Voor altijd, bij jou. Софи Лав

glimlachte verlegen, bedankte Emily en liep door naar de woonkamer.

      Emily en Daniel liepen de verandatrap af, en Owens prachtige, etherische pianomuziek dreef achter hen aan.

      *

      Het water klotste tegen de wal in de haven terwijl Daniel Emily hielp in de boot te klimmen. De lucht was nog steeds blauw, hoewel de schemering niet lang op zich zou laten wachten.

      “Waar gaan we dan heen?” vroeg Emily, toen ze het zich gemakkelijk had gemaakt in de boot.

      “Ik wil een ander eiland gaan bekijken,” zei Daniel.

      Emily dacht aan de laatste keer dat ze dat hadden gedaan. Toen had ze de vuurtoren ontdekt, en de schilderijen die haar vader had verzameld. Ze was er zo zeker van geweest dat ze een aanwijzing verborgen voor de verdwijning van haar vader. Maar zoals de meeste andere aanknopingspunten die ze onderzocht had, leek deze dood te lopen: alleen de naam van een kunstenaar die al overleden was.

      Daniel startte de motor en de boot sprong met een schok weg van de wal. Het water was die avond rimpelloos, en het werd een kalm ritje. De boot sneed gemakkelijk door het water. Emily hield zich stevig vast, opgewonden bij het gevoel van de wind door haar haar, en blij dat ze poeder over haar make-up had aangebracht!

      De lucht begon roze te kleuren toen ze de oevers van het eiland dat Daniel wilde bekijken bereikten. Hij sprong uit de boot en hielp Emily eruit te klauteren. Hand in hand liepen ze daarna langs het strand. In de verte schitterde Sunset Harbor.

      “Wat is het mooi,” zei Emily dromerig. Ze was verliefd geworden op de omgeving, op haar B&B, en op het kleine meisje dat daarin lag te slapen.

      “Denk je dat het allemaal goed is met Serena?” vroeg Daniel.

      “Zolang Chantelle doorslaapt is er niks om je zorgen over te maken,” antwoordde Emily.

      Daniel zweeg. “Ik wilde je nog bedanken,” zei hij enigszins verlegen.

      “Waarvoor?” vroeg Emily.

      “Dat je het zo geweldig doet met Chantelle. En voor alles. Ik heb je flink door de mangel gehaald, dat weet ik wel. Ik wist niet zeker of je zo vergevingsgezind zou zijn.”

      Emily slikte. De herinnering aan al die ellendige weken zonder Daniel was nog steeds behoorlijk pijnlijk. Het hielp dat hij erkende wat hij haar had aangedaan.

      “Volgens mij had ik niet echt een keus,” zei Emily. Ze hoorde haar stem haperen. “Zogauw ik jou met haar zag... dat was alles wat ik ooit heb gewild, Daniel. Ik hou zo veel van je dat het pijn doet.”

      Ze stopten en Daniel wendde zich naar haar toe. Hij veegde de traan op haar wang af met zijn duim en legde zachtjes zijn handen om haar gezicht.

      “Ik hou ook van jou, Emily,” zei hij.

      Toen drukte hij zijn lippen op de hare. Emily smolt in hem weg en voelde wederom de rauwe passie die alleen Daniel in haar kon opwekken. Ze sloeg haar armen om hem heen, voelde zijn strakke spieren onder zijn hemd terwijl haar handen over zijn lichaam bewogen. Van die paar woorden, die ze al zo lang van Daniel had willen horen, sprong Emily’s lichaam tot leven zoals het dat in geen jaren had gedaan. De passie was al jaren uit haar relatie met Ben vervlogen, en de gelukzalige nachten met Daniel ten spijt, was dit de eerste keer dat ze zo’n hartstocht, zo’n begeerte had gevoeld.

      Ze maakte zich van hem los. Zijn ogen spoten vonken van begeerte. Zo had ze hem nog nooit gezoend.

      “Ik wil jou, Emily,” zei Daniel ademloos. “Voor nu, en voor altijd.”

      Emily reikte naar Daniel en trok hem aan de lusjes van zijn spijkerbroek naar haar toe. Ze wilde hem naast haar hebben, dicht bij haar. Ze wilde iedere centimeter van hem voelen. Op dit verlaten eiland, met de zonsondergang overal om hen heen, kon Emily niets bedenken dat ze meer wilde dan Daniel. Ze wilde hem helemaal.

