Voor altijd, bij jou. Софи Лав

de achtertuin was Chantelle. Ze speelde met Mogsy en Regen, en lachte en gierde wanneer de honden tegen haar opsprongen en opgewonden rondjes om haar renden. Chantelle droeg nog steeds het grote t-shirt dat Emily haar voor in bed had gegeven. Aan haar voeten droeg ze helemaal niets.

      Emily rende de deur uit en de trap af. Ze wilde Chantelle niet bangmaken maar ze vond het ook niet zo’n geweldig idee om het kleine meisje zonder toezicht en half gekleed buiten te laten spelen. Ze vond Sunset Harbor dan wel een veilige buurt, maar ze was zelf wel in New York City opgegroeid en zou altijd benauwd blijven over de vreselijke dingen die mensen elkaar aan konden doen. Leunend uit de achterdeur riep Emily naar Chantelle. Het meisje keek op en grijnsde breed. Haar voetjes waren groen van het rondrennen in dauwig gras.

      “Kom naar binnen lieverd,” riep Emily. “Pannenkoekentijd.”

      “Ik wil spelen!” antwoordde Chantelle.

      “Straks,” zei Emily, en ze probeerde kalm en vriendelijk te blijven klinken. “Eerst moet je wat ontbijten. Als je daarna aangekleed bent kunnen we de honden naar het strand brengen en daar gaan spelen. Wat vind je daarvan?”

      Chantelle fronste naar Emily en haar gezicht begon rood aan te lopen. Dit was de eerste keer dat Emily een idee begon te krijgen van de problemen waaraan Chantelle blootgesteld was geweest. In haar donkere gezichtje zag ze woede en bitterheid. Ze wist dat het niet naar haar gericht was, maar naar deze vreselijke wereld, de vreselijke mensen die ze gekend had en de vreselijke ervaringen die ze ellendig genoeg had moeten doorstaan. Het kwam waarschijnlijk nu pas allemaal naar boven omdat Emily en Daniel een veilige haven waren, waar Chantelle die kant van zichzelf kon verkennen zonder angst voor vergelding.

      Ineens gooide Chantelle haar hoofd naar achteren en begon luid te brullen. Emily haalde diep adem. Ze moest meteen denken aan de duizenden moeders die ze ooit had zien omgaan met een woedeaanval van een kind, de vermoeide gezichtsuitdrukkingen, de schaamte vermengd met woede. Maar ze wist dat als ze Chantelle’s vertrouwen wilde, en haar gelukkig en goed aangepast wilde laten opgroeien, ze niet in woede kon uitbarsten.

      Ze liep de tuin in en pakte Chantelle bij de hand. “Kom maar lieverd,” zei ze, alsof Chantelle’s gierende uitlaten haar oren niet lieten springen.

      Juist toen zag Emily iemand de oprijlaan oplopen. Trevor. Natuurlijk. Typisch dat hij nu net dit moment zou uitkiezen om haar het leven zuur te komen maken.

      “Wat moet je, Trevor?” siste Emily, zonder enige schroom om tegenover hem wel in woede uit te barsten.

      “Wat denk je zelf?” mompelde Trevor. “Het is nog geen zeven uur ’s ochtends en dit kind maakt herrie in de tuin. Ze verstoort mijn recht op rust.”

      Chantelle viel onmiddelijk stil. Ze stak haar hand uit en greep die van Emily, als een soort verontschuldiging dat ze haar in de problemen had gebracht.

      “We werken er nog aan,” zuchtte Emily, verrast door hoe weinig Trevors onzinnigheden haar deze dagen konden schelen. “En Chantelle gaat vanaf morgen naar school dus het zal niet meer voorkomen.”

      “En het weekend dan,” sneerde Trevor.

      “We zorgen ervoor dat we je niet meer voor zevenen wakker maken,” zuchtte Emily. “Toch, Chantelle?”

      Maar toen ze naar het kleine meisje keek, zag ze dat er tranen over haar gezichtje stroomden en dat ze rilde van angst. Haar zo overstuur te zien deed iets losbarsten in Emily, een moedergevoel om haar kind te verdedigen.

      Ze kwam op Trevor af, plotseling woest, en voelde de hitte naar haar wangen stijgen. “Weet je wat Trevor? Chantelle mag lekker in haar tuin spelen wanneer ze dat verdomme maar wil. Mijn huis, mijn kind, mijn regels.”

      Trevor had niet helemaal terug van die uitbarsting. Maar hij herstelde zich snel, en zijn uitdrukking vormde zich weer tot zijn gebruikelijke sneer. “Maar ze is jouw kind helemaal niet, toch?”

