Voor altijd, bij jou. Софи Лав

genomen. Ik zou niets anders verwacht hebben.”

      Ditmaal keek Daniel perplex, alsof zij de woorden die hij had verwacht niet had uitgesproken. “Maar ik ben toch bij jou weggegaan?” zei hij.

      “Weet ik,” antwoordde Emily, met een pijnscheut door haar hart die net zo heftig was als toen hij pas vertrokken was. “En ik zal er geen doekjes om winden, het deed zeer. Maar wat je hebt gedaan maakt je in mijn ogen wel een man met karakter.” Ze kon eindelijk door haar tranen heen zien. “Je hebt gedaan wat je moest doen. Je bent een echte vader geworden. Denk je nu echt dat ik dat tegen je zou gebruiken?”

      “Dat…dat weet ik niet,” hapte Daniel naar adem.

      Hij droeg een uitdrukking die Emily niet eerder op zijn gezicht had gezien. Het was er een van totale opluchting. Toen besefte ze dat hij had verwacht dat ze woest op hem zou zijn, en een hele stroom aan verwijten op hem zou loslaten. Maar Emily was nooit boos geweest, alleen maar panisch dat ze nooit met zijn tweeën een leven zouden kunnen opbouwen nu Daniel voor een dochter moest zorgen.

      Ditmaal was het Emily’s beurt om hem te troosten, om hem duidelijk te maken dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen over zijn gedrag. Ze gaf hem een kneepje in zijn hand. “Ik ben zo blij”, zei ze, glimlachend door de gedroogde tranen op haar wangen, “niet gewoon blij. Ik ben dolgelukkig. Ik had dit nooit als een optie beschouwd. Dat je haar met je mee naar huis zou nemen. Daniel, ik kan op dit moment gewoon niet gelukkiger”.

      Daniel toverde een brede lach op zijn gezicht. Hij snelde van de tafel en trok Emily van haar stoel zijn armen in. Hij kuste haar gezicht, haar nek, als probeerde hij de tranen weg te kussen die door zijn toedoen waren gevallen.

      Emily voelde haar hele lichaam ontspannen, de spanning loste op. Haar lichaam had zes weken lang in sluimertoestand verkeerd, en nu ontwaakte Daniel zomaar al wat in haar tot woestenij was geworden.

      Ze zoende hem terug, wellustig en met toenemende hartstocht. Hij was haar Daniel, met dezelfde houtgeur van bos en frisse lucht, met zijn ruwe handen over haar lichaam, met haar vingers verstrengeld in zijn haar. Hij proefde naar Daniel, naar munt en thee, en die smaak had een Pavlov-reactie op Emily’s begeerte.

      Toen hij zich uit de kus terugtrok, voelde Emily een gapende leegte.

      “Het kan nu niet”, zei hij zachtjes. “Niet hier. Niet terwijl Chantelle daar slaapt.”

      Emily knikte, hoewel haar lippen tintelden van hartstocht. Daniel had gelijk. Ze moesten verstandig en volwassen zijn. Ze droegen nu de verantwoordelijkheid om te doen wat het beste voor het meisje was. Ze zou altijd op de eerste plaats moeten komen.

      “Kan je me vasthouden?” vroeg Emily.

      Daniel staarde haar aan, en ze herkende de blik van aanbidding in zijn ogen. Ze had die blik zo vreselijk gemist, en toch leek het alsof hij door de zes weken verwijdering nog sterker was geworden. Nog nooit had iemand zo naar Emily gekeken, en haar hart sloeg ervan over.

      Ze stond op, nam Daniel bij de hand, en leidde hem naar de bank. Samen zonken ze erin weg, en het groen fluweel onder haar vingertoppen herinnerde Emily aan de keer dat ze de liefde hadden bedreven, hier voor de open haard. Met Daniels armen om haar heen geslagen voelde ze zich net zo vredig als die nacht, luisterend naar zijn hartslag en zijn geur inademend. Nergens ter wereld zou ze nu liever zijn dan hier, met Daniel, haar Daniel.

      “Ik heb je gemist”, hoorde ze Daniel zeggen. “Zo vreselijk gemist.”

      Op een of andere manier maakte de knusse houding waar ze in zaten, zo zonder oogcontact, het gemakkelijker voor Emily om over haar gevoelens te praten. “Als je me zo vreselijk gemist had, had je best even kunnen bellen.”

      “Kon ik niet.”

      “Waarom niet?”

      Ze hoorde Daniel zuchten. “Wat daar aan de gang was was zo intens dat ik niet kon omgaan met het idee dat je me had opgegeven. Als ik je had gebeld, zou je best eens mijn schrikbeeld kunnen hebben bevestigd, weet je? De enige manier waarop ik de hele ellende aankon was door te hopen dat je er nog steeds voor me zou zijn als ik terugkwam.”

