Сымон-музыка. Якуб Колас

дарогі, ніці-кросна,

              Тканкі кола

              І зямлі!

      Як зацята-безгалосна

              Паўзверх долу

              Вы ляглі!

      Гэй, дарогі-пуцявіны,

              Чыёй волі

              Вы ганцы?

      Што гамоняць каляіны

              І на полі

              Растанцы?

      Вы паведайце нам былі,

              Што пісалі

              Вам тут дні;

      Няхай скажуць вашы мілі,

              Як знікалі

              Тут агні!

      Няхай скажуць вашы далі,

              Дзе звісае

              Мгла-туман,

      Што яны нам абяцалі?

              Хто не знае

              Гэты зман!

      Гэй, дарогі ў чыстым полі,

      Ніці шэрыя зямлі!

              Колькі к долі і нядолі

              Ног людскіх вы праняслі!

      Выйшла б казка, ды якая,

      Каб маглі вы расказаць

              То, што й думка не згадае,

              Што адным вам толькі знаць!

      Над Сымонкам думкі ўюцца:

      Што рабіць? Куды пайсці?

      Ці назад дамоў вярнуцца,

      Ці ў свет гора панясці?

      Ды вялікі свет бясконца,

      А ён – толькі мошка ў ім,

      Лёгкі пыл у косках сонца,

      У прасторы тонкі дым.

      Чужаніца між сваімі,

      «Непатрэбны дармаед»,

      Як пагодзіцца з чужымі?

      Як сустрэне яго свет?

      І дадому ж ён не пойдзе

      Здзек цярпець і спіну гнуць,

      Долю знойдзе ці не знойдзе —

      Гайда ў пуць, далёкі пуць!

      II

      Заблішчала, заззяла на ўсходзе лука —

              Бераг неба над краем зямлі;

              Залатыя чаўночкі ўсплылі

              З безбярэжнай далі.

      Разлівае ўжо блеск агнявая рака,

              І чыясь там рука

              Аднімае заслону з зямлі.

      А з-за краю нябёс вочы ўскінуў дзянёк,

              Сыпнуў чырвань на шапкі лясоў,

      Нясе жмут залатых каласоў,

              Абрусоў, паясоў

      Белы свет убіраць, небу сплесці вянок,

              І рассеяўся мрок,

              Адамкнуўся цямраны засоў.

      І балуе пажар – іскры сонцавых кос, —

              Разнімаецца шырай, дужэй, —

              Ясны дзень павядзе цяпер рэй.

              На душы весялей,

      А ўчарашняга дня кроплі вылітых слёз

              Замарозіў мароз —

      Срэбрам іх парабіў, чарадзей!

      Шоў Сымонка, углядаўся,

      Як гарэў і ззяў усход,

      Як дзень новы з ім вітаўся

      І зваў весела ўпярод.

      І ён шоў, мінаў сялібы,

      Што чарнеліся ўдалі,

      Шоў прасткамі цераз скібы

      Свежаўзоранай зямлі,

      Каб з людзьмі не сустракацца

      І хітрэй схаваць сляды,

      Бо мог кожны запытацца,

      Хто, адкуль ён і куды

      Ідзе рана так, да свету,

      Абарваны, чуць адзеты

      І абуты ў пасталы?

      Доўга ён трапаў, далёка

      Кінуў роднае сяло.

      Над