Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

sit sy haar arms om sy lyf en toe gee sy haar oor aan die bekendheid van die gevoel. Gelukkig het sy ’n kniebroek aan en nie ’n rok of ’n kortbroek nie.

      Met haar arms om sy lyf en haar kop teen sy rug, wieg hulle liggame in perfekte harmonie om die draaie. Nicolene kan voel hoe die bloed in haar are bruis en daar is ’n opgewonde fladdering op die krop van haar maag. Hierdie is herinneringe wat in die geheue van haar lyf vasgelê is. Sy voel hoe die son warm op haar rug bak. Sy kan maar haar oë toemaak en haar lyf sal intuïtief elke knik en draai in die pad kan antisipeer. Hierdie is haar wêreld. Hier lê haar spore.

      Hy verminder spoed toe hulle in die dorp indraai en sy lig haar kop en hou die verkeer en die voetgangers langs hulle dop. Sy het altyd gewonder waarom voel dit soveel anders om op ’n motorfiets deur die verkeer te vleg as in ’n motor. Miskien omdat ’n motor jou afsluit. Dis ’n afgesonderde ruimte, ’n eiland in die bewegende massa. ’n Motorfiets is deel van die beweging. Asof jy op ’n golf ry.

      Jacques hou voor die bank stil en Nicolene beduie na die restaurant oorkant die straat. “Ek gaan solank koffie drink. Wat moet ek vir jou bestel?”

      “Koffie en iets lekker om te eet.”

      Toe draai hy om en Nicolene kan net haar kop skud. Hoeveel keer in haar lewe het sy nie al daardie woorde gehoor nie: “Bestel solank vir my iets lekker.” En die argumente daarna as hy dink dit was nie lekker genoeg nie. Maar die volgende keer doen hy weer dieselfde.

      “Ek dog jy het gesê jy is honger?” Jacques kyk verbaas na die snytjie brood wat die kelnerin voor Nicolene neersit.

      “Ek is.”

      “En een snytjie gaan die hongerte wegneem!” Hy skud sy kop. “Moet tog in hemelsnaam nie ook een van daardie meisies word wat jou ten duurste vir ’n ete laat betaal, en dan net twee happies eet nie. Ek verpes dit.”

      “Ek sal my hele snytjie opeet,” belowe sy met ’n pruilmond en groot oë.

      “Jy is te maer. Jy kan doen met ’n bietjie meer vleis om jou bene.” Hy begin honger aan sy eie bord toebroodjies eet, en laat tussen happe hoor: “’n Man kla nie sommer oor so ’n lyf nie, maar ek dink jy sal nog beter lyk as jy ’n kilo of twee swaarder is.”

      “Jacques, jy hoef jou nie oor my kondisie te bekommer nie. Ek is nie een van jou beeste of skape nie en verder dink ek nie jy het die laaste sê oor my lyf nie.”

      “A! Hou die Engelsman van geraamtes? Is dit waarom jy so min eet? Bang hy los jou as hy hier kom en jy lyk soos ’n mens?”

      “Vir jou inligting: Andrew het niks oor my lyf te sê nie.” Nicolene beduie vir die kelnerin om nog koffie te bring.

      “Natuurlik sal hy nie kla nie, want hy hou blykbaar daarvan om jou ribbes te tel. Hy is seker bang een raak weg.”

      Nicolene laat die koppie sak. “Die ou-ou storie! Niemand wat ek ooit huis toe gebring het, was goed genoeg vir jou of Paul nie. Daar was altyd iets waarmee julle fout gevind het. Totdat ek self begin twyfel het!” Sy gee ’n spotlaggie. “Maar ek is nie meer sestien nie … en jy ken nie eers vir Andrew nie. So, ek sal dit waardeer as jy jou mening vir jouself sal hou. Ten minste is my opinie oor jou vriendin op persoonlike ervaring gebaseer!”

      Sy diep lag laat ’n paar mense opkyk en ligweg glimlag. “Aha! Toe hét jy ’n mening oor haar. Ek moes dit geweet het. Nie dat ek kan dink hoe jy ná een ontmoeting ’n objektiewe mening kan hê nie.”

      “Maar jy kan allerhande goed oor Andrew verkondig, sonder dat jy hom eers ontmoet het! Klink dit nie vir jou verskriklik aanmatigend nie?”

      Hy skud sy kop terwyl hy glimlag. “Nee, want ’n man wat jou so kan laat lyk, kan nie goed vir jou wees nie. En in elk geval ken ek die tipe ouens waarmee jy nog altyd uitgegaan het. Verwaande skepsels een en almal!”

