Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

kom. Sy stem is hees toe hy antwoord en Nicolene hoor hoe hy kug. Toe sy orent kom, sien sy hoe hy met sy hand oor sy oë vee waar hy in die portaal staan.

      “Hallo, Karen. Sy is by my – ons het kom koffie drink,” hoor sy hom sê. En toe hoor sy hoe hy die telefoon op die mikkie terugsit.

      Sy is besig om naarstig na haar skouersak te soek toe hy terug in die sitkamer kom. Toe hy sy hand na haar uitsteek, gee sy haastig pad en sonder om na hom te kyk, laat sy oor haar skouer hoor dat sy huis toe moet gaan.

      “Nicci …”

      Hy staan groot voor haar, en Nicolene voel hoe sy liggies begin bewe, maar sy skud haar kop.

      “Ek wil huis toe gaan, Jacques …”

      “Later …”

      Sy mond is by haar oor en Nicolene gee ’n tree terug.

      “Jacques … ek is nie presies seker wat hier gebeur het nie, maar van al die onbesonne dinge wat ons in ons lewe al gedoen het, moet hierdie seker die eerste plek kry … en ons kan net dankbaar wees die telefoon het gelui.”

      “Hou op baklei, Nicolene. Jy het geweet dit sal die een of ander tyd gebeur.”

      “Ek het nie. Ek het ’n verhouding met iemand … en jy ook! En ek gaan nie verder hieroor praat nie.”

      ’n Lui glimlag speel om sy mondhoeke en hy vee met sy vinger oor die kontoere van haar lippe. “Waarvoor is jy bang?”

      “Ek is nie bang nie, maar hierdie is een pad wat ek nie gaan stap nie … nooit. Ons is vriende en ons het byna vanaand daardie vriendskap vernietig, so, los my dat ek kan huis toe gaan.” Sy lek oor haar droë lippe. “Nagmerries verdwyn gewoonlik wanneer die son opkom.”

      Sy lag is hees. “Dit was die lekkerste nagmerrie wat ek nog gehad het.”

      Haar oë flits ergerlik op in syne. “Dis nie ’n grap nie.”

      “Jy kan nie nou huis toe gaan nie. Ons het nog baie om oor te praat … soos dat jy vir Andrew moet bel en sê hy hoef nie meer te kom nie.”

      Nicolene draai terug na hom, terwyl sy frons, asof hy besig is om ’n vreemde taal met haar te praat.

      “Ek wil nie vir jou sê jy het te veel gedrink nie, maar daar is beslis érnstig fout met jou.” Sy tel haar skouersak van die vloer af op en vee oor haar hare. Die volgende oomblik sluit sy arms egter om haar lyf en kan sy nie beweeg nie.

      “Het jy niks gehoor wat ek vir jou gesê het nie?” Sy stem is ernstig. Die merkie langs sy oog is nou ’n kepie. Die mond wat vroeër so sag was, nou ’n reguit lyn.

      “Ek gee nie om wat jy gesê het nie.” Nicolene kyk nie na hom nie.

      “Moet ek my woorde herhaal?”

      Sy stem is baie stil en ’n rilling gaan onwillekeurig deur haar asof sy meteens koud kry.

      “Jacques … asseblief … Dit maak nie saak wat jy gesê het nie. Ek is seker jy het al vantevore dinge in jou lewe gesê wat jy nie noodwendig alles bedoel het nie.”

      Sy skrik vir die skielike skor lag by haar oor. “Nie vir jou nie … nooit vir jou nie. En ek gaan nie toelaat dat jy hiervandaan wegstap asof dit ’n toevallige ontmoeting was nie. Ons gaan hieroor praat. As jy nie nou wil praat nie, dan later vandag … maar ons gaan praat.”

      Nicolene kan net stil knik. Sy sien nie kans om nou te argumenteer nie – nie terwyl hy so vir haar kyk nie. Nie terwyl haar maagsenuwees in ’n bondel saamgeknoop is nie.

      Toe sy sien hy tel die motorsleutels op, skud sy haar kop. “Ek sal stap.”

      Hy gooi die sleutels terug op die tafel en stap agter haar aan in die gang af en deur die kombuis. Toe die agterdeur agter hulle toeklap, sien sy dat die lug besig is om rosig oor die berge te verkleur.

      “Jy hoef nie saam te stap nie,” sê sy, maar hy bly net ’n halwe tree agter haar en toe sy by die riviertjie oor ’n stomp struikel, vang hy haar aan die arm en trek haar regop.

