Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

’n oproep sou gedink het. Sy weet beslis nie wat sy sou gesê het as ’n meisie daardie tyd van die nag vir Andrew sou bel nie. Maar sy was eintlik nog nooit werklik jaloers nie. Sy het al ’n paar van Andrew se vorige meisies ontmoet, en kan nogal met eerlikheid sê sy het selfs hier en daar van een gehou. Dis meer as wat sy van Jacques se meisies kan sê. Sy kan nie dink of daar al een was met wie sy gemaklik kon gesels nie. Volgens hom was dit altyd haar verbeelding, maar sy is seker daar was ook nog nooit een wat van haar gehou het nie.

      Sy skud haar kop ergerlik. Miskien moet sy ophou rondrits en ’n slag goed uitrus. Vanaand het sy byna iets gedoen wat sy beslis nie veronderstel is om te doen nie. Sy wou aan hom raak … Sy wou voel hoe sy bruingebrande vel onder haar vingers voel … Sy wou voel hoe die spiere beweeg …

      Haar selfoon se gelui laat haar skielik orent skrik.

      “Waarom bel jy my nie?” Hy klink vies.

      “Jammer … ek het vergeet.”

      ’n Stilte hang vir ’n oomblik tussen hulle. Toe laat hy sag hoor: “Lekker slaap …”

      Dit klink of hy iets wil byvoeg, maar die verbinding word verbreek en Nicolene lê en staar na die maanlig wat in ligstrepe deur die gordyne val.

      Dis maar goed Jacques kan nie haar gedagtes lees nie. Sy strek haar arms bo haar kop. Net ’n oomblik speel sy met ’n gedagte. Toe sluit sy haar oë, maar toe sy uiteindelik aan die slaap raak, huiwer daar ’n glimlag om haar mond.

      7

      Dinsdag en Woensdag sorg Lisa dat niemand in die huis ledig is nie. Sy vind vir elkeen iets om te doen, en verwag dat elkeen kom verslag lewer.

      Nicolene moet tot haar verleentheid weer die arme spysenier besoek en seker maak hy weet wat hy doen. Gelukkig het hy ’n goeie humorsin en nadat hy en Nicolene gesellig saam tee gedrink en gesels het, kan sy gaan verslag doen dat alles reg sal wees.

      Lisa maak self seker dat die bloemiste nie dalk vergeet het nie en toe sleep sy ’n onwillige Karen stad toe om die laaste keer die trourok te gaan aanpas, en haar eie rok op te laai. Nicolene het gehoop om die uitstappie mis te loop, maar Lisa het haar streng daarop gewys dat sy eintlik hier is om die bruid te ondersteun en nie om dag en nag te kuier nie. Nicolene en Karen het betekenisvol na mekaar gekyk en Nicolene het sugtend agterin die motor geklim.

      By die ontwerper bekyk Lisa met ’n kritiese oog die pragtige rok, maar selfs sy kan nie daarmee fout vind nie. Haar eie rok is ’n baie stylvolle skepping van sagte perskekleurige gewaterde sy. En Nicolene wonder vir die soveelste keer die afgelope paar dae hoe haar ma dit regkry om nog so aantreklik te wees. Haar pa sê altyd dis hy wat haar so mooi hou en Nicolene vermoed daar steek baie waarheid in sy woorde. ’n Vrou wat so seker van haar man se liefde is, straal ’n innerlike mooiheid uit wat met die jare net verdiep.

      Sy wonder vir ’n oomblik waar sy sal wees wanneer sy haar ma se ouderdom bereik. Sal sy gelukkig getroud wees? Sal sy kinders hê? Waar sal sy woon? En die belangrikste van alles seker: sal sy ’n man hê wat vir haar ook so lief is? Sy is seker Karen sal soos haar ma ouer word, gekoester in Gerrit se liefde.

      Nicolene skrik orent toe haar ma se stem deur haar gedagtes dring.

      “Waaraan dink jy as jy so ingedagte sit?”

      “Ek sit en kyk hoe mooi die liefde julle twee maak, en al is dit vreeslik oudmodies om in romantiese liefde te glo, kan ek nogal ’n paar voordele daarin sien.” Toe sy sien hoe haar ma se blik peinsend oor haar gesig gaan, voeg sy laggend by: “Al is dit dan ook net om mooi oud te word.”

      Karen sluit gelukkig op daardie oomblik by hulle aan en Nicolene is dankbaar om onder haar ma se oë uit te kom. Sy kan die vrae daarin sien en sy is nie nou lus vir enige diepsinnige gesprekke nie, veral nie oor die liefde of die huwelik nie.

      Nadat Lisa seker gemaak het dat die ontwerper Saterdag betyds met die rok sal opdaag, stel Nicolene voor dat hulle ’n ligte middagete in Frans se restaurant gaan eet. Die ander twee willig gretig in.

