Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

se kop sak oor die papier voor haar en Nicolene kan nie help om vir haar jammer te wees nie. Haar trotse ma wat al die jare so bang is dat die mense oor haar kinders sal skinder.

      Nicolene sit en kyk ’n paar minute hoe haar ma se hand oor die papier gly. Toe staan sy rusteloos op. “Kan ek Ma se motor leen?”

      Lisa kyk vraend op. “Waarheen wil jy gaan?”

      “Stad toe. Ek wil sommer by al die bekendes gaan inloer en hoor hoe dit gaan.”

      Die ouer vrou knik. “Hoe laat sal jy terug wees?” Die vraag wat hulle van kleins af moes antwoord.

      Nicolene trek haar skouers op. “Ek weet nie, maar moenie vir my wag nie. Ek sal laat weet as dit laat word.”

      “Wees versigtig en sluit jou deure en moenie alleen in die nag ry nie. Dis baie gevaarlik.”

      Nicolene druk ’n soen op haar ma se kroontjie. “Ek sal versigtig wees.”

      6

      Nicolene kyk op haar horlosie en besef sy sal huis toe moet bel. Dis reeds agtuur, maar Frans en sy is nog nie uitgekuier nie en Hendrine is ook nog op pad.

      Terwyl sy die plaas se nommer skakel, kyk sy laggend hoe Frans haar met gebare probeer oorreed om in die stad te oornag. Nicolene skud net haar kop en sy is dankbaar dis Karen wat antwoord. Haar ma sou te veel vermanings gehad het.

      “Ek weet nie hoe laat ek by die huis sal wees nie, maar sê asseblief vir Ma hulle hoef nie bekommerd te wees nie,” lig sy Karen haastig in.

      Nicolene gooi die telefoon terug in haar skouersak en neem die glas witwyn wat Frans na haar uithou, terwyl sy kopskuddend laat hoor: “Die oomblik wat ’n mens jou voete in jou ouers se huis sit, word jy weer ’n kind, ongeag of jy al jare jou eie potjie krap.”

      Toe stap sy agter hom aan tot op die ruim balkon wat op die see uitkyk. Sy strek haar bene lank voor haar uit en neem ’n sluk uit die mooi langsteelglas, haar oë op die son wat rond en geel in die Atlantiese Oseaan wegsak.

      “Ek wonder of julle aldag weet wat julle het,” laat sy dromerig hoor. “Daar kan nie sommer ’n mooier uitsig as hierdie wees nie.”

      Frans knik. “Waarom dink jy het ek teruggekom? Ek sal liewer elke jaar spaar vir ’n vakansie in Europa, maar ek wil nie meer daar woon nie. Ek is versot op hierdie plek. Ek het genoeg koud gekry, en ek mis die energie van die Kaap.”

      Nicolene knik ingedagte en haar stem is sag toe sy praat. “Dis eienaardig dat ’n mens eers moet terugkom om te besef hoeveel jy dit mis. Toe ek hier was, was ek so haastig om my vlerke te sprei en te gaan kyk hoe dit daar buite lyk.”

      “Ek nou het jy ook besef die een plek is maar soos die ander,” onderbreek hy haar. “Dis die mense wat die verskil maak.”

      Nicolene teug in stilte aan die yskoue wyn. Sy en Frans het mekaar vier jaar gelede ontmoet, ’n maand nadat sy in Londen aangeland het. Sy was pas klaar met haar huishoudkunde-graad en hy het pas ’n driejaar-spysenieringskursus in Londen voltooi. Albei het ingeskryf vir ’n kursus by ’n bekende kookskool en die twee Suid-Afrikaners het spoedig vriende geword. Ná die tweejaarkursus het Frans besluit om terug huis toe te kom en vir hom ’n klein restaurantjie in die Kaap oopgemaak. Hy het sy bes probeer om Nicolene om te praat om in ’n vennootskap met hom te gaan, maar sy het ’n aanstelling by ’n bekende restaurant gekry en wou eers nog ondervinding opdoen.

      ’n Klop aan die deur laat albei opkyk en toe Frans die voordeur oopmaak, gooi ’n rooikopmeisie haar arms om sy nek en soen hom op die wang. Sy sit twee bottels wyn op die eetkamertafel neer en stap met uitgestrekte arms op die balkon uit. Nicolene staan laggend op en vir ’n oomblik vou die twee meisies se arms om mekaar.

      “Jis, maar dis lekker om jou weer te sien.” Sy bekyk Nicolene van haar kop tot haar voete en dan na Frans wat intussen met nog ’n glas by hulle aangesluit het. “’n Mens kan sien ons vriendin is nou ’n wêreldburger. Kyk net die klere en die haarstyl. Alles uit die prenteboeke uit! Ons moet geëerd voel dat sy ons nog wil ken.”

