Сымон-музыка. Якуб Колас

ліст з лясоў атрос,

      I на поле свае ковы

      Кінуў злёганьку мароз.

      Агалела поле. Знята

      Збажына з яго даўно.

      Глуха, пуста і зацята,

      I нікога не відно.

      I ціхутка, бы ў магіле,

      Звіс нязрушана туман

      I свае валокны-крылле

      Абапёр на той курган.

      Адзінотай і пустэчай

      Ўсюды веяла з палёў,

      Нейкай мляваецю старэчай

      Аддавала ад лугоў.

      Жыццё ўнікла. Бы ў жалобе,

      Неба цьмілася, зямля;

      Толькі ў руневай аздобе

      Вочы песціла ралля.

      У такі час наш музыка

      Пасвіў статка авячок.

      Ціха, глуха, ані зыку.

      Сеў пад хвойкай пастушок,

      А авечкі рунь шчыпалі

      Каля лесу тут адны

      Ды трывожна пазіралі

      I пужаліся яны.

      Але іх такая ўдача:

      З глупства пудзяцца, бягуць,

      Камень, хвойку, куст убачаць,

      Капыткамі землю б’юць.

      I Сымонка з іх смяяўся:

      – Вось дурныя, ха-ха-ха!

      Куст ім страхам паказаўся! —

      Пад гаворку пастуха

      Заспакойвалася статка,

      I час зноў праходзіў гладка.

      Але сёнкя надта пудкі

      Штось авечачкі былі.

      – Ну, што з вамі, мае шуткі?

      Што вы ў голавы ўзялі? —

      Гаварыў Сымонка з імі,

      Дый самога страх шугаў,

      I трывожна ён вачыма

      Поле, хвойнік азіраў.

      – Ці не воўк іх тут пужае? —

      Толькі так памысліў ён —

      I затросся ўвесь Сымон:

      Воўк з ядлоўцу вылятае

      Ды ў авечкі проста садзіць,

      Злы, раз’юшаны, бы кат,

      I дзе хлопцу з ім тут зладзіць,

      Бо такі драпежны гад!

      Пасць разяўлена, зубата,

      Сам вялізны і сівы,

      Хіб адкочан, шэрсць узнята,

      Нават клык відаць крывы, —

      Вельмі страшны з галавы!

      Драпанула раптам статка,

      Аж па полі пайшоў грук,

      А ён – хоп за карк, лапатку

      Ці за горла і – каюк!

      Воўчым зубам чуць кранецца

      Ці грудзінай дасць упол —

      Ні адна не страпянецца,

      Трупам кінецца на дол.

      З немым крыкам перапуды

      Хлопчык кінуўся туды.

      – Га! ага! Ты-га, паскуда!

      Людзі, воўк! Сюды! сюды! —

      Разагнаў усіх звяруга,

      Трох на месцы палажыў,

      А баранчыка схапіў

      I панёсся ў лес, зладзюга!

      I такі быў страх блазноце!

      З крыку ён зусім ахрып,

      Перасохла хлопцу ў роце,

      I язык яго прыліп,

      Не мог вымавіць і слоўка,

      Пабялеў, як той папер.

      Ох, нагнала ліха воўка!

      Што ж рабіць-чыніць цяпер?

      Страх і жаласць агарнулі,

      Плача горкімі слязьмі.

      Людзі гэты плач пачулі,

      З лесу едучы з дрыўмі,

      I на крык хоць беглі жыва,

      Ды не ўпору ўжо прыйшлі:

      Пазбіраць авец пудлівых

      Толькі хлопцу памаглі.

      Гнаў Сымонка рэштку статка,

      А самога страх шугаў:

      Не