Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

om hom om die hals te val, maar hy stamp haar as ’t ware opsy.

      “Gee pad hier onder my oë uit! Bedrieglike verleidster!”

      Sy bly verstom staan, maar toe hy uit die skaduwees van die bome tree en die straatlamp op sy onverbiddelike gesig skyn, dring die betekenis van sy woorde tot haar deur, en dis toe net daar wat haar rooihaar-temperament na vore kom.

      “Wie dink jy is jy, Bennie de Lange? Wie gee jou die reg om mý ’n bedrieglike verleidster te noem? Ek sou jou aanraai om ’n self – ”

      Haar mond word hardhandig toegedruk. “Kom, ons gaan kamer toe. Hierdie javel is so gekoring, hy sal nie eens môreoggend weet wat hom oorgekom het nie.”

      Jessica skop viervoet vas toe hy haar wil wegbeur. “Sê nou hy’s dood?” wil sy vra, maar daar kom niks meer as ’n mompeling onder sy hand uit nie. En toe sy nog mik om verder te protesteer, word haar voete net doodeenvoudig van die grond af gelig. Hy sit haar ook nie weer neer voordat hy haar chalet se deur agter hulle gesluit het nie.

      “Nou kan jy verduidelik, as jy enigsins ’n verduideliking het,” sê Bennie iesegrimmig toe hy die deur se sleutel in sy sak sit.

      “Wat! Moet ék verduidelik? Aan jou is ék geen verduideliking verskuldig nie, Bennie de Lange. Jy’t oor mý doen en late geen sê nie!”

      “Nie? As my toekomstige vrou sou ek weer reken ek het! Veral wat ’n geflerrie met getroude mans betref!”

      “Hoe weet jy hy’s getroud?” Sy wil nog voorttier, maar haar woordeskat laat haar in die steek en sy stik buitendien in haar woorde.

      “Getroud óf ongetroud, wat maak dit saak? Ek kan net vir jou sê hy’s die smerigste teertang wat ek in ’n lang tyd gesien het.”

      En jou Julia? wil sy vra. Hoe lyk dié? Met haar bont gestreepte punk-styl en gilstemmetjie soos ’n skeermeslemmetjie? Maar sy byt haar woorde terug en keer haar rug op hom.

      “Ek sal dit waardeer as jy loop. Ek wil gaan slaap.”

      “Gaan slaap, of terugglip na jou minnaar toe?”

      “Wat traak dit jou? Ek kan doen wat ek wil!”

      “Dis wat jy dink, meisiekind. Op die oomblik is jy in my sorg, en terwyl jy in my sorg is, sal ek toesien dat jy jou gedra.”

      “Luister, Bennie de Lange, ek was al lankal mondig. Ek het niemand se sorg nodig nie.”

      “Werklik? Dit het ek nooit kon dink nie. ’n Meisie wat al mondig is en haar soos ’n kinderagtige twaalfjarige skoolmeisietjie gedra!”

      Dit voel vir Jessica asof sy enige oomblik van frustrasie en woede kan ontplof, dus storm sy die badkamer binne, slaan die deur met ’n dawerende slag agter haar toe, en druk haar gloeiende wange teen die koue muur vas. “Ek haat jou!” sis sy deur haar tande. “Ek haat jou, Bennie de Lange, ek haat jou!”

      Toe sy goed ’n uur later terugkeer na die voorste vertrek, is Bennie weg. Sonder dat sy bewus is van wat sy doen, verklee sy en klim dan in die bed om met wydstarende oë teen die dak vas te kyk. Wat ’n gemors! Hier sit sy, sonder vervoer, kilometers van Biesiesdal af, uitgelewer aan ’n … ’n tiran. ’n Man wat getroud behoort te wees. En Julia? Sou sy nou hier langsaan by hom wees? Natuurlik sal sy daar wees!

      Om te dink Julia wil hom hê! Die vroumens moet van haar verstand af wees. O, maar sy kan hom maar kry! Sy kan hom enige tyd vat. Sy, Jessica Pretorius, is klaar met Bennie de Lange. Met al wat ’n mansmens is. As sy dan eendag moet trou, trou sy met ’n man soos Gys Swanepoel. Al is hy nie heeltemal so slim nie, en al spring sy botande telkens uit sy mond wanneer hy lag, is Gys die enigste man wat sy ken wat nie sy vrou of meisie sal verkul nie. Want Gys sal maar te bly wees as ’n meisie na hom wil kyk.

      Wat sou van die vent daar buite geword het? Het Bennie hom nie dalk op sy slaap geslaan nie? Sê nou hy’s dood? Haar kwelling word dan ook ’n ernstige probleem. Wat gaan met haar gebeur as iemand môreoggend sy lyk daar buite kry? Sy sal mos hof toe moet gaan. En Bennie? Sal hulle hom aankla van moord? Dit behoort haar nie te pla as hy aangekla word van moord nie, dink sy by haarself, maar dis nogtans nie ’n aangename gedagte nie. Bennie agter die tralies van ’n koue dodesel!

