Сымон-музыка. Якуб Колас

і ціха зноў,

      I глядзяць дарэмна вочы

      Па куточках між платоў;

      Выйшаў бацька. – Ідзі ў хату,

      Не туляйся, а то – дам!

      Чуеш! слухаць трэба тату!

      Што хаваешся ты там?

      Нябось, бачу! – Ды нічога

      Ён не бачыў і не чуў.

      А мрок-багна строга-строга

      Неба, землю агарнуў.

      Бацькаў гнеў даўно мінуўся.

      Як ні страшыў, ні гукаў,

      Ды Сымонка не вярнуўся,

      Слыху-голасу не даў.

      Частка другая

      I

      Калі вясною

      Над зямлёю

      Раняла сонейка праменні,

      Яно сказала ім тады:

      «Ляцеце, промені, туды,

      На баль мой выклічце стварэнні,

      Ўдыхнеце дух ім малады,

      Цяплом сагрэйце і каменні,

      Няхай зямля на ўсе лады

      Спявае радасць адраджэння,

      Няхай там знішчыцца суценне,

      Адбітак смерці і жуды».

              І косы тыя

              Агнявыя,

      Свайму пакорныя закону,

      Ляцяць з нязмераных вышынь,

      І жыватворная іх плынь

      Зняла цямраную заслону —

      Зацяты сон нямых пустынь.

      Выходзь, зямля, з свайго прыгону,

      Развей ты сон і чары скінь!

      І ткуць прамені ёй карону;

      З свайго надземнага амбону

      Яе вянчае неба сінь.

              Адна палоска,

              Сонца коска,

      Каля пустэлі пралятала,

      Сустрэла хмарку на пуці.

      «Спыніся, промень, не ляці:

      Сагрэта ўжо зямная гала,

      Мяне ты, промень, асвяці!»

      Яна ад холаду дрыжала

      І нікла ў жудаснай муці.

      Праменю сонца шкода стала

      Прыгожай хмаркі, што ўмаляла

      Ёй косы сонцам заплясці.

              І ён спыніўся

              І скланіўся

      Перад няшчасцем хмаркі Божай:

      Яна – адна, навокал – жуд,

      Пякельны холад, мрок і мут.

      І кінуў промень блеск свой гожа,

      Нібы стварыў ён з ёю цуд:

      Заззяла хмарка так прыгожа,

      Што хто ні бачыў яе тут,

      Звясці вачэй з яе не можа.

      Ён з ёю дзеліць падарожжа,

      Але завуць яго на суд.

              За што? за тое,

              Што святое

      Парушыў сонца прыказанне

      І, не дасягнуўшы зямлі,

      Куды ўсе посланы былі,

      Каб знішчыць цьмы там панаванне,

      Адстаў свавольна ад сям’і,

      Разліў свавольна сваё ззянне

      У цемры хмарчынай раллі.

      «Блукай жа ты ў пустой далі!»

      Ён быў асуджан на выгнанне

      І на бясконцае блуканне

      Паміж нябёсаў і зямлі.

      Ноч над светам панавала.

      Поле жудасна маўчала

      І халоднай цішынёй

      Непрыветна сустрачаЛа

      Тых, хто з скрыўджанай душой

      Смутак нёс свой, сваё гора

      У свет гэты, гэту даль,

      Каб рассеяць на прасторы

      Слёзы горкія і жаль

      І ў дарозе між крыжамі

      Гэты жаль узгадаваць,

      Потым песнямі, слязамі

      Людзям