      Nicolene beduie na die stoel langs haar. “Hendrine, kom sit, en hou op onsin praat.” Haar blik gaan weer oor die son wat nou soos ’n halwe lemoen op die blou water dryf. “Ek sal elke stukkie klere wat ek besit, weggee as ek elke dag hierdie prentjie kan sien.”

      Hendrine was saam met Nicolene op universiteit en ná baie draaie in die buiteland en ’n verskeidenheid werke, is sy deesdae ’n baie suksesvolle kosskrywer vir ’n vrouetydskrif.

      Frans beduie laggend na Nicolene terwyl hy met Hendrine praat. “Sy is nog nie lank genoeg terug om te sien hoe krepeer ons klomp hier aan die suidpunt nie. Sy is nog onder die invloed van die berg en die see en sekerlik haar ma se kos en haar pa se wyn!”

      Nicolene wys na die smaakvolle woonstel agter haar rug en die uitsig voor haar. “Ja, ek kan sien hoe julle krepeer. Ek is eintlik jammer vir julle!”

      “Hoe gaan dit, Nicci?” wil Hendrine tussen twee haastige slukke weet. “Ek wil alles hoor. Waar is die liefde? Gaan ons hom ontmoet? Gaan jy trou? Toe, moenie dat ek so moet uitvra nie!”

      “Andrew arriveer Vrydagoggend en vertrek weer aanstaande Dinsdag, maar julle sal hom darem by die troue sien.” Sy kyk na Frans. “Maar jy hét hom mos verlede jaar ontmoet toe jy by my was.”

      Die blonde man knik. “Sal nou nie sê ek het veel met hom gepraat nie, maar ons het darem ontmoet,” antwoord Frans ontwykend.

      Nicolene kyk met meer aandag na hom en sy kan nie help om te voel dat hy die onderwerp probeer vermy nie. Hy wou destyds ná hulle ontmoeting nooit regtig vir haar sê wat hy van Andrew dink nie, en sy kan sien hy gaan ook nie nou verder oor hom praat nie.

      “Gaan julle trou?” herhaal Hendrine haar vraag van vroeër.

      “Waarom wil almal dit weet? Is dit my ouderdom wat julle bekommerd maak, of is julle bang ek kry dalk nie weer iemand wat in my belangstel nie?” wil Nicolene verontwaardig weet.

      “Ek het so ’n maand of twee gelede eendag met jou ma gepraat en sy het gesê sy wonder of julle nie Kersfees verloof gaan raak nie,” verdedig Hendrine vinnig.

      “My ma hóóp ek raak verloof. Al is hy nou nie haar eerste keuse nie, is dit darem beter as om te sê haar oudste dogter is nog nie getroud nie. Ek is bevrees ek is besig om die skandaal van die familie te word. En nou trou kleinsus nog voor my!”

      Hendrine se klokhelder lag laat Nicolene onwillekeurig glimlag. “En hoe gaan dit met die mooie Jacques? Het julle twee nog nie besluit om nou maar die handdoek in te gooi en mekaar te vat nie? Dít behoort jou ma baie gelukkig te maak!”

      “Die mooie Jacques het ’n beeldskone blondine wat redelik streng oor hom waak. Ek dink nie ek sou ’n kans staan nie, al wou ek.”

      Frans skud sy kop meewarig. “Wat ’n jammerte. Ek het my nog altyd reggemaak vir heerlike niksdoen-naweke onder die akkerbome, terwyl jy my met allerhande lekkernye bederf en jou man sy kelder vir my oopsluit. Waar sal ek nóú van my stres ontslae kan raak en wat help dit ’n mens het vriende en hulle gun jou nie ook ’n stukkie van hulle luukses nie?”

      “Jy lyk nie vir my té gestres nie,” kap Nicolene terug. “En ek is seker jy kan enige tyd vir Jacques gaan kuier. Aangesien jy nie kompetisie vir die mooie mevrou is nie, behoort jy welkom te wees.”

      “Hét hulle trouplanne, of spot jy net?” wil Hendrine met ’n frons tussen haar wenkbroue weet.

      “Ek weet nie, en hy antwoord my ook nie as ek hom vra nie. Nog net so geheimsinnig soos al die jare. Ek moet haar seker jammer kry. Ek weet nie of een van die menigte meisies deur die jare al ooit geweet het waar hulle met hom staan nie.”

      “Dit gaan steeds my verstand te bowe dat julle twee mekaar nog nie gevat het nie. Ek sou wraggies nie so ’n catch laat wegkom het nie.” Hendrine skud haar kop terwyl sy die drie glase weer opvul.

      Dis net voor middernag toe Nicolene vir Frans en Hendrine