Voor altijd, bij jou. Софи Лав

haar spulletjes uit het koetshuis ophalen. Maar daar eenmaal aangekomen kwam Emily er tot haar verbijstering achter dat Chantelle slechts één zielige rugzak bij zich had.

      “Waar zijn al haar spullen?” vroeg ze Daniel steels toen ze terugkeerden naar het huis.

      “Er is verder niks,” antwoordde Daniel. “Bijna niets in het huis van Sheila’s oom was van haar. Ik heb Sheila erover aan de tand gevoeld en ze zei dat ze het allemaal achter hadden moeten laten toen ze uit hun huis gezet werden.”

      Emily snoof verholen. De gedachte aan al het verschrikkelijke dat Chantelle in haar korte leven had doorstaan was hartverscheurend. Wat ze meer dan wat dan ook wilde was dat het kleine meisje zich nu veilig kon voelen, dat ze de kans kreeg op te bloeien en het verleden achter zich kon laten. Emily hoopte dat Chantelle met liefde, geduld en stabiliteit van haar vreselijke start zou kunnen herstellen.

      In Chantelle’s nieuwe kamer hing Emily de schamele kleding die ze bezat aan hangers in de kledingkast. Ze had net twee spijkerbroeken, vijf bloesjes en drie truien. Ze had niet eens genoeg sokken voor een hele week.

      Chantelle hielp haar ondergoed in een van de laden van het dressoir te leggen. “Ik vind het zo fijn dat ik nu ouders heb,” zei Chantelle.

      Emily ging op een hoekje van het bed zitten, gebrand op het aanmoedigen van Chantelle’s openhartigheid. “Ik vind het fijn om zo’n lief meisje als jij te hebben om leuke dingen mee te doen.”

      Chantelle bloosde. “Wil jij samen met mij dingen doen?”

      “Natuurlijk!” zei Emily, enigszins verrast. “Ik kan bijna niet wachten tot ik je naar het strand mee kan nemen, met je te gaan varen, samen bordspelletjes en balspelletjes te doen.”

      “Mijn mama wilde nooit met me spelen,” zei Chantelle met een klein, week stemmetje.

      Emily voelde haar hart breken. “Het doet me verdriet dat te horen,” zei ze, en probeerde de pijn in haar hart niet in haar stem te laten doorklinken. “Maar nu kan je van alles spelen. Wat wil je graag doen?”

      Chantelle haalde alleen maar haar schouders op, en Emily bedacht dat ze zo’n verstikkende opvoeding had gehad dat ze niet eens op een leuke activiteit kon komen.

      “Waar is papa?” vroeg ze.

      Emily keek over haar schouder en zag dat Daniel verdwenen was. Ook zij maakte zich zorgen.

      “Hij is vast gewoon nog wat koffie gaan halen,” antwoordde Emily. “Hé, ik heb een idee. Waarom gaan we niet even de zolder op om teddyberen te zoeken voor je slaapkamer?”

      Ze had zorgvuldig al haar en Charlotte’s oud speelgoed, uit de kamer die afgesloten was na Charlotte’s dood, ingepakt en opgeborgen. Chantelle was ongeveer even oud als zij waren geweest toen de kamer werd afgesloten, dus veel van het speelgoed zou nu net geschikt voor haar zijn.

      Chantelle’s gezicht lichtte op. “Heb jij teddyberen op zolder?”

      Emily knikte. “En poppen. Ze zijn daar allemaal een picknick aan het houden, maar ik weet vrij zeker dat ze er graag een nieuwe gast bij willen. Kom maar, dan laat ik je zien waar het is.”

      Emily ging het meisje voor naar de derde verdieping, en toen de gang door. Ze trok de zolderladder naar beneden. Chantelle keek wat schuchter omhoog.

      “Zal ik eerst gaan?” vroeg Emily. “Kan ik kijken of er geen spinnen zitten?”

      Chantelle schudde haar hoofd. “Nee hoor. Ik ben niet bang voor spinnen.” Ze klonk trots op zichzelf. Samen gingen ze de zolder op en Emily liet haar de doos vol oud speelgoed zien. “Je mag hiervan hebben wat je maar wilt,” zei ze.

      “Komt papa ook spelen?” vroeg Chantelle.

      Emily wilde Daniel ook in de buurt. Ze wist niet zeker waar hij naartoe verdwenen was, of waarom. “Ik ga het hem even vragen. Kan ik je hier een tijdje alleen laten, als je toch niet bang bent voor spinnen?”

