Voor altijd, bij jou. Софи Лав

      “Nu moeten we maar naar het warenhuis,” zei Emily. “We moeten ondergoed hebben, sokken en pyjama’s.”

      Samen verlieten ze de vintagewinkel, Emily’s armen beladen met tassen, en begaven zich naar het warenhuis. Onderweg zag Emily Vanessa met Katy in haar buggy. Vanessa had nu al weken schoonmaakdiensten in de herberg gehad. Emily zwaaide haar vanaf de overkant van de straat toe.

      “Chantelle, dat is mijn vriendin Vanessa,” zei Emily. “Ze werkt in de B&B, dus je zal haar waarschijnlijk wel ’s morgens zo nu en dan tegenkomen.”

      Vanessa keek enigszins verbaasd. “Hoi Chantelle,” zei ze, ietwat stijfjes. Toen keek ze Emily aan. “Is dat een nichtje van jou?”

      Emily grinnikte en schudde haar hoofd. “Dit is Daniels dochter.”

      “Emily is mijn nieuwe mama,” zei Chantelle. Ze klemde Emily’s arm tegen haar lichaam aan en glimlachte.

      Emily voelde haar hart smelten. Maar toen ze naar Vanessa keek, zag ze een koude uitdrukking op het gezicht van haar vriendin.

      “Daniels dochter uit Tennessee?” vroeg Vanessa.

      Emily knikte, en haar stemming begon om te slaan. Vanessa was er geweest, die weken waarin Daniel ervandoor was, die zes lange weken waarin Emily in totale chaos had verkeerd, niet wetende of ze nu moest blijven waar ze was, of dat ze haar biezen moest pakken richting New York, gaan voor de baan die Amy haar had aangeboden en Bens huwelijksaanzoek, en de hele geschiedenis in Maine maar beschouwen als een droom. Samen met Serena had Vanessa Emily gesteund, haar troost en vriendschap geboden, en de scherven opgeveegd die Daniel had achtergelaten. Ze was het duidelijk niet eens met Emily’s beslissing om Daniel en zijn dochter zonder aarzeling in haar leven toe te laten.

      “Chantelle, lieverd,” zei Emily, “ga jij eens even in die winkel wat snoep voor jezelf kopen. Hier.” Ze gaf haar wat bankbiljetten. “Papa vindt pindakaascupjes het lekkerst.”

      Zodra Chantelle uit de buurt was, wendde Emily zich weer tot Vanessa. “Ik weet wat je ervan vindt,” begon ze. “Je vindt me gestoord dat ik Daniel zonder slag of stoot weer in de armen sluit. Je vindt me een deurmat.”

      Vanessa schudde haar hoofd. “Dat is het niet, Emily. Ik weet dat je van hem houdt. Dat is overduidelijk. Ik heb er geen seconde aan getwijfeld dat jullie weer bij elkaar zouden komen.”

      “Wat is dan het probleem?” vroeg Emily, wier stemming steeds koeler begon worden.

      “Dat meisje,” antwoordde Vanessa. “Vind je het nu echt kunnen om haar uit haar huis weg te rukken? Van haar moeder?”

      Emily kruiste haar armen over elkaar. “Haar moeder heeft de zorg overgedragen. Ze gebruikt drugs en heeft psychische problemen. Daniel heeft geprobeerd haar te laten afkicken en in een behandelprogramma te plaatsen maar het werkte niet. Ze besefte zelf dat Chantelle beter af is bij ons. Maar het is niet de bedoeling dat ik alle contact met Sheila ga verbreken en doen alsof ze niet bestaat. Als ze onderdeel van Chantelle’s leven wil zijn mag ze dat best, zo gauw ze afgekickt is. Ik ga niet een drugsverslaafde het leven van dat meisje laten verwoesten.”

      Vanessa keek twijfelachtig. “Ik weet alleen niet of je je wel realiseert wat je op je hebt gehaald,” zei ze. “Chantelle gaat niet het gemakkelijkste kind worden om op te voeden.”

      “Dat begrijp ik,” zei Emily geïrriteerd, hoewel Chantelle tot dusverre alleen maar geweldig was geweest. Natuurlijk komen er hoofdbrekens. Maar Daniel en ik zijn bereid om die samen aan te pakken.”

      “En je eigen kinderen dan? Die van jou en Daniel? Kan je nog steeds je eigen gezin hebben als je steeds bezig bent Chantelle’s problemen op te lossen? En de herberg dan? Is dat echt een geschikte plek voor een probleemkind?”