      Dis ook nie veel later nie, toe glip sy uit die bed. Miskien leef die vent nog so effentjies. Hy kan dalk net deurgehaal word as hy gou genoeg hulp kry.

      Die deur is gesluit, stel sy vas. En Bennie de Lange het natuurlik die sleutel in sy sak gesteek! Wel, daar is darem nog die venster.

      Jessica knip haar oë verbaas toe sy die venster oopstoot. Kan dit wees? Dit ís mos Bennie se motor wat hier reg voor haar chalet geparkeer staan. So na aan die muur dat sy bo-oor sy dak sal moet klim om by die venster uit te kom.

      Haar voete is net albei bo-op die vensterbank, toe daar ineens iets in die motor roer, en in die straatlig lyk dit vir Jessica kompleet asof Bennie se oë gloei toe hy orent kom en na haar kyk.

      Sy klim verslae terug. Hy het dit so beplan, besef sy. Hy’t natuurlik gedink sy sou wou teruggaan na haar minnaar, en toe maak hy seker dat sy nie hier kan uitkom nie. “Gemeen!” gee sy hardop uiting aan haar frustrasie. “Moenie dink ek sal ’n vinger verroer om jou van ’n galgdood te red as daardie Charlie hoesenaam vannag die emmer skop nie!”

      Dis ’n verskriklike lang nag en eers toe die son al ’n rooi skynsel in die ooste maak, raak sy van skone uitputting aan die slaap. ’n Kortstondige slapie, want ’n gedawer aan haar deur maak haar wakker. Sy kyk verwilderd rond. Waar is sy? Hoekom lyk haar kamergordyne so anders? Toe die gedawer aan die deur weer begin, vlieg sy vervaard uit die bed uit en bly grootoog staan. Nou onthou sy!

      Die deur gaan oop, en daar staan Bennie de Lange. Kant en klaar aangetrek, verfrissend aantreklik en manlik. Die woede wil weer dadelik in haar opvlam, maar dan onthou sy van haar kort nagjurkie en spring terug in die bed. “Wie gee jou die reg om my kamer in te kom?”

      “As ek nie al amper ’n uur gelede wou ry nie, sou ek jou nie gesteur het nie, maar weet jy hoe laat is dit al?”

      “Dit traak my nie. Jy kan maar ry, ek bly hier.”

      “Dit sal die dag wees! Komaan, staan op en maak klaar.” Hy begin dan ook dadelik opruim aan die vorige aand se skottelgoed wat net so bly staan het. “Klim nou uit daardie bed uit. Ek gaan nie vir jou koffie maak nie.”

      “Ek sal ook nie jou koffie drink nie. Hoe sal ek weet jy gooi nie gif daarin nie?”

      Hy draai skielik om en staar haar opsommend aan. “Is jy regtig verlief op daardie vent agter wie jy so aanhardloop, Jessica?”

      Sy wens sy het die moed gehad om hom te vra hoekom hy nie met Julia wil trou nie, maar sy byt op haar lip en staar hom stom aan.

      “Al is hy nie getroud nie, is hy tog hopeloos te oud vir jou. Hoekom probeer jy nie liewer vergeet van hom nie?” Ek sal jou help om hom te vergeet.

      “Leef hy nog? Wie sê sy lyk lê nie nog daar buite nie?”

      “Onkruid vergaan nie. Ek is jammer, ek bedoel dit nie regtig nie. Kom ons vergeet van die episode, Jessica. Kom ons probeer weer om maats te wees soos gister en die dae voor dit.”

      “Gmf! Vergeet dit. Ek dink dit sal beter wees as ons paadjies nou net hier skei. Jy kan maar ry. Ek sal oom Josie bel om my te kom haal.”

      “Moenie maak dat ek my humeur verloor nie, meisiekind. Klim uit die bed en maak jou klaar, anders sal ek genoodsaak wees om jou te help.”

      “Ek kan mos nie uitklim as jy hier staan nie!”

      “Hoekom nie? Jy is mos nie skaam vir mans nie? Jy was dan laas nag bereid om vir daardie ander vent in jou nagklere te gaan kuier.”

      “Bees!” Maar toe hy omdraai en doodluiters begin om die skottelgoed te was, gryp sy tog haar sweetpak van die stoel af en verklee sommer onder die komberse. Toe glip sy die badkamer binne en staar verstom na haar beeld in die spieël. Om te dink hy het haar só gesien! Bloedbelope oë en slierterige hare, maar toe haal sy