      By die stoepdeure hou hy haar ’n oomblik terug en sy mond rus sag teen haar voorkop. Toe laat hy haar gaan en sy maak met bewerige hande die deur oop, dankbaar dit is nie gesluit nie.

      8

      Nicolene staan in die stort en die strale koel water loop ongehinderd oor haar kop, haar gesig, haar lyf. Maar die water verlig nie die pyn op die krop van haar maag of die hamerslae agter haar oë nie. Óf haar vel wat brandend gloei nie.

      Wat het hulle besiel? Wat het háár besiel? Sy is oud genoeg om van beter te weet. Hulle is vriende. Sy kap haar kop teen die wit muurteëls. En wat bedoel hy hulle moet praat? Sy gaan beslis nie hieroor praat nie – nooit! Enige mens kan seker een keer in jou lewe iets regtig dom doen, maar jy hoef beslis nie daaroor te praat nie … dit te ontleed nie, want dit gaan in elk geval niks aan die saak verander nie.

      Sy draai traag die krane toe en droog haar stadig af. Haar hare word net ligweg drooggevryf voordat sy, toegewikkel in die handdoek, op haar bed gaan lê. Maar toe sy ’n halfuur later nog met brandende oë na die plafon staar, staan sy op en gaan krap in haar toiletsakkie. Êrens het sy nog die slaappille wat sy vir die vlug gekoop het. Hulle is nie baie sterk nie, maar enigiets sal nou help. Enigiets om te keer dat haar gedagtes nog vinniger en wilder met haar weghardloop. Sy skud twee klein, geel tablette op haar hand uit, maar skielik lyk hulle baie klein en sy skud nog een uit en sluk dit haastig.

      “Nicci, jy moet nou wakker word! Jy slaap al die hele dag. Nicci, hoor jy my? Wat op aarde gaan met jou aan?”

      Die stem dring van baie ver af deur die grys slaapnewels en toe Nicolene eindelik haar oë moeisaam oopmaak, sien sy Karen se bekommerde gesig bo haar,

      “Ma is al doodbekommerd. Ons weet nie eers wanneer jy laas nag huis toe gekom het nie. Nicci, maak oop jou oë!”

      Nicolene lek oor haar droë lippe. Sy het nie ’n benul waarom Karen so bekommerd langs haar bed staan nie. Waarom wil hulle hê sy moet wakker word? Dis nag, sy moet slaap.

      “Is sy nog nie wakker nie?” Lisa kom staan langs Karen en kyk bekommerd na haar oudste dogter. “Nicolene! Maak nou dadelik jou oë oop en praat met ons!”

      Hierdie keer gaan haar oë makliker oop en sy skuif stadig regop, terwyl haar vingers oor haar regterslaap streel. Haar kop wil bars.

      “Is jy siek? Moet ek die dokter laat kom?” Dis haar ma wat wil weet, terwyl sy haar handpalm teen Nicolene se voorkop druk. “Ek het geweet al hierdie laat nagte kan nie goed wees nie. Jy moes gerus het. Kyk hoe lyk jy nou en wat maak ons as jy Saterdag siek is?”

      “Ek … ek … het net hoofpyn …” Nicolene sukkel om die woorde tussen haar droë lippe te sê.

      “Maar waarom kan jy nie wakker word nie?” Karen sit nou langs haar op die bed. “Het jy iets gedrink?”

      Nicolene wonder waarom hulle aanhoudend vra waarom sy nie kan wakker word nie. Sy ís dan nou wakker.

      “Dis al byna vieruur. Jy het die hele dag geslaap. Jacques was al twee keer hier en het nou weer gebel om te hoor of jy wakker is.” Haar ma trek die lakens reg en neem aan die ander kant van die bed plaas.

      Nicolene se voorkop trek op ’n plooi soos sy probeer onthou of sy en Jacques ’n afspraak gehad het. O, genade! Jacques! Nicolene druk haar hand oor haar oë en sy moet haarself inhou om nie hardop te kreun nie. Gisteraand … laas nag … Hiérdie keer is ’n beker wat beslis by haar moet verbygaan.

      “Hoe laat het jy laas nag huis toe gekom?” Haar ma kyk vraend na haar en Nicolene kyk haastig weg.

      “Ek kan nie onthou nie.”

      “Het jy al iets vir die hoofpyn geneem?”

      Nicolene skud haar kop en toe haar ma opstaan en aankondig dat sy pille sal gaan haal, kyk Karen met groot oë na haar suster.

      “Wat de duiwel is vandag aan die gang!