      “Chantelle is geen probleemkind,” kaatste Emily terug, defensief en vol van een plotseling verlangen om het meisje dat ze al als een dochter begon te beschouwen te beschutten. “Ze heeft liefde en aandacht nodig. Daniel en ik zijn de beste kandidaten om haar dit te geven.”

      Vanessa zuchtte diep. “Daar twijfel ik geen moment aan,” zei ze moedeloos. “Ik maak me alleen druk dat je er niet goed genoeg over hebt nagedacht. Je ziet wat een druk Katy op mijn leven legt en zij is mijn eigen vlees en bloed. Ik heb voor haar gekozen. Chantelle is je komen aanwaaien. Ze is eigenlijk een soort ultimatum van Daniel. Hier heb je nooit om gevraagd. Ik vind alleen dat je even een stapje terug moet zetten en nadenken of dit wel is wat je wil.”

      Ze gaf Emily een kneepje in de arm. Op dat moment kwam Chantelle terug met een supermarkttas vol snoep en chocoladerepen.

      “Wow,” zei Emily, “dat is een hoop snoep.”

      Maar haar stem was niet meer zo luchtig en zorgeloos als die eerder was geweest. Vanessa’s woorden hadden haar van streek gemaakt, een domper op haar geluk geplaatst en een zweem van twijfel in haar achtergelaten. Kon ze Chantelle inderdaad een goede opvoeding bieden?

      HOOFDSTUK VIER

      Tegen de tijd dat Emily en Chantelle eindelijk terugkwamen in de B&B was Chantelle afgemat. Ze kon nog net wakker blijven tijdens de maaltijd die Daniel tijdens hun afwezigheid had bereid, maar ze gaapte voortdurend.

      “Misschien moet ze vroeg naar bed,” zei Emily. “Ze was hartstikke vroeg op. En morgen moet ze naar school, dus het kan geen kwaad als ze goed uitgerust is.”

      Daniel was het daarmee eens en ze gingen samen naar Chantelle’s kamer, stopten haar in bed en lazen haar een verhaaltje voor totdat ze sliep.

      Terwijl ze de kamer verlieten en de deur zachtjes achter zich sloten, overdacht Emily de laatste twee dagen van ouderschap. Het was een stuk plezieriger dan ze verwacht had. Maar Vanessa’s woorden spookten nog altijd door haar hoofd, en ze begon aan zichzelf te twijfelen.

      Daniel en Emily gingen heel zachtjes naar beneden, zodat de krakende vloerplanken Chantelle niet zouden wekken.

      “Het lijkt me heerlijk om met de boot uit te varen om naar de zonsondergang te gaan kijken,” zei Daniel. “Wat vind je ervan? Date-avondje?”

      Emily fronste. “We kunnen Chantelle toch niet zomaar alleen laten?”

      Daniel lachte. “Wat een mazzel dat Serena onderweg is.”

      Emily fronste nog dieper. “Huh?”

      Daniel grijnsde alleen maar. “Nou, terwijl jij weg was ben ik zo vrij geweest om een babysitter in te huren. Ze is hier om zeven uur.”

      Emily’s frons veranderde in een glimlach. “Echt waar?” Ze kon haar enthousiasme niet bedwingen. Het was zo lang geleden dat ze een echte date had gehad met Daniel dat ze was vergeten hoezeer ze het miste. Ze sloeg haar armen om hem heen en zoende hem vol op de lippen.

      “Ik ga me meteen klaarmaken,” zei ze stralend, en rende naar boven om zich om te kleden.

      Serena was er precies om zeven uur, vergezeld van haar zoete parfum en artistieke flair.

      “Wat zie jij er geweldig uit,” zei ze toen ze Emily’s kleding zag.

      Emily bloosde. Ze was nooit goed geweest met complimentjes ontvangen. “Bedankt hiervoor,” zei Emily. “We vinden het echt geweldig om een avondje uit te kunnen.”

      “Geen probleem,” zei Serena. “Ik kijk ernaar uit lekker te ontspannen en wat flutromannetjes te gaan lezen.”

      Emily en Daniel begaven zich naar de deur, maar voordat ze naar buiten konden stappen botsten ze op tegen iemand op de drempel. Het was Cynthia’s vriend Owen, de jonge, verlegen pianist die eerder in de herberg de antieke vleugel van haar vader was komen stemmen, en aan wie Emily had aangeboden om te komen spelen wanneer hij ook maar wilde.

      “Oh, eh, sorry, als je de deur uit gaat kom ik wel een andere keer terug,” zei Owen hakkelend, en hij speelde nerveus met de bladmuziek in zijn handen.

      “Welnee,” zei Emily. “Ga naar binnen