      Chantelle knikte en Emily liet het meisje spelend achter. Ze liep de derde en tweede verdiepingen door op zoek naar Daniel, en toen naar de begane grond. Ze vond hem uiteindelijk in de keuken. Hij stond roerloos naast de koffiepot.

      “Alles goed?” vroeg Emily.

      Daniel schrok en keerde zich om. “Sorry. Ik kwam hier om koffie te halen en plotseling werd het me allemaal te veel.” Hij keek naar Emily en fronste. “Ik weet niet hoe ik dit allemaal aan moet pakken. Hoe ik een vader moet zijn. Het gaat mijn verstand te boven.”

      Emily liep op hem af en wreef zachtjes over zijn arm. “We komen er samen wel uit.” “Ik word er al helemaal koud van als ik haar alleen al hoor praten. Was ik er maar voor haar geweest. Had ik haar maar beschermd tegen Sheila.”

      Emily sloeg haar armen om Daniel. “Je kan niet steeds achteruit kijken en je druk maken over het verleden. Het enige dat we nu nog kunnen doen is zorgen dat we alles in ons vermogen aanwenden om haar te helpen. Het wordt fantastisch, echt waar. Je wordt een geweldige vader.”

      Ze voelde Daniel nog steeds tegenstand bieden. Ze wilde hem zo vreselijk graag laten ontspannen, haar omhelzing doen aanvaarden en er troost uit putten, maar iets hield hem tegen.

      “Ze begint al vragen te stellen,” zei hij. “Ze vroeg me waarom ik nooit verjaardagskaarten stuurde. Ik wist niet wat ik daarop moest zetten. Hoe ga je dat in godsnaam uitleggen aan een zesjarige zodat ze het begrijpt?”

      “Ik denk dat we gewoon eerlijk moeten zijn,” zei Emily, “geheimzinnigheid lost niets op.”

      Ze bedacht hoe toepasselijk haar woorden waren. Haar vader had zijn hele leven lang geheimen verborgen gehouden. Sinds haar komst had Emily alleen nog maar het topje van de ijsberg onthuld.

      Op dat moment rende Chantelle de keuken in. Ze had een grote pluchen pandabeer in haar armen. Hij was bijna net zo groot als zijzelf.

      “Kijk, papa! Kijk dan!” zei ze, op Daniel af rennend.

      Emily schrok zich rot. Ze was de beer niet tegengekomen bij het opruimen van Charlotte’s oude slaapkamer. Hij moest al op zolder hebben gezeten. Hij was Charlotte’s favoriet. Ze had hem Andy de Pandy genoemd. Een pijnscheut snelde door haar heen bij het weerzien. Ze vroeg zich af hoe Chantelle hem tussen al die dozen had kunnen vinden.

      “Hoe heet je beer?” vroeg Daniel aan Chantelle. Hij hurkte voor haar neer zodat ze op gelijke hoogte waren.

      “Andy Pandy,” grijnsde Chantelle.

      Emily greep het keukenblad vast in een staat van verbijstering. Wederom had ze een sterk gevoel dat dit een teken was van Charlotte, een por om haar niet te vergeten; dat ze op hen neerkeek van boven.

      “Hé, ik weet wat,” zei Daniel, haar dagdromen doorbrekend. “Denk jij dat Andy mee wil naar de parade?”

      “Ja!” riep Chantelle.

      Daniel keek Emily aan. “Wat vind jij ervan? Gaan we allemaal naar de Labor Day parade? Ons eerste familieuitje?”

      Hen een familie horen noemen haalde Emily met een schok uit haar verdoving.

      “Ja hoor,” zei ze. “Jazeker, dat zou ik geweldig vinden.”

      HOOFDSTUK TWEE

       De hoofdstraat stond vol met rijen mensen. Sommige wuifden met vlaggen, andere hielden ballonnen in de hand. Net als anders op nationale feestdagen liep Sunset Harbor in volle glorie uit om Labor Day te vieren. Het stadje was prachtig versierd. Er waren vlaggetjes en lichtjes tussen lantarenpalen en bomen gespannen, wimpels vastgebonden aan hekken, en er was een klein carnaval.

      Ze liepen door de drukke straten en Emily hield Chantelle’s hand stevig vast. Ze voelde aan dat het kleine meisje overweldigd was. Daarentegen zag ze wel iedere keer als ze naar haar keek een lach op Chantelle’s gezicht. Haar geluk deed Emily’s hart overstromen van blijdschap. Meer dan dat nog – een gevoel van sereniteit en tevredenheid. Ze wilde al een tijdje zelf kinderen, maar had toch niet beseft