Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

      “Dankie.” Sy maak egter geen aanstaltes om haar gesig te grimeer nie.

      Dit ontgaan hom egter nie, en toe hy haar tasse klaar in die motor gesit het, neem hy op die bed plaas. “Sodra jy jou mooi gemaak en vir ons koffie gemaak het, kan ons ry.”

      “Ek is mooi genoeg.”

      “Nee, jy is nie. Ek wil hê jy moet ’n goeie indruk maak op jou aanstaande skoonouers.”

      Ondanks haar ergernis bloos sy, en vererg haar daaroor ook nog. “Ek het nie aanstaande skoonouers nie.”

      “Jy het. En hoe gouer jy dit aanvaar, hoe beter.”

      “Hier’s jou koffie.”

      “Dankie, dit gaan lekker wees. Kom sit, dan drink jy eers jou koffie ook.”

      “Nee, dankie. Ek sal myne in die badkamer drink terwyl ek grimeer, as ek dan móét mooi lyk.” ’n Spektakel, dis wat ek van my gaan maak, besluit sy toe sy die badkamer se deur agter haar toemaak en haar toiletsakkie bydam.

      Die konsternasie op Bennie se gesig is nogal iets om te aanskou, verlekker sy haar in haar binneste toe sy kamtig doodluiters te voorskyn kom en haar handsak optel. “Ek is gereed. Ons kan maar gaan.”

      Hy sê nie ’n woord nie, kom net afgemete op haar afgestap. Sy wil hom ontwyk, maar haar poging kom te laat, en net soos die vorige aand word sy van haar voete af gelig.

      “Nou het ek genoeg met jou gesukkel, meisiekind. Nou sal ék jou vlermuisgesig vir jou gaan was!

      “Los my, jou buffel!” Hoe dit gebeur het, weet sy nie, maar toe sy haar oë oopmaak, is syne baie naby aan hare. Sy kan elke spikkeltjie daarvan sien. Sy mond is net so naby. En haar pogings om los te kom, word skielik al flouer.

      Eers toe sy heeltemal stil lê in sy arms, bring hy sy mond nader, en al haar gedagtes vervaag toe sy lippe oor hare sluit.

      Tant Mart lê vir ’n lang ruk onseker en staar na die vreemde meublement van die kamer toe sy wakker skrik. Die oomblik toe sy onthou waar sy haar bevind, loer sy blosend na oom Josie se kant van die bed. Maar sy plek is leeg. Die geluid van lopende water in die badkamer laat haar besef dat hy reeds opgestaan het. Sy tas dadelik verbouereerd na die glasie op die bedkassie. Sou ou Joos gesien het sy’t haar tande uitgehaal? Sy kon dit mos nog nooit regkry om met die nagemaakte goed te slaap nie.

      Sy het geen probleem om die boonste stel terug te plaas in haar mond nie, maar dis toe sy in die glasie soek vir die onderste stel dat haar probleem begin. Daar’s niks! Die glasie is leeg. Dolleeg!

      Sy klim fronsend uit die bed en beloer die glas agterdogtig. Spook dit nie dalk in hierdie kamer nie? Of kan dit wees dat Joos haar tande … Nee, dis te vergesog. Haar tande sal immers nie in sy mond pas nie. Maar waar is dit dan? Kon dit straks in die kooi beland het?

      Oom Josie se binnekoms uit die badkamer laat haar vinnig hande-viervoet onder die bed uit retireer. Sy is so ontsteld dat sy nie eens die geamuseerde verbasing op oom Josie se gesig raaksien nie.

      “Josie, dis weg! Iemand moes dit laas nag kom steel het! Ek het oral gesoek. In die vensterbank, tussen die kooigoed, onder die bed, oral. Dis net weg!”

      “Wat is weg, ou dier?”

      “My tande. My hele onderstel! Jy’t dit nie dalk per ongeluk in jou …”

      “In mý mond gesit nie?” voltooi oom Josie haar sin. “Nee, my ou ding, so deurmekaar is my kop darem nog nie. Het jy dit nie dalk op Biesiesdal vergeet nie?”

      Tant Mart probeer onthou, maar dan skud sy haar kop. “Ek het dit gisteroggend daar in jou slaghuis nog in my mond gehad. Ek onthou dit, want dit het amper daar uit my mond geval toe Julia so kom stof opskop het oor Bennie.”

      “Is dit nie dalk in jou handsak nie?”

      Maar die soektog in haar handsak lewer ook niks op nie.

      “Dis gesteel, Joos. Dis al wat kon gebeur het. Mag die swernoot daarin stik!”

      “Toe maar, ons sal dit rapporteer wanneer ons ry. Jy moet maar begin klaarmaak. Ons weet nie hoe lank ons nog gaan soek voor ons Bennie se pa se plaas kry nie.”