      Nicolene trek haar asem hoorbaar in. “Verwaand! Ek ken nie iemand verwaander as jy nie!”

      “Dan is dit nogal vreemd dat jy nooit met my uitgegaan het nie. Ek sou goed by die ander ingepas het.” Hy strek sy lang bene langs die tafeltjie uit en toe die kelnerin oomblikke later byna daaroor struikel, vang hy haar betyds en glimlag ’n skitterwit verskoning. Die meisie skud blosend haar kop, maar Nicolene kan sien hoe haar blik oor die aantreklike gesig gaan en sy wonder hoeveel keer in haar lewe sy al dieselfde toneel gesien het. Een glimlag en die meisies is aan sy voete.

      Toe hulle weer alleen is, beduie sy met haar kop na die meisie wat nou eenkant saam met haar medekelnerinne staan en lag. “Dít is presies die rede waarom ek nooit in my lewe met jou sou uitgegaan het nie: jy flankeer met elke meisie wat verbykom.”

      Sy lag laat ’n tweede keer die mense by die ander tafeltjies opkyk en hierdie keer is hulle glimlagte breër. Asof sy lag aansteeklik is.

      “Ek het die arme kind opgehelp.”

      “H’m … daar is altyd die een of ander verskoning.” Nicolene vou die servet op en kyk op haar horlosie. “Ek wil nou huis toe gaan. Niemand weet waar ek is nie en my pa maak my dood as hy weet ek het met die motorfiets dorp toe gery.”

      “Jy is saam met my. Hy weet hoe betroubaar ek is; hy het my nog altyd vertrou.”

      Hierdie keer is dit haar lag wat die ore van die ander eters bereik. “En min weet hy dis vir wolf wat hy skaapwagter gemaak het!”

      Voor sy huis skakel hy die motorfiets af en beduie dat sy moet inkom, maar Nicolene skud haar kop en bly op die saal sit.

      “Wanneer kom kook jy vir my kos dat ek kan sien of jy iets geleer het?” Sy een hand rus gemaklik op die handvatsels.

      “Ek wil nie vir jou kos maak nie. Jy behandel my te sleg.” Nicolene draai die sleutel en trap die enjin aan die gang, maar sy hand het die stukkie maagvel gesien wat onder die kort hempie uitloer en sy vinger sluit om die klein goue ringetjie.

      “Dis omdat ek vir jou omgee en net die beste vir jou wil hê.”

      “Ek sal nogal graag wil sien hoe lyk jou beste vir my.” Sy klap sy hand weg en begin om die valhelm op te sit.

      “Ek dink nogal jy kan nie beter as ek kry nie.”

      Haar lag styg bo die gedreun van die enjin uit en sy trek met ’n ruk weg. Sy verloor byna haar balans, maar ná ’n oomblik herwin sy beheer en ry haastig tussen die wingerde deur.

      By die agterdeur bly staan Jacques met sy hande op sy heupe en ’n vreemde glimlag op sy lippe.

      “Waar kom jy vandaan?” Lisa kyk fronsend na Nicolene se deurmekaar hare.

      Nicolene ontwyk haar ma se vraag. “Het Mamma geweet Jacques gaan die ou stalle restoureer?”

      Lisa knik. “Christa het my vertel. Ek wonder waarvoor hy dit gaan gebruik. Hulle het tog genoeg geboue op die plaas.”

      Nicolene antwoord nie. Lisa kyk op van die notaboek waar sy besig is om lysies te maak, maar Nicolene trek net haar skouers op. Toe vra sy ingedagte: “Waar’s Pa en Karen?”

      “Hy het saam met haar dorp toe gery. Die loodgieter is besig om een of ander lekplek in hulle badkamer reg te maak.”

      Nicolene bly nog ’n rukkie sit. Toe staan sy op, maar Lisa se stem keer haar en sy sak weer langs haar ma by die stoeptafel neer.

      “Nicci …” Haar ma se wange verkleur merkbaar. “Ek weet jy is groot en jy lei jou eie lewe in Londen, maar solank Andrew hier kuier …” Die pienk blos op die ouer vrou se wange verkleur tot ’n diep rooi.

      Nicolene weet wat haar ma wil vra, maar sy besluit om stil te bly en te hoor hoe haar ma hierdie onderwerp gaan aanroer.

      “Dis net dat dit vir jou pa baie swaar gaan wees … en ek wil nie graag hê ons tydjie saam moet versuur word nie … en jy weet hoe praat die werksmense onder mekaar …” Haar ma se stem raak uitasem weg en Nicolene moet keer om nie te glimlag nie, want sy is baie seker haar pa is nie die een wat sal swaarkry nie.

      Sy besluit om tog die