Voor altijd, bij jou. Софи Лав

stak verlegen de suikerspin naar Daniel. Daniel opende zijn mond, opzettelijk overdreven groot, en maakte luide kauwgeluiden toen hij een nephapje van de suikerspin nam. Chantelle begon te giechelen. Het was voor het eerst dat Daniel zich wat had laten gaan en zich idioot had gedragen in Chantelle’s bijzijn. Emily ving Daniels blik en trok haar wenkbrauwen op. Hij zond haar een triomfantelijke lach terug.

      Toen de optocht begon, ging het gezin op het trottoir staan om de tractor’s voorbij te zien komen. Heel Sunset Harbor was uitgelopen en Emily begroette vele vrienden. Ze vond het niet langer ongemakkelijk om met Daniel en Chantelle in het openbaar te verschijnen. Dit was wat zij wilde en als men daar een oordeel over had, dan was dat haar worst.

      Maar net toen Emily op het toppunt van zelfvertrouwen zat, voelde ze een tik op haar schouder. Ze keerde zich om en voelde zich als overspoeld door ijswater. Achter haar stond Trevor Mann, zelfgenoegzaam en padderig.

      Hij streek zijn snor glad. “Het verbaast me je hier te treffen, Emily,” zei hij. Emily kruiste haar armen over elkaar en zuchtte. Instinctief wist ze dat Trevor ging proberen haar een knauw toe te brengen. “En waarom verbaast je dat, Trevor?” zei ze droogjes. “Alsjeblieft, zeg het me, ik moet het weten.”

      Trevor grijnsde zijn scheve, afschuwelijke grijns. “Ik wilde je er alleen aan herinneren dat je uitstel van achterstallige belastingen bijna ten einde is. Je hebt tot Thanksgiving om ze te voldoen.”

      “Daar ben ik mij van bewust,” antwoordde Emily kil, maar de herinnering was niet bepaald welkom. Emily had nog steeds geen flauw idee waar ze het geld vandaan moest halen om het af te betalen.

      Ze keek toe hoe Trevor rechtsomkeerd maakte en verdween, Emily koud en angstig achterlatend

      *

      Chantelle was blijkbaar meteen voor Serena gevallen, dus nodigde Emily haar thuis uit voor het avondeten. Emily besloot een gigantisch maal fajitas te maken. Ze wilde dat Chantelle zich veilig en geliefd voelde, gestimuleerd werd door activiteiten en gevoed met goed eten. Dus terwijl Serena en Chantelle in de woonkamer samen op de piano speelden, kookten Daniel en Emily allerlei lekkers in de keuken.

      “Ik weet niet of ze zelfs maar de helft van deze dingen ooit heeft geproefd,” zei Daniel terwijl hij wat zelfgemaakte salsa in elkaar draaide. “Tomaten. Avocado. Het is vast allemaal nieuw voor haar.”

      “At ze thuis niet gezond?” vroeg Emily. Maar ze wist het antwoord daarop wel. Natuurlijk niet. Haar moeder kon niet eens een dak boven haar hoofd houden, of zich genoeg onderbroeken voor een week veroorloven; de kans dat ze Chantelle fatsoenlijk te eten had gegeven was vrijwel nihil.

      “Het was daar vooral chips en koekjes,” antwoordde Daniel met opeengeklemde kaken. “Geen enkele routine. Eet maar wanneer je honger hebt.”

      Emily zag hoeveel pijn hij torstte door de manier waarop zijn schouders ineengekrompen waren, en door zijn woeste stampen van de avocados tot guacamole.

      Emily liep op hem af en streek zachtjes met haar handen over zijn armen, zolang tot de spanning erin uit zijn spieren begon te verdwijnen.

      “Ze heeft ons nu,” troostte Emily hem. “Ze is schoon. Ze krijgt goed eten. Ze is veilig. Oké?”

      Daniel knikte. “Het voelt gewoon alsof we zoveel moeten goedmaken. Kunnen we nu echt alles wissen dat ze heeft doorstaan in die tijd dat ik er niet voor haar was?”

      Emily’s hart zonk. Voelde Daniel zich nu echt verantwoordelijk voor jaren waar hij geen controle over had gehad? Voor al die maanden, weken, dagen dat hij niet van Chantelle had kunnen houden en voor haar zorgen?

      “Ja, dat kunnen we,” zei Emily streng. “Dat kan jij.”

      Daniel zuchtte en Emily wist dat hij er niet helemaal van overtuigd was, dat haar woorden het ene oor in en het andere uitgingen. Het zou nog wel even duren voordat hij zich verzoend had met zijn afwezigheid aan het begin van Chantelle’s leven. Emily hoopte maar dat er geen verwijdering zou ontstaat tussen hem en het meisje als gevolg van zijn sikkeneurigheid.

