Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

Josie sug. Toe trek hy die motor onder ’n boom in en skakel die enjin af.

      “En nou? Ons sal die plek mos nooit kry as jy hier wil sit en wag totdat hier eendag ’n motor kom om die pad te vra nie. Ons het dan wanneer laas ’n voertuig teëgekom!”

      “Mart, my rug is morsaf. Gee aan daardie bottel water by jou voete.” Tant Mart sit verstom en toekyk terwyl oom Josie twee van sy pilletjies sluk en uitklim om hom ewe gemaklik op die agterste sitplek van die motor tuis te maak. “Jy kan mos nie nou hier wil lê en slaap nie, Joos?”

      “En vir wat nie? Ek is nie meer ’n jong man wat kan aanhou sonder om moeg te word nie, Mart. Hou nou jou mond sodat ek vir ’n paar minute my oë kan sluit.”

      Dis juis op hierdie tydstip wat Bennie en Jessica by die sierlike boog wat die pad na Doupan aandui, indraai. Bennie bring ook sy motor onder ’n boom tot stilstand en kyk dan deurdringend na Jessica. “Jessica, mag ek jou ’n guns vra?”

      Sy ignoreer sy vraag en staar stip deur die venster aan haar kant, onbewus van die pleitende uitdrukking in sy oë.

      “My meisie, ons kan nie só daar by my ouers aankom nie. Wat gaan my ma-hulle dink! Sal jy nie maar probeer om normaal op te tree nie? Ons kan die vete tussen ons later uitstryk. Die een of ander tyd moet ons gesels, maar, asseblief, laat dit net vir ’n rukkie daar. En probeer om darem tog net vriendelik teenoor my ouers te wees. Sal jy?”

      Voor sy verbaasde oë ondergaan Jessica net daar ’n metamorfose. “Ag, alles reg, man,” lag sy hom stralend toe. “Moenie bekommerd wees nie. Ek sal niks voor jou ouers laat blyk van enige onenigheid tussen ons nie. Ry, ek is nuuskierig om die plaas te sien.”

      Hy frons bekommerd. Bedoel sy wat sy sê, of is sy dalk met die een of ander slenter besig?

      “Komaan, wat kyk jy my so verstom aan? Ek is moeg van kwaad wees en kwaad lyk. Ek sal, wanneer ons alleen is, weer kwaad lyk.”

      “Ek weet nie of ek jou moet vertrou nie,” spreek hy sy vertwyfeling hardop uit.

      “Luister, ek weet hoe jy voel. Ek weet mos hoe ek sou gevoel het as ek met ’n suur dikmondvriend by my mense sou aankom. Ek het die strydbyl neergelê. Tevrede?”

      “Meer as tevrede, baie dankie, Jessica.” En om sy dankbaarheid te betoon, plaas hy sy hand oor hare.

      ’n Gebaar wat maak dat sy al haar wilskrag moet inspan om dit nie weg te klap nie. Toe maar, besluit sy in haar enigheid, haar kans sal kom. Sy moet net geduldig en lieftallig bly totdat sy by ’n telefoon kan uitkom.

      Op sy beurt dink Bennie weer hy glo haar glad nie. Maar laat sy dit net waag om enige streke uit te haal! Sy hande brand al lankal om haar oor sy skoot te trek en haar nukke uit haar uit te klop.

      Daan de Lange hou al van vroegmôre af die plaaspad dop. So dan en wan spreek hy sy kommer hardop uit. “As daardie kinders nie nou kom nie, gaan hulle probleme hê om by die huis uit te kom. Dit het laas nag hoeka al kwaai gereën bo in die berg, en hierdie dreigende wolke voorspel nóg groot reën.”

      “Het jy gepraat?” vra sy vrou, Millie, plotseling vanuit die deur toe sy nader kom met ’n skinkbord tee.

      “Ek weet nie waar draai die kinders so nie. Bennie het mos gesê hulle gaan vroeg ry toe hy gisteraand daar van Oudtshoorn af gebel het, het hy nie? Jy weet, as hierdie wolke oopbars, is dit ’n kwessie van ’n uur en al die riviere is vol.”

      “Ek het nooit aan die padverlegging hier onder in die drif gedink nie, weet jy, Daan. Bennie sal mos nooit daar kan deur as die spruit afkom nie.”

      “Dis wat my bekommer, vrou. Maar hoor hier, is dit nie ’n motor wat nou daar op die oorkantste bult verskyn het nie?”

      “Dit lyk so. Wag, ek gaan gou ’n kam deur my hare trek. Ons moet mos darem indruk maak op Bennie se vriendin.”