      ’n Kelner beduie hulle na ’n tafel en toe hulle sit, vra Nicolene hom om Frans te roep.

      ’n Breë glimlag verskyn op sy gesig toe hy uit die kombuis gestap kom en hulle gewaar. “Wat het ek gedoen om hierdie eer te verdien?” grap hy toe hy by hulle tafel tot stilstand kom en buk om die drie vrouens te groet.

      “Ons is op soek na versterkings. Om ’n trourok aan te pas, maak ’n mens moeg en dors. En dan is daar sommige van ons wie se senuwees ook nie meer so sterk is nie,” laat Karen sugtend hoor.

      Lisa se oë draai bekommerd na haar jongste dogter. “Van wanneer af pla jou senuwees jou?”

      “Dis nie my senuwees wat versterkings nodig het nie.” Karen knipoog vir Frans.

      “As ek haar gelos het, sou sy seker Saterdag met ’n laken en ’n stinkafrikaner by die kerk opgedaag het en vir die mense wegneem-pizzas gegee het om te eet,” bekla Lisa haar lot teenoor ’n simpatieke Frans.

      “Dink net hoeveel geld ons sou gespaar het, én ek lyk nogal mooi in ’n laken.” Karen kyk na Nicolene wat besig is om die wynlys te bestudeer. “Onthou jy die partytjie waar ons almal soos Griekse gode en godinne moes aantrek? Ek het nogal baie komplimente gekry.”

      “Frans, ignoreer asseblief hierdie twee en bring vir ons ’n lekker koue witwyn. Miskien sal dit hulle waansin laat bedaar.” Nicolene maak die wynlys toe en kyk kopskuddend na haar ma en suster.

      “Ja, ek het beslis iets nodig om my deur die aand te kry. Kombuisteepartytjies was nog nooit een van my geliefkoosde tydverdrywe nie.” Karen kyk beskuldigend na haar ma.

      “Wát het jy verwag moet ek doen? Almal wou weet of ek nie vir jou ’n partytjie gaan gee nie. Hoe sou dit gelyk het as ek nee gesê het?” Lisa se stem styg ergerlik.

      “Ma kon gesê het dis die een en twintigste eeu; niémand hou meer kombuistees nie, want dis nie ’n uitgemaakte saak dat ek enigiets in ’n kombuis gaan doen nie. Waarom hou julle nie vir Gerrit ’n kombuispartytjie nie? Hy kan in elk geval baie beter as ek kook.”

      “En wie se skuld is dit?”

      Voordat Karen haar ma kan antwoord, neem Nicolene albei se hande in hare en laat met ’n sagte stem hoor: “Julle gedra julle nou nes kinders. Hou dadelik op of ek loop en julle sien my eers weer Sondag. Albei van julle is gespanne en nou haal julle dit op mekaar uit.” Sy draai na Karen. “En jy sal niks daarvan oorkom om vanaand saam met die tantes en niggies te kuier nie. Dis een aand in jou lewe.”

      Ma en dogter bly albei skuldig stil en toe Nicolene haarself vir ’n oomblik van die tafel verskoon, kyk sy waarskuwend na albei. “Wanneer ek terugkom, wil ek glimlagte en baie liefde sien.”

      Frans is besig om die laaste afronding aan ’n gerookte hoenderslaai te doen toe Nicolene in die kombuis kom. “Hulle sal my nog gek maak. My ma dink Karen gee nie om wat gebeur nie, en verstaan nie dat sy eintlik doodbang is nie. Ek dink haar grootste vrees op hierdie stadium is dat Gerrit nie gaan opdaag nie.” Nicolene druk ’n heldergroen slaaiblaar in haar mond en kou ingedagte. “Dít alleen sal maak dat ek nooit trou nie. Ek sien nie kans om met soveel angs my troudag in te wag nie.”

      “As dit die regte man is, het jy niks te vrees nie.” Frans kyk nie na haar nie. Sy blik is op die bord voor hom gerig.

      “H’m … as jy so sê … Is alles reg vir vanaand?”

      Hy knik. “Alles wat ék moes reël. Jacques het gesê hulle sal so teen tienuur hier wees. En ek neem aan teen daardie tyd het julle ook al genoeg kombuisstories uitgeruil om haar ’n leeftyd te hou.”

      Nicolene knik. “Ja, ons behoort so teen nege-uur klaar te wees, en as ons nie is nie, sal ek die een of ander verskoning uitdink waarom ons moet gaan.” Sy draai om en stap terug na die tafel waar twee aansienlik vroliker vrouens besig is met hul tweede glasie wyn.

      Ná twee bottels wyn en ’n heerlike Mediterreense groenteslaai word Frans hartlik bedank en gegroet.

      Toe