Voor altijd, bij jou. Софи Лав

      Chantelle keek haar aan met grote blauwe ogen. Ze zag er dolgelukkig uit.

      “Echt waar?” stamelde ze. “Mag dat?”

      Emily knikte. “Absoluut.” Ze gaf Chantelle een paar hondenspeeltjes. “Ik hou wel een oogje op je van achter het raam.”

      Ze opende de achterdeur die toegang gaf tot de achtertuin, en de honden sprongen naar buiten. Chantelle aarzelde even, alsof ze wat terughoudend was om alleen de deur uit te gaan en haar eerste stap naar zelfstandigheid te zetten. Maar uiteindelijk vond ze haar zelfvertrouwen, stapte naar buiten, en gooide een bal om de honden te laten apporteren.

      Toen Emily terugliep naar de keuken, was Daniel net een verse pot koffie aan het zetten.

      “Gaat het?” vroeg ze zachtjes.

      Daniel knikte. “Ik ben dit niet gewend. Ik maak me er vooral verschrikkelijke zorgen over dat haar niets overkomt. Ik zou haar wel in een doosje willen stoppen.”

      “Allicht,” antwoordde Emily. “Maar je moet haar wel wat vrijheid gunnen.”

      Daniel zuchtte. “Hoe gaat dit jou toch allemaal zo gemakkelijk af?”

      Emily haalde haar schouders op. “Ik denk helemaal niet dat het me zo gemakkelijk afgaat. Ik doe maar wat. Ze is hartstikke veilig daar, zolang we een oogje op haar houden.”

      Ze leunde tegen de gootsteen en keek uit het grote raam naar de achtertuin, waar Chantelle aan het rondrennen was met de honden enthousiast achter haar aan. Maar terwijl Emily toekeek, werd ze plotseling getroffen door hoezeer Chantelle op Charlotte leek op die leeftijd. De overeenkomsten waren treffend, bijna griezelig. Door de aanblik kwam weer een van Emily’s verloren herinneringen naar boven. Ze had dit soort spontaan opborrelende herinneringen regelmatig gekregen sinds ze naar het huis in Sunset Harbor was verhuisd, en hoewel de abrupte verschijningen in haar gedachten haar behoorlijk lieten schrikken, koesterde ze hen allemaal. Ze waren net puzzelstukjes. Elk stukje hielp haar een beeld op te bouwen van haar vader en van het leven dat ze voor zijn verdwijning hadden gedeeld.

      In deze herinnering had Emily hoge koorts, misschien zelfs griep. Ze waren maar met zijn drieën, alweer, omdat haar moeder niet naar Sunset Harbor wilde komen voor een lang weekend, en haar vader probeerde daarom zo goed hij kon voor haar te zorgen. Ze herinnerde zich dat een vriend van haar vader zijn honden had meegenomen en dat Charlotte met ze mocht spelen, maar Emily was te ziek en moest binnen blijven. Ze was zo overstuur dat ze de honden had gemist, dat haar vader haar naar het raam had getild – het keukenraam waar ze nu uit keek – zodat ze naar buiten kon kijken.

      Emily trok zich terug van het raam en hapte naar adem. Ze merkte dat ze natte wangen had, dat ze had staan huilen toen ze Chantelle in Charlotte zag veranderen. Niet voor het eerst had Emily een sterk gevoel dat Charlotte’s geest met haar communiceerde; dat ze op een of andere manier in Chantelle voortleefde en Emily een teken zond.

      Op dat moment doemde Daniel achter haar op en sloeg zijn armen om haar heen. Hij was een welkome afleiding, en ze leunde haar hoofd achterover totdat het tegen zijn borst rustte.

      “Wat is er?” vroeg hij zachtjes, met troostende stem.

      Hij zag vast de tranen uit haar ogen rollen. Emily schudde haar hoofd. Ze wilde Daniel niet over haar flashback vertellen, of dat ze het gevoel had dat Charlotte’s geest zich in Chantelle bevond; ze wist niet wat hij ervan zou vinden.

      “Het was maar een herinnering,” zei ze.

      Daniel hield haar stevig vast en wiegde haar heen en weer. Hij leek zo totaal anders om te gaan met Emily op deze rare momenten dan met Chantelle. Bij Emily wist hij waar hij aan toe was, en ze kon zien hoeveel zelfverzekerder hij met haar was, vergeleken met zijn dochter. Ze had zo vaak op hem gesteund. Nu was het haar beurt om hem iemand te geven om op te steunen.

      “Het is best overdonderend hè?” zei ze uiteindelijk terwijl ze zich naar hem omdraaide.

