Voor altijd, bij jou. Софи Лав

gespannen uitzag. Hij was op zijn hoede temidden van de drukke mensenmassa, als een havik die overal gevaar verwachtte. De rol van beschermer lag hem in ieder geval wel, alleen op het gebied van hechte familiebanden creëren wilde het nog niet zo vlotten. Emily hoopte maar dat het opstartproblemen waren, en dat hij zich op den duur zou kunnen ontspannen en net zo’n plezier beleven aan het ouderschap als zijzelf. Hij moest papa leren worden, niet alleen vader.

      Tussen de mensen zag Emily haar vriendin Cynthia Jones van de boekhandel in Sunset Harbor. Zoals altijd had Cynthia zich opgedoft voor de gelegenheid, in een blauwe glitterrok, een rode glitterbloes, en een witte glittercowboyhoed. Het geheel vormde een afzichtelijk contrast met haar geverfde oranje haar.

      Bij het zien van Cynthia voelde Emily zich voor de eerste keer in lange tijd verrot. Nog geen paar weken geleden had ze de oudere vrouw om advies gevraagd toen zij en Daniel achter Chantelle’s bestaan waren gekomen. Nu liep ze hand in hand met Daniel en zijn verrassingskind over straat gelukkig gezinnetje te spelen. Emily kon niet anders dan bang zijn voor haar oordeel.

      Maar toen Cynthia ze allemaal in het oog kreeg, lachte ze breed en wuifde. Emily ontwaarde de goedkeuring in haar ogen.

      “Chantelle, laat me je aan een vriendin van me voorstellen,” zei Emily.

      Samen met Daniel bracht ze Chantelle naar Cynthia. De oudere vrouw omhelsde Emily gelijk.

      “Ik wist wel dat het uiteindelijk allemaal goed zou komen,” fluisterde ze in Emily’s oor met een stevige knuffel.

      Emily omhelsde haar terug. Cynthia had haar zoveel steun en vriendschap geboden sinds haar komst naar Sunset Harbor acht maanden geleden. Ze voelde op dat moment een golf van dankbaarheid.

      “Dit is Chantelle,” zei Emily toen ze uit de omhelzing kwamen.

      Cynthia knielde neer zodat ze op ooghoogte van het meisje zat. “Wat heerlijk om jou te ontmoeten, Chantelle. Ik denk dat je het heel leuk gaat hebben in Sunset Harbor.”

      Chantelle werd verlegen en klemde zich vast aan Emily’s been. Emily kon niet anders dan het meisje over haar zachte blonde haar te aaien. Ze voelde een overweldigend moedergevoel in haar opkomen. Weer werd ze getroffen door hoe snel en direct ze van Chantelle was gaan houden. Ook merkte ze op dat dat omgekeerd ook het geval leek te zijn. Chantelle, die gisteravond nog aan Daniel vastkleefde, kleefde deze middag aan Emily.

      Op dat moment kwam een jonge, magere man met warrig zout-en-peperhaar op hen af.

      “Owen,” sprak Cynthia hem aan, “je kent Emily toch nog wel? Van de B&B?”

      “Natuurlijk,” zei Emily. Ze stak haar hand naar hem uit. “Jij hebt nog mijn piano gestemd.”

      Owen knikte. Hij leek een bedeesde man te zijn. “Hoe gaat het daar nu allemaal? Ik meen me te herinneren dat je nogal haast had om alles in orde te krijgen.”

      “Klopt,” antwoordde Emily. “Twintig kamers in vierentwintig uur klaar krijgen, niet iets dat ik graag nog een keer wil doen! Maar bedankt voor het stemmen van de piano. Het klinkt nu prachtig.”

      Owen glimlachte. “Ik ben blij het te horen. Ik vond het eerlijk gezegd heerlijk om aan zo’n antieke piano te werken. Ik zou hem graag weer een keertje bespelen.”

      “Kom maar wanneer je wilt,” zei Emily. “Ik aas erop ooit een huispianist in de B&B te hebben. Ik kan het op het moment alleen nog niet betalen.”

      “Nou,” zei Owen, met zijn sympathieke, verlegen glimlach, “zal ik dan maar gratis komen spelen? Het kan voordelig voor me zijn om gezien te worden, en je doet me er een plezier mee.”

      Emily was dolblij. “Wat geweldig!”

      Ze wisselden telefoonnummers uit en ze wuifde Owen gedag. Emily was verrukt een pianist voor de herberg te hebben.