      *

      Boven schitterden de sterren. De golven van de oceaan braken zachtjes tegen de kust. Emily lag in Daniels armen, haar hoofd op zijn warme, blote borst. Ze hoorde zijn hartslag, het ritme nog voortdreunend van hun vrijpartij. Zijn huid gloeide nog steeds onder haar vingertoppen. Ze hief zich op en leunde op een elleboog. “We zijn ontzettend lang weggebleven,” zei ze. “Ik denk dat het tijd wordt om terug te gaan.”

      Daniel ademde diep in, alsof hij deze plek niet wilde verlaten. Emily kon daarmee inkomen. Zij wilde ook voor eeuwig in dit magisch moment bevroren blijven. Maar toen herinnerde ze zich dat er ook thuis, in de herberg, magische momenten te delen waren. Nu ze een gezin vormden kwamen er miljoenen momenten van pret en geluk om van te genieten.

      Emily ging op haar rug in het zand liggen en keek toe hoe Daniel zich weer aankleedde. Ze voelde zich overspoeld door gelukzaligheid. Het kwam eindelijk allemaal voor haar samen.

      Ook zij kleedde zich aan en deed haar haar goed. Ze hoopte maar dat ze haar gekreukelde voorkomen kon wijten aan de boottocht naar het eiland, en niet aan wat zij en Daniel hadden uitgespookt na aankomst.

      Daniel klom in de boot en hielp Emily met instappen.

      “Als Chantelle naar school is gegaan moeten we even naar de antiekwinkel verderop,” zei hij. “Ik ben er nog nooit geweest, en ik heb gehoord dat ze fantastische sieraden hebben, hele bijzondere ringen.”

      Emily’s hart begon harder te slaan. Was dit een hint op een huwelijksaanzoek? Op het eiland had hij gezegd dat hij voor altijd bij haar wilde zijn; nu had hij het over ringen. De gedachte aan een huwelijk met Daniel was nog niet eens bij Emily opgekomen. Er was al zoveel gedoe geweest in hun relatie dat ze dat soort gedachten gauw gedempt had.

      Maar nu – nu ze in de boot de oceaan over voer richting het stadje waar ze zo verzot op was, besefte ze hoe heerlijk ze het idee vond om zich met Daniel te vestigen. Voor het eerst nestelde het idee dat Daniel haar een aanzoek zou doen zich in haar hoofd als een ontspringend zaadje.

      HOOFDSTUK VIJF

      “Klaar voor je eerste dag op school?” vroeg Emily aan Chantelle. Ze leunde over de ontbijttafel en stapelde de lege, bekruimelde borden op.

      Chantelle keek haar aan en knikte. Ze zag er serieus en bedachtzaam uit. Emily had nog nooit zo’n volwassen uitdrukking op zo’n jong gezicht gezien. Van nieuwe school zou Chantelle vanzelfsprekend nerveus worden, dat snapte Emily wel. Maar het ging haar aan het hart dat het meisje er zo somber bij keek. Ze hoopte maar dat ze Chantelle kon helpen met wat rustiger en meer ontspannen te worden, haar aanleren hoe ze als een normale zesjarige kon genieten.

      Toen kwam net Daniel de keuken in. Hij droeg vandaag zijn geruite hemd, ingestopt in zijn spijkerbroek, en hij had zijn haar naar achteren gekamd en zijn baard bijgeknipt. Emily zwol van trots bij de aanblik. Ze wist hoezeer hij zich had ingespannen om een goede eerste indruk te maken op het schoolplein.

      Daniel liep op Emily af en zoende haar.

      “Wat zie jij er goed uit,” grijnsde Emily.

      Daniel keek naar Chantelle. “Ben je klaar voor de grote dag?” vroeg hij.

      Chantelle zag er vandaag wat meer ontspannen uit in Daniels aanwezigheid, zag Emily. Misschien begon ze hem eindelijk te vertrouwen. Na haar ontworteling in Tennessee begon ze zich hier meer thuis te voelen, en kon ze hem gaan beschouwen als iemand waar je op kon rekenen, die haar niet zou laten vallen.

      “Kom je met me mee, papa?” vroeg ze.

      Emily zag de opluchting op Daniels gezicht.

      “Allicht,” zei hij.

      “We zouden dit geen van beiden willen missen,” voegde Emily toe.

      Chantelle glimlachte schuchter. Ze zag er even trots als verlegen uit.

      Ze verlieten allen het huis en stapten in Daniels pickup truck. Chantelle staarde uit het raam naar de groene lanen waarlangs ze reden. Ze zag er gespannen en nerveus uit. Toen ze stopten bij het schattige stenen gebouw van haar nieuwe