      “Goeiste, Joos, wie sê hy’t nie daaroor ook gejok nie? Wie sê daar bestaan regtig so ’n plaas?”

      “Moenie spoke opjaag nie, Mart. Hy’t dan self vir my vertel die plaas se naam is Doupan.”

      “Ja, dis te sê as ’n mens ’n woord kan glo wat hy kwytgeraak het. ’n Plaas? Gmf! Mag dalk ’n kleinhoewe wees, ja. Een met varkhokke teen die kombuis en ou motorwrakke wat die werf vol lê. Want weet jy hoekom wil hy so graag vir Jessica hê? Hy’t natuurlik nie ’n sent nie, en hy wis Julia gaan hom opskroef vir onderhoud. Jessica het hom natuurlik vertel van haar erfporsie!”

      “Haai, Mart, ek dink jy slaan die spyker op die kop! Dis nooit anders nie. Die Moutons is natuurlik besig om hom op te skroef. Ek glo nou ook g’n woord meer van die kamtige ding dat hy Geluk wil koop nie.”

      “So ’n bedrieër. Joos, ons gaan hom ry tot by oom Daantjie in die kalwerhok, nè?”

      Tant Mart betrap skielik oom Josie se blik op haar, en sy vlug halsoorkop die badkamer binne. Sy steek blosend voor die spieël vas. Haai, om te dink sy’t so voor hom verskyn! In haar nagrok!

      ’n Ou vergete verlange duik ook ineens in oom Josie se gedagtes op, maar hy onderdruk dit. Met ’n diep sug neem hy op die kant van die bed plaas om sy skoene vas te maak. Wat sal sulke gedagtes oor ou Mart hom tog help? Sy’t hom reeds een keer vantevore verwerp, en vir ’n tweede keer sien hy nie kans nie. Dan moet dinge maar liefs tussen hulle bly soos dit nou is.

      In die badkamer adem tant Mart diep die geur van skeerroom in alvorens sy die deur oopmaak en skugter vir oom Josie vra om haar tas aan te gee. Wie’t kon dink ’n badkamer kan so lekker ruik? Hoeveel jare laas het sy die voorreg gehad om ’n bed met ’n man te deel? Om in ’n badkamer in te gaan waar daar so pas ’n man uitgekom het?

      Die ontvangsdame is hoogs geamuseerd toe sy van die diefstal verneem, maar na ’n belofte dat sy dit wel sal rapporteer, is oom Josie en tant Mart daar weg.

      “Jy kan nie dink hoe seer my kop is nie,” kla tant Mart toe hulle Wildernis nader.

      “Dis van gisteraand se jenewer. Ek dink ons moet kyk vir ’n apteek. Ek wil vir my ook pille koop. Solank ek die pille koop, kan jy vir ons iets te ete gaan kry by die kafee.”

      Terug in die motor kyk tant Mart vraend na oom Josie toe hy haar pille aan haar oorhandig en syne in sy sak steek. “Jou pille lyk mos nie soos myne nie, Joos. Watse pille het jy dan vir jou gekoop?”

      “Ag, sommer pilletjies,” antwoord oom Josie ontwykend. Hy prikkel so tant Mart se nuuskierigheid nog meer.

      “Het jy dan ’n kwaal of iets?”

      “Watwou ek ’n kwaal hê! Ek makeer niks.”

      “Jy makeer niks, maar jy koop darem pille? Dit verstaan ek nou glad nie.”

      “Jy hoef ook nie te verstaan nie, Mart. ’n Man wil maar partykeer ’n bietjie hups voel,” skok hy haar tjoepstil.

      Toe hulle Knysna bereik, stop oom Josie by die eerste motorhawe. Die geluk is aan hulle kant, want toevallig weet die petroljoggie presies waar die plaas Doupan geleë is. Dog, dis ’n ander saak om die pad daarheen te beduie. En toe hulle uiteindelik daar wegry, het hulle slegs ’n vae benul van in watter rigting die plaas geleë is.

      Jessica nestel haar kop met ’n gevoel van geluksaligheid teen Bennie se bors en sluit haar oë. Sy voel hoedat hy deur die badkamer se deur met haar beweeg.

      Hy dra haar bed toe, flits dit deur haar gedagtes, maar sy is willoos om haar teen te sit. Waarom moet sy? Dis nie vir Julia wat hy wil hê nie. Dis vir haar, Jessica. Na die duiwel met Julia! Die een of ander tyd sal Bennie haar tog vertel van Julia, en dan sal sy hom vertel dat sy weet. Dat dit nie saak maak nie, nie regtig nie. Haar