      “Kom mee Chantelle,” zei Emily, opgetogen door haar ontmoeting met Owen. “We gaan naar het carnaval.”

      Ze leidde het gezinnetje naar de tenten met traditionele spellen, een werpspel met kokosnoten, en een schietbaan.

      “Waarom ga je niet kijken of je een speeltje voor Chantelle kan winnen?” stelde Emily aan Daniel voor.

      Hij trok een soort verloren, hulpeloos gezicht, alsof hij zich geneerde dat hij daar zelf niet aan had gedacht.

      “Prima,” zei hij met een ietwat geforceerde glimlach. “Moet je opletten.”

      Emily tikte Chantelle op de schouders terwijl ze toekeken hoe Daniel de man in de schietkraam betaalde, en aanlegde met de luchtbuks. Met drie perfecte schoten raakte hij het doel. Chantelle sprong op en neer en klapte in haar handen.

      “Vooruit,” moedigde Emily haar aan. “Ga maar een prijs uitkiezen.”

      Chantelle rende naar het kraampje en koos de grootste pluche teddybeer.

      “Bedank je papa?” spoorde Emily haar aan.

      Chantelle knuffelde de beer dicht tegen zich aan en staarde verlegen naar haar voetjes terwijl ze haar dankbaarheid mompelde. Daniel kreeg weer een strakke uitdrukking op zijn gezicht. Emily stak een hand naar hem uit en gaf hem een geruststellend kneepje in zijn arm, als om aan te geven dat hij prima bezig was. Ze maakte een notitie aan zichzelf om Daniel zo vaak mogelijk een hart onder de riem te steken, hem te belonen en troosten; hij had er duidelijk moeite mee.

      Op dat moment kwamen ze Serena tegen.

      “Oh mijn god!” riep Serena uit toen ze van Chantelle naar Daniel naar Emily keek. “Dit is....ZO geweldig.”

      Emily had nog niet de kans gehad om anderen van Daniels terugkomst op de hoogte te stellen, laat staan van dat hij Chantelle met zich had meegebracht. Serena was één van de mensen die voor Emily hadden klaargestaan en haar hadden ondersteund tijdens de zware weken toen Daniel ervandoor was. Ze wist dat het voor haar jonge vriendin veel zou betekenen hen allen samen, gelukkig, en verenigd te zien.

      Serena bukte zich om met Chantelle te praten. Ze had zo’n natuurlijke gave in de omgang met mensen dat Emily zag hoe Chantelle meteen door haar werd gegrepen.

      “Wist je dat ze hier regenboogsuikerspinnen verkopen,” zei Serena. “Met glittertjes erin! Ga je met me mee eentje halen?”

      Chantelle keek op naar Daniel en Emily. Beiden knikten ze dat het mocht. Toen ze Serena en Chantelle hand in hand naar de suikerspinnenkraam zag lopen, voelde Emily opeens een intens verlies, bijna een soort rouw. Emily voelde haar afwezigheid al ondanks dat het meisje alleen maar naar de overkant van de straat was gelopen.

      Op dat moment trok Daniel Emily dicht tegen zich aan, alsof hij behoefte had aan haar troost en bevestiging.

      “Je doet het uitstekend,” zei ze tegen hem terwijl ze met haar hoofd tegen zijn schouder leunde.

      “Zo voelt het niet,” antwoordde hij. Het voelt alsof er steeds gevaar dreigt.”

      “Logisch,” stelde Emily hem gerust. “Je bent nu papa. Je hebt papa-instincten.”

      Daniel lachte. “Zo, papa-instincten?” grapte hij. Voor het eerst sinds ze de herberg hadden verlaten klonk hij wat meer op zijn gemak. “Is dat een soort spidey sense?”

      Emily knikte fanatiek. “Maar dan duizend keer beter.”

      Ze vielen stil en keken naar Chantelle en Serena bij de suikerspinnenkraam. Emily voelde zich tevreden en onwaarschijnlijk gelukkig. Gelukkiger dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.

      Serena en Chantelle huppelden terug, en Chantelle’s gezicht was kleverig van de suiker.

      “Moet je proeven, Emily!” riep ze, wijzend naar de glinsterende regenboogsuikerspin.

      Emily nam een hapje, dolgelukkig dat het kleine meisje iets met haar wilde delen.

      “Yum!” zei ze vrolijk, hoewel ze met moeite haar tranen in bedwang wist te houden.

      “Wil papa ook wat?” stelde Emily voor. Het laatste dat ze wilde was Daniel zich buitengesloten voelde,