      Het diner was klaar dus gingen ze met z’n allen naar de eetkamer om te eten. Chantelle zag er miniscuul uit aan de enorme, antieke, donkere eikenhouten tafel. Haar ellebogen konden nog maar net op het tafelblad rusten. De kamer was niet bepaald ontworpen met het oog op kinderen.

      “Ik haal wel een kussentje voor haar,” zei Serena lachend.

      Op dat moment bemerkte Emily dat Chantelle zat te huilen.

      “Rustig maar lieverd,” zei ze troostend. “Ik weet wel dat je te laag zit, maar Serena gaat een kussentje halen en dan zit je net zo hoog als een prinsesje.”

      Chantelle schudde haar hoofd. Dat was niet waar ze overstuur van was geworden, maar met haar huidige woordenschat kon ze het nog niet goed uitdrukken.

      “Is het het eten?” vroeg Daniel zorgelijk. “Te heet? Te veel? Je hoeft niet alles op. Of überhaupt iets. We kunnen ook afhaaleten bestellen.” Hij keerde zich tot Emily en zijn woorden stroomden er smartelijk uit. “Waarom hebben we toch geen afhaaleten besteld?”

      Emily trok haar wenkbrauwen op om hem aan te manen even te chillen, en geen onnodige emoties aan de situatie toe te voegen. Toen duwde ze haar stoel achteruit, ging staan, liep naar Chantelle en knielde naast haar.

      “Chantelle, je kan het gewoon tegen ons zeggen,” zei ze zo voorzichtig mogelijk. “Tegen mij en je papa. We zijn hier voor je en we worden heus niet boos.”

      Chantelle leunde tegen Emily aan en fluisterde. Haar stem was zo zacht dat ze bijna onhoorbaar was. Maar Emily kon het nog net horen, en toen het begon te dagen sloeg de emotie er bij haar in.

      “Ze zegt dat het tranen van blijdschap zijn,” berichtte Emily aan Daniel.

      Ze zag de zucht van opluchting die uit Daniels borst ontsnapte, en de glans van tranen in zijn ogen.

      *

      Later die avond werd het tijd voor Emily en Daniel om Chantelle in bed te stoppen.

      “Emily moet het doen,” verzocht Chantelle. Ze pakte Emily bij de hand.

      Emily en Daniel wisselden een korte blik uit. Aan de manier waarop hij zijn schouders ophaalde kon Emily zien dat het hem teleurstelde om buitengesloten te worden.

      “Zeg papa dan maar gedag,” spoorde Emily aan.

      Chantelle rende naar hem toe en gaf hem een snelle zoen op de wang. Ze keerde toen naar Emily terug, bij wie ze zich duidelijk meer op haar gemak voelde.

      Van alle moedertaken die Emily de laatste vierentwintig uur had moeten uitvoeren, was dit wel de meest angstaanjagende. Ze stopte het kleine meisje in, in het grote hemelbed in de kamer naast de hoofdslaapkamer, met haar teddybeer van de parade aan de ene kant en Andy Pandy aan de andere kant.

      “Wil je een verhaaltje horen?” vroeg Emily Chantelle. Haar vader had haar ’s avonds altijd voorgelezen; die magie wilde ze voor Chantelle recreëren.

      Het meisje knikte. Haar slaperige oogjes begonnen al dicht te vallen.

      Emily rende naar de bibliotheek beneden en vond haar oude exemplaar van Alice in Wonderland. Als kind was het een van haar lievelingsboeken geweest. Ze was verrukt geweest toen ze haar oude, stoffige exemplaar in het huis had gevonden toen ze er voor het eerst aankwam. De wetenschap dat ze het boek nieuw leven kon inblazen en het plezier dat in de pagina’s lag aan een ander kon overdragen maakte haar blij.

      Ze bracht het boek naar boven en zette zich in een stoel naast het bed, net zoals haar vader dat altijd deed. Tijdens het lezen voelde Emily herinneringen in zich rondtollen. Haar eigen stem smolt tot die van haar vader bij haar reis terug in de tijd.

      Ze lag ingestopt in bed, de dekens tot aan haar oksels opgetrokken. Kaarslicht verlichtte de kamer. Ze kon de balustrade van de mezzanine voor haar zien, en realiseerde zich dat ze zich in de grote kamer bevond achterin het huis, de kamer die zij met Charlotte deelde. Ze vocht om wakker te blijven, om te blijven luisteren naar het prachtige verhaal dat haar vader