      Daniel knikte met een gepijnigde gezichtsuitdrukking. “Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ik moet haar in ieder geval op een school inschrijven. Het volgende semester begint woensdag. En dan moet ik kijken hoe we de slaapplaatsen kunnen indelen.”

      “Als je op die ligbank blijft slapen gaat je rug eraan,” stemde Emily in. Toen sloeg de inspiratie toe. “Kom hier wonen.”

      Daniel aarzelde even. “Dat wil je niet echt. Je hebt zo veel aan je hoofd dat je ons er echt niet nog eens bij kan hebben.”

      “Ik wil het wel,” hield Emily vol. “Ik wil dat Chantelle de ruimte heeft, en haar eigen kamer.”

      “Dit is echt niet nodig,” zei Daniel, nog steeds terughoudend.

      “En dan hoef je ook niet alleen te zijn. Ik ben er voor je. Het is zoveel slimmer dan dat jullie samen opgepakt in het koetshuis zitten.” Ze omklemde hem stevig.

      “Maar je kan het je toch niet veroorloven om een gastenkamer op te geven, of wel soms?”

      Emily glimlachte. “Weet je nog dat we het erover hadden om het koetshuis tot een aparte vakantiesuite te maken, losstaand van de B&B? Nou, is dit niet een perfect moment? Chantelle kan de kamer nemen naast de hoofdslaapkamer zodat ze dichtbij ons is. Ze krijgt een eigen sleutel dus ze is veilig. Dan kan jij het koetshuis renoveren zodat het klaar is voor Thanksgiving. Ik durf te wedden dat het een enorme trekpleister wordt voor klanten.”

      Daniel keek zorgelijk. Ze begreep niet precies waar zijn terughoudendheid op stoelde. Was het zo’n schrikbeeld met haar samen te moeten leven dat hij liever in het benauwde koetshuis zat?

      Maar uiteindelijk knikte hij. “Je hebt gelijk. Het koetshuis is ongeschikt voor een kind.”

      “Dus je trekt bij mij in?” zei Emily, haar wenkbrauwen opgetrokken van opwinding.

      Daniel glimlachte. “We trekken bij je in.”

      Emily gooide haar armen om hem heen en voelde zijn armen haar steviger omklemmen.

      “Maar ik zweer wel dat ik op een of andere manier genoeg ga verdienen om ons te onderhouden,” zei Daniel.

      “Daar denken we wel een andere keer over,” zei Emily. Ze was te overdonderd van geluk om over dit soort details na te denken. Het enige dat op dat moment telde was dat Daniel bij haar ging intrekken, en dat ze een kind hadden om van te houden en voor te zorgen. Ze gingen een gezin vormen, en Emily kon niet gelukkiger.

      Toen voelde ze zijn warme adem terwijl hij in haar oor fluisterde. “Dank je. Vanuit het diepst van mijn ziel. Dank je.”

      *

      “Wat vind je ervan om hier je slaapkamer van te maken?” vroeg Emily.

      Ze stond met Chantelle in de deuropening van een van de mooiste kamers van de hele B&B. Daniel hing achter hen.

      Emily keek toe terwijl Chantelle’s gezicht zich plooide in een uitdrukking van verbijstering. Toen liet Chantelle Emily’s hand vallen en schreed langzaam de kamer in, behoedzaam stappend alsof ze niets wilde breken of verstoren. Ze liep naar het grote bed met schoon, scharlakenrood beddegoed en liet er vederlicht haar vingertoppen over glijden. Toen liep ze naar het raam en keek uit over de tuin en de oceaan die glinsterde boven de boomtoppen. Emily en Daniel hielden hun adem in terwijl het kleine meisje zich zorgvuldig door de kamer bewoog, voorzichtig een lamp oppakte en hem weer neerzette, en daarna in de lege kledingkasten keek.

      “Wat vind je ervan?” vroeg Emily. “We kunnen de muren wel een andere kleur schilderen als je geen wit wilt. De gordijnen kunnen veranderd. Je kan je foto’s aan de muur hangen.

      Chantelle draaide zich om. “Ik vind het prachtig zoals het nu is. Mag ik echt een slaapkamer hebben?”

      Emily voelde Daniel naast zich verstarren. Ze wist gelijk waar hij aan dacht: dat Chantelle, zes jaar oud, nog nooit eerder een eigen slaapkamer had gehad; dat het leven dat ze tot dusverre had geleid gekenmerkt werd door ontberingen en verwaarlozing.

      “Dat mag je echt,” zei Emily met een vriendelijke