Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

waarom hy in so ’n goeie bui is nie.” Nicolene sak weer teen haar kussings af. Sy besef sy het steeds net die handdoek om haar, maar Lisa kom die vertrek in en Nicolene hou dankbaar haar hand vir die pille uit.

      “Wil jy nie net asseblief vir Jacques bel en sê jy sal later met hom praat nie?” Karen hou die telefoon na haar suster uit.

      Tussen die slukke water skud Nicolene heftig haar kop. “Ek sal later met hom praat.”

      “Waarheen is jy op pad?” Lisa kyk met opgetrekte wenkbroue na Nicolene wat aangetrek en met ’n klein oornagtassie in die hand die sitkamer binnekom. “Dis byna sewe-uur. Jy kan nie weer die hele nag gaan rondkuier nie.”

      “Hendrine het gevra dat ek vanaand by haar kom slaap, dan kan ek sommer môreoggend van daar af lughawe toe ry om vir Andrew op te laai.” Nicolene vermy Lisa en Wilhelm se oë terwyl sy praat. Haar pa ken haar te goed.

      “Het jy nog hoofpyn?”

      Nicolene kyk net ’n oomblik na haar pa en toe sy die vreemde uitdrukking in sy oë sien, kyk sy haastig weg terwyl sy haar kop skud. “Nee, dis baie beter.”

      “Hoe laat land Andrew se vliegtuig môre?” Wilhelm lyk bekommerd.

      “Ek dink net ná tien, maar ek sal seker maak.” Nicolene buk haastig en soen albei haar ouers voordat sy haastig omdraai.

      “Nicolene … ek is ernstig oor nog ’n laat nag. Jy is veronderstel om Saterdag vir Karen van hulp te wees.” Haar ma se stem volg haar tot by die voordeur. “En bel vir Jacques. Hy sê hy moet met jou praat.”

      “Ek voel baie geëerd oor hierdie onverwagse oorslaap, maar iets sê vir my alles is nie pluis nie.” Hendrine hou ’n beker tee na Nicolene uit en neem langs haar op die rusbank plaas. Toe beduie sy na die bottel witwyn op die koffietafel. “Is jy seker jy wil net tee drink?”

      Nicolene knik en neem versigtig ’n slukkie van die warm vloeistof.

      “Wil jy my vertel, of gaan ons oor die deurmekaar weersomstandighede en die nog deurmekaarder politiek praat?”

      “Nie een kan so deurmekaar soos my lewe wees nie.”

      “Wat’s aan die gang, Nicci? Dit het nie gisteraand gelyk of daar fout is nie.”

      Nicolene blaas oor die beker in haar hand. “’n Tornado het nie dae nodig om verwoesting te saai nie.”

      “En ’n tornado is deur joune?” Hendrine se wenkbroue lig geamuseerd.

      “Kan ’n orkaan ook wees … ek sal nie weet nie.”

      “Miskien moet jy my maar vertel. Ek weet ook nie die verskil nie, maar ek kan dalk help om die skade te bepaal.” Hendrine skink haar glas weer vol.

      Nicolene trek haar bene onder haar in en neem eers nog ’n slukkie tee. “Ek het ’n vermoede jy kan raai.” Sy lig die beker tot voor haar gesig, asof sy die ander meisie se reaksie sodoende kan afweer.

      Die glimlag begin by Hendrine se mondhoeke en versprei daarvandaan stadig na die res van haar gesig tot by haar oë.

      “Ek en Frans het gisteraand ’n weddenskap aangegaan. Ek het julle nog ’n week gegee. Hy sal bly wees om te hoor hy het die weddenskap gewen.”

      ’n Rooiwarm blos verkleur Nicolene se wange en Hendrine lag hardop. “Dat ek nou hierdie dag kan beleef! Ek was al op die punt om moed op te gee.”

      “Hendrine …” Nicolene se oë plooi ernstig toe sy na haar vriendin kyk. “Hoe op aarde kon julle so seker wees daar gaan die een of ander tyd iets tussen ons gebeur?”

      “Julle is soos twee stukke van ’n legkaart. Die verhouding tussen julle is so besonders dat almal dit begeer. Bloedweinig ervaar ooit so iets en daarom probeer sommige dit afmaak asof dit nie werklik bestaan nie. Ek dink dis waarskynlik ook waarom julle nooit besef het wat presies aan die gang is tussen julle nie.”

      Toe Nicolene nie antwoord nie, skuif Hendrine haar nog gemakliker teen die kussings. “Vertel my eers wat gebeur het. Ek hoop nie hy lyk ook asof hy aan bomskok ly nie.”