      “Ze valt onder MIJN zorg,” riep Emily. “Ik ben haar verzorger en ik zal wat dan ook doen om haar tegen walgelijke ventjes als jij te beschermen.”

      Voor de allereerste keer zag Trevor er vernederd uit. Emily was niet langer bereid naar zijn praatjes te luisteren, dus greep ze Chantelle om diens middel en trok haar haar armen in. Het meisje trilde zo verschrikkelijk dat Emily er zielepijn van kreeg. Ze had al zoveel meegemaakt in haar korte leventje, en het laatste waar ze op zat te wachten was wel de afgrijselijkheid die Trevor Mann was.

      Emily droeg Chantelle naar binnen en smeet de deur dicht. Ze had nog nooit zo’n fenomenale explosie van emotie gevoeld, van een verlangen om het meisje aan haar toevertrouwd, liefde en bescherming te bieden.

      “Het spijt me!” riep Chantelle zogauw ze weer binnen waren. Ze omklemde Emily zo stevig dat Emily dacht dat haar nek zou breken.

      “Chantelle, het geeft niet,” zei Emily zalvend. “Trevor wordt overal boos over. En je wist toch niet dat je hem wakker zou maken. Maar vraag in het vervolg eerst toestemming voordat je weer naar buiten gaat, goed? Kunnen we dat afspreken?”

      De manier waarop Chantelle knikte leek aan te geven dat ze wanhopig weer in de gratie wilde komen bij Emily.

      “Van mama moest ik altijd buiten spelen,” zei Chantelle door haar tranen heen. “Ik mocht van haar nooit in haar weg staan.”

      Emily voelde een steek door haar hart. Het arme kind moest totaal perplex zijn geweest toen ze van Emily naar binnen moest komen. Ze voelde zich er schuldig over dat ze haar gemengde signalen had gestuurd.

      “Nou, Daniel en ik willen anders de hele tijd met jou spelen,” zei Emily. “Goed?”

      Chantelle knikte. Haar tranen droogden uiteindelijk en Emily plaatste het meisje weer op de grond. Emily bracht haar naar de keuken, juist toen Daniel binnenkwam. “Wat is er aan hand?” zei hij. “Ik hoorde huilen. Heb je jezelf bezeerd, Chantelle?”

      Het meisje schudde haar hoofd.

      “Ik vertelde Chantelle net dat jij en ik lekker met haar willen spelen wanneer ze naar buiten gaat, dus dat ze dan een van ons moet roepen om met haar mee te gaan,” zei Emily. Met een blik gaf ze Daniel aan dat hij er niet verder op in moest gaan.

      Hij leek het te begrijpen, en knikte. “Nou, ik ben blij dat iedereen nu weer blij is,” zei hij. “Zal ik ontbijt maken?”

      Chantelle knikte enthousiast en zij en Emily gingen aan tafel om op het ontbijt te wachten.

      “En,” zei Daniel toen hij even later ging zitten met een stapeltje pannenkoeken. “Wat zullen we vandaag doen als de school toch pas morgen begint?”

      Emily weifelde. Aan zijn enigszins paniekerige houding te zien wist Daniel zich duidelijk geen raad. Geen van beiden hadden ze ooit voor een kind moeten zorgen, en ze voelden allebei de druk om het Chantelle zoveel mogelijk naar de zin te maken, om iets goed te maken van de vreselijke start die ze had gehad.

      “Ik denk dat Chantelle graag ergens met de honden heen wil,” zei Emily. Ze keek naar het meisje ter bevestiging.

      Chantelle knikte.

      “Ik heb een ideetje,” zei Daniel. “Waren Jason en Vanessa niet gisteren met baby Katy appels aan het plukken in de Fall Farm? Wat dacht je daarvan?”

      “Ik ben nog nooit op een boerderij geweest!” zei Chantelle ademloos. “Hebben ze daar dieren? Ik hou van dieren! Mijn lievelingsdieren zijn varkens. Hebben ze daar varkens?”

      Emily sperde haar ogen open. Ze had Chantelle nog niet eerder zoveel woorden achter elkaar horen uitspreken. Het idee dat ze tijd met dieren zou gaan doorbrengen bracht haar uit haar schulp.

      “Ze hebben een kinderboerderij,” zei Emily. “Met konijnen en cavia’s.”

      “Konijnen!” riep Chantelle uit. “Konijnen zijn mijn nog veel lievelingester lievelingsdieren!”

      “Nou,” zei Daniel met een grijns. “Het ziet er naaruit dat we vandaag naar Fall Farm gaan.”

      *

      De