      Emily slikte. Het deed pijn om hem zo te horen praten, maar zijn oprechtheid sloeg wel aan. Ze wist wel dat de hele situatie ontzettend moeilijk voor hem moest zijn en dat ze geduld moest betrachten. Maar tegelijkertijd had zij natuurlijk ook een fikse beproeving doorstaan. Zes lange weken zonder teken van leven, en maar wachten en zich afvragen wat er zou gebeuren wanneer Daniel weer terug was, en of hij überhaupt nog wel terug zou komen. Het was niet eens in haar opgekomen dat hij zijn dochter met hem mee naar huis zou brengen. Nu moest ze zich een voorstelling gaan maken hoe hun leven – en hun relatie – zouden veranderen nu ze voor een kind moesten zorgen. Ze betraden beiden ongerept, onzeker gebied.

      “Klinkt niet alsof je bijster veel vertrouwen in me had,” zei Emily zachtjes.

      Daniel stokte. Toen begon zijn hand over haar haar te strelen. “Dat weet ik,” zei hij. Ik had meer vertrouwen in je moeten hebben.”

      Emily slaakte een diepe zucht. Op dit moment was dat alles wat ze wilde horen; bevestiging dat een moeilijke situatie alleen door zijn gebrek aan vertrouwen in haar onnodig was verergerd.

      “Hoe was het?” vroeg Emily. Ze was nieuwsgierig, maar probeerde tegelijkertijd ook Daniel zich verder bloot te laten geven, zodat hij niet zo in stilte hoefde te lijden. “De tijd in Tennessee bedoel ik.”

      Daniel haalde diep adem. “Ik logeerde in een motel. Iedere dag ging ik Chantelle opzoeken, proberen haar wat af te schermen, gewoon een warm, vriendelijke aanwezigheid te zijn. Ze woonden bij Sheila’s oom. Er was daar echt letterlijk niets voor een kind.” Zijn stem verhardde. “Chantelle was vooral bezig met zich ongezien houden. Ze had geleerd om geen van beiden lastig te vallen.”

      Emily’s hart kromp ineen. “Heeft Chantelle ze drugs zien gebruiken?”

      “Ik geloof het niet,” antwoordde Daniel. “Sheila leeft in totale chaos, maar ze is geen monster. Ze houdt wel van Chantelle, dat kon ik wel zien. Maar niet genoeg om af te kicken.”

      “Heb je geprobeerd om haar naar een kliniek te krijgen?”

      Emily hoorde Daniel tussen zijn tanden sissen.

      “Iedere dag,” zei hij vermoeid. “Ik heb gezegd dat ik het zou betalen. Ik heb gezegd dat ik ze een nieuwe woning zou vinden zodat ze niet meer bij die oom hoefden te wonen.” Emily hoorde de pijn in Daniels stem, zijn wanhoop bij de gedachte aan de erbarmelijke staat van het leven van zijn dochter. Het klonk ondraaglijk. “Maar je kan iemand niet dwingen te veranderen als ze er niet klaar voor zijn. Uiteindelijk heeft Sheila geaccepteerd dat Chantelle beter af zou zijn bij mij.”

      “Waarom heeft ze je niet verteld dat ze zwanger was?” vroeg Emily.

      Daniel lachte droevig. “Ze dacht dat ik een slechte vader zou zijn.”

      Emily kon zich niet indenken wat voor soort man Daniel ooit moest zijn geweest dat iemand zoiets van hem kon denken. In haar optiek was Daniel de perfecte vader. Ze wist wel dat er iets van een bad boy in hem zat, wat opstandige jeugdjaren, maar ze was er wel zeker van dat dat niet de echte reden kon zijn waarom Sheila haar zwangerschap en het bestaan van hun dochter voor hem geheim had gehouden. Het was een smoesje, een leugen van een drugsverslaafde om de schuld van haarzelf af te schuiven.

      “Dat geloof je toch zeker niet echt?” vroeg Emily.

      Ze voelde Daniels hand weer over haar hoofd strelen. “Ik weet niet hoe ik me had gedragen zes jaar geleden, toen ze geboren werd. Of zelfs toen Sheila zwanger was. Ik was niet bepaald een verantwoordelijk mens. Misschien was ik er wel vandoor gegaan.”

      Emily draaide zich om zodat ze Daniel in de ogen kon kijken, en sloeg haar armen om zijn nek. “Nee, dat had je niet gedaan,” bezwoer ze hem. “Je zou een vader zijn geworden voor dat kleine meisje, net zoals je nu bent. Je zou een man met karakter zijn geweest, en gedaan wat je moest doen.”

      Daniel kuste haar zachtjes. “Lief dat je dat zegt,” zei hij, hoewel zijn toon enig ongeloof verraadde.

      Emily