      Oom Daan glimlag toe hy hoor hoe tant Millie links en regs bevele daar in die kombuis vir die huishulp gee voordat sy kamer toe trippel met die gang langs. Dit is nogal ’n belangrike gebeurtenis wat vandag plaasvind, dink hy by homself. Dit is die heel eerste meisie wat Bennie huis toe bring. Gits, wat is haar naam nou weer? Ai, hy is tog so sleg wanneer dit by die onthou van name kom. Maar dis ook darem seker nie die ergste nie. Bennie sal haar tog mos voorstel, dink hy terwyl hy gretig die motor op die stoep gaan inwag. Die motor het ook skaars stilgehou, toe maak hy galant die meisie se deur vir haar oop.

      Sy gaan van hierdie omie met sy goedige gesig hou, is Jessica se eerste gedagte toe sy uitklim en die oom sy uitgestrekte hand neem. Al is hy die pa van ’n skobbejakseun soos Bennie de Lange!

      “Jessica, dis nou my pa, Daan de Lange, en pa, Jessica Pretorius,” stel Bennie haar vinnig voor.

      “Aangename kennis, Jessica,” sê oom Daan. En toe fronsend: “Jessica? Hoekom het ek dan nou gedink jou naam is Julia?”

      Tant Millie, wat net betyds by hulle aansluit om haar man se vraag te hoor, wens sy kon hom ’n oorveeg gee. Kyk net hoe verbouereerd het hy die arme ou meisietjie nou. Sy’t glads verbleek! “Ek is tannie Millie, my kind. Verskoon tog maar die oom. Hy is hopeloos met name. Hy’t jou nou sommermaar verwar met iemand anders. Stap solank binne. James kan julle tasse bring.”

      Hulle jok vir haar, flits dit deur Jessica se gedagtes terwyl sy staan en toekyk hoe Bennie liefderyk sy moeder omhels. Hulle weet van Julia. Hulle is almal kop in een mus.

      En later, terwyl hulle sit en tee drink in die sitkamer, het sy steeds moeite om haar ergernis en ontsteltenis te verberg.

      Kyk net die skynheiligheid! dink sy bitter. Bennie wat met sy pa oor die koop van Geluk praat asof hy nie weet van die bestaan van ’n mens soos Julia Mouton nie! Asof sy, Jessica, nie met haar eie oë die skrik op sy gesig gesien het toe sy pa netnou hier buite so uit sy beurt haar naam genoem het nie. En luister net na tannie Millie se oordrewe vriendelikheid. Asof sy glo sy gaan daarmee vir haar, Jessica, koop vir haar seun, sodat Julia hom nie meer kan dwing om met háár te trou nie.

      “Ek babbel so baie, maar jy is seker moeg, nè, Jessica? Sodra jy jou tee gedrink het, kan jy gerus ’n bietjie in jou kamer gaan lê en ontspan. Ek sal jou laat roep sodra middagete gereed is. Het jy dit geniet op Oudtshoorn? Die volstruisryery?”

      “O, ja. Dit was regtig ’n ondervinding!” hou sy ook maar ’n front van vriendelikheid voor, maar haar verstand werk oortyd. As hulle dink hulle gaan haar in hierdie huis gevange hou totdat hulle haar dwing om Bennie de Lange se vrou te word, maak hulle ’n groot fout. Maar sy sal haar kans mooi afwag.

      Die kans kom toe baie gouer as wat sy verwag het, want terwyl sy broeiend by haar kamervenster staan en uittuur na buite, sien sy Bennie en sy ouers oor die werf stap na ’n skuur toe wat ’n hele ent van die huis af is. Blitsig is sy by die telefoon wat sy al met die intrapslag daar in die gang raakgesien het.

      “Mart Steenkamp se losieshuis,” gee iemand oplaas antwoord.

      “Kan ek met tant Mart praat, asseblief? Dis dringend!”

      “Met Mart? Haai, Jessica, is dit dan nie jy nie, kind? Dis tannie Sofie hier. Mart en Joos is vinnig hier weg gisteroggend. Haai, kind, leef jy darem nog?”

      “Tannie Sofie, asseblief, ek moet dringend met tant Mart praat! Roep haar asseblief dadelik!”

      “Maar, kind, hulle is mos nie hier nie. Hulle is dan gisteroggend al hier weg.”

      “Tant Sofie, waarheen is hulle?” val Jessica die oumens vinnig in die rede.

      “Nee, dit weet ek nou nie. Ek weet net hulle is op soek na jou.”

      “Hulle soek na my? Hoekom soek hulle na my?”

      “Omdat jou lewe in gevaar is. Weet jy dan nie dat daardie mansmens wat jou ontvoer het, ’n skelm is nie? Jy moet tog versigtig wees, kind. En Mart het gesê dat Julia jou ook glo soek om te vermoor. Waar is jy?”

      “Tannie, luister nou baie mooi. Ek word gevange gehou hier in Knysna se distrik op ’n plaas met die naam van Doupan. Ek gaan egter