sinkplaat met ’n paar skewe letters op wees nie.”

      Later raak oom Joos bekommerd. “Mart, ons het darem nou al bitter ver gery. Sou ons op die regte pad wees?”

      “Ek weet nie, Josie. Dis dan net bosse en bome. Het die petroljoggie nie gepraat van ’n houtbruggie wat ons moet oor nie?”

      “Nee, hy’t dan juis gesê as ons by ’n houtbruggie kom, moet ons weet ons is verkeerd. Dan het ons te ver gery.”

      “O gaats, Joos, dan is ons verkeerd. Kyk, hier is die houtbruggie reg voor ons.”

      Oom Josie bring die motor tot stilstand en frons. “En jy’t nêrens ’n afdraaipad gesien nie, Mart?”

      “Nee. Ver terug was daar een, maar daar was so ’n sierlike boog oor die pad, dit kon tog nie hy gewees het nie?”

      “Hoekom nie?”

      “Is jy verspot! Net ryk, vooraanstaande mense het geld om sulke naamborde aan te bring op ’n plaaspad.”