      “Ek weet nie juis wat gebeur het nie, maar nou wil hy skielik praat.”

      “En? Het julle toe gepraat?”

      Nicolene skud haar kop. “Ek het gisteraand drie slaappille gedrink en eers vanmiddag vieruur wakker geword. En ek wil in elk geval nie met hom praat nie – beslis nie hieroor nie.”

      “Ek kan dit nie glo nie. Wat gaan met jou aan?” Die ongeloof slaan deur Hendrine se stem.

      “Magtig, Hendrine! Ek is seker jy het al dinge in jou lewe gedoen waaroor jy ook nie graag praat nie. Nou, hierdie is vir my een van daardie dinge.”

      Hendrine keer die oorblywende wyn in haar glas uit en gee ’n groot sluk. “Jy kan nie ernstig wees nie. Ons is nie besig om hier oor die een of ander vreemdeling te praat nie. Dis Jacques.”

      Nicolene staan op en gaan haal nog ’n bottel wyn uit die yskas en ’n glas uit die kas. Miskien het sy tog maar wyn nodig.

      “Ja, maar ’n Jacques wat ek nie ken nie.”

      Hendrine skud haar kop. “Hóé vreemd kan hy nou wees?”

      Nicolene onthou weer haar gewaarwording van ’n vreemde huis wat eintlik baie bekend is, maar sê liewer niks nie. Sy is jammer sy het vir Hendrine vertel, want sy wil beslis met niémand hieroor praat nie – allermins met Jacques.

      “Hendrine, kom ons praat asseblief oor iets anders.” En sonder om op ’n antwoord te wag, tel Nicolene een van die tydskrifte op die koffietafel op en begin afgetrokke daardeur blaai.

      Die stilte duur nie lank nie. “Kan ek nog net sê ek dink jy is besig om die grootste fout van jou lewe te maak. ’n Mens kry nie dikwels so ’n kans nie. Vra my, ek weet.”

      Nicolene gooi die tydskrif neer. “Wat julle almal gerieflikheidshalwe vergeet, is dat ek hom baie goed ken – té goed. Ek het gesien hoe die meisies deur die jare gekom en gegaan het. Ek weet hoe maklik hy verveeld raak, hoe vinnig hy ander weivelde kan soek. Waarom in die liewe lewe sal ek myself aan so iets blootstel?”

      Hendrine sit meteens haar glas neer en sy lyk ernstig toe sy na Nicolene kyk. “Soveel verskonings. Maar jy het nog nie gesê hoe jy oor hom voel nie.”

      Nicolene staan op en gaan staan voor die venster, haar oë op die berg wat soos ’n groot standbeeld oor die donkerwordende stad troon. Haar stem is sag toe sy antwoord.

      “Dit maak nie juis saak nie. Ek het vroeg in my lewe geleer dat Jacques Roux moeilikheid is … en ek sien nie daarvoor kans nie.”

      “Ek dink jy is baie onregverdig.”

      “Hendrine, Andrew kom môreoggend hier aan. Ek het nie nou tyd of lus om oor Jacques te wonder nie. Ons was onbesonne, en ons tydsberekening was hopeloos, maar ’n vurige vry met jou beste vriend is seker nie die end van die wêreld nie. En nou gaan ek nie weer ’n woord oor hierdie onderwerp rep nie.” Sy skink haar glas vol en neem weer op die bank langs Hendrine plaas.

      Die ander meisie kan net haar kop skud en toe laat sy sag hoor: “Jy is ’n groter fool as wat ek gedink het en jy is oneerlik met jouself … en dís nou hartseer. Jy kan nie hier sit en vir my vertel jy het nog nooit aan die moontlikheid van ’n verhouding tussen julle gedink nie. Ek sal dit nie glo nie.”

      Nicolene vee moeg oor haar oë. “Natuurlik is dit iets waaroor ons soms spot, en natuurlik is ek lief vir hom. Ek ken hom my hele lewe lank! Maar ek het nog nooit ernstig aandag aan so ’n moontlikheid gegee nie. Dis gewoonlik maar as ons twee lekker gekuier het en dis laatnag …”

      “Waarom bel jy hom nie?” Die ergerlikheid het uit Hendrine se stem gewyk en haar oë rus simpatiek op haar vriendin se gesig.

      Nicolene skud haar kop. “Ek het nie nou iets om vir hom te sê nie. Ek moet eers tyd hê om te dink.

      Nicolene staan in die aankomssaal. Op die