Луд детектив. Смешен детектив. СтаВл Зосимов Премудрословски

но сепак ми должите, се сеќавате?

      – Да, апчи, запомни.. Нека биде Полска.

      – … И, извештајот ќе го испратиме преку Интернет до Маршал.

      – Дали некогаш сте виделе Маршал, апчи. – Арутун ја забави лажицата.

      – Не. Иако некогаш работев како негов ајдут.

      – Па, кој ги потпиша документите? – Арутун стигна до харинга и ракавот го допре масниот слој на борш. Во неговата врата има прозорец, како во каса: има тајни документи и копачка, за што ти кажувам тајна, не плукав повеќе од еднаш.

      – И тој не знаеше? апчи.

      – Ако тој не го признае, тогаш јас не би бил тука.

      – Не разбирам, живеел таму како сирење во путер, зошто ти требаше да плукаш?

      – Во оваа земја плукањето е навреда, а во мојата татковина тоа е знак на поздравување и loveубов, како бакнеж. На крајот на краиштата, кога се бакнувате, си го цицате затапувањето на вашиот партнер. И ова е бакнеж во далечина… Никој не го виде лицето. Па, добро, изедете и одете гледајте ја парот.

      – А ти? апчи.

      – И, ќе одам да размислувам. Ако што?.. – Клоп про yеваше. Јас сум под џинка.

      – Во спалната соба?

      – Во тоалетот, овен, се разбира. Подобро затворете ги во гаражата. Оттаму, тие сè уште нема да излезат до утрото.

      – А колата? апчи.

      – Кој автомобил?

      – Па, од гаражата, апчи, тогаш има кола?

      – Имаше еднаш, поточно, мотор. Изија скрши, сега само трошка парче метал, лежејќи наоколу….

      – Па, отидов, шеф?! апчи.

      Утрото дојде старата жаба и, откако доби упатства, отиде да ја исчисти шталата. Во штала долго време мајсторот не се применуваше и сè што беше покриено со срање. Отила, како и обично, седна да ги усогласи ноктите. Сакам да напоменам дека сите детективи имаат хоби што ги тера да размислуваат: Холмс има виолина, Поарот им верува на своите сиви ќелии без мешање, агентот Кеј има пита, а Клоп исправи нокти. И кога ќе завршија, тој ќе ги влечеше и ќе ги кинеше назад за да ги исправи повторно и истовремено да почувствува зуи на размислување.

      Бејл, Бајл, Бале, Бајл. И така, час по час, ден по ден, година по година, и… Одеднаш, од штала се појави незгодно лице на жаба и се загледа, насмеајќи се на полицаецот.

      – Што сакаш, смрдлив? – праша Отила.

      – Може ли да пушам, шеф? старецот праша несигурно.

      – Што, смрди?

      – Не е вистинскиот збор. Вие, Крстоносните, се свртевте расипан труп на диносаурус?

      – Не, само го испуштив и го пуштив малиот гулаб, што сам по себе не оксигексира.

      – Во ред, пуши.

      Старецот излегол и извади цигара.

      – Чекај!

      – Што, шеф?

      – Само остави го газот во штала.

      – Хее, се сфати шегата. – Сквернат од шталата и сакаше да запали цигара…

      – … Не може, или што? – Бубачки бубачки.

      – Не, шеф, само Беломор.

      – Ајде овде.

      Старецот држеше цигара. Отила го зеде и го запали. Цигарата беше чиста, без адитиви.

      – Вклучи, пуши. – Дадов Отил на циста цигара.

      – А ти долго време кај нас?

      – Јас