Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

haar wil oortuig dat sy nie nou kan teruggaan nie.

      En so ry die gedagtes heen en weer wipplank, totdat sy moedeloos opstaan en ’n slaappil drink. Sy sal môre haar lewe uitsorteer; sy sal antwoorde op al haar vrae kry en versekerings vir al haar onsekerhede.

      Die son sit al hoog toe Nicolene die volgende oggend haar oë oopmaak. Sy lê ingedagte na die bekende kamer en kyk. Sy verwonder haar hoe vinnig sy weer tuis in haar ouers se huis geraak het … asof sy nooit werklik weg was nie. Miskien voel almal maar so oor hulle geboorteplek, of die plek waar hulle grootgeword het.

      Onwillekeurig dink sy aan Andrew se ongeërgdheid oor die huis wat hy eendag gaan erf. Sy is seker hy sal nooit daar woon nie. Daarvoor geniet hy die lewe in die stad te veel. ’n Naweek op die platteland is genoeg om hom weer ’n week lank te laat kla. Hulle twee verskil eintlik soos dag en nag, en tog was dit ’n opwindende tyd in haar lewe toe sy hom leer ken het.

      Sy was nog nie lank in Londen nie, alles was nog nuut en sy was gevlei deur sy aandag. Hy het haar na al die nuutste plekke geneem; sy het interessante mense ontmoet. Haar wêreld het skielik baie groot geword. Hulle het soms vir ’n naweek Frankryk of Italië toe gegaan. Sy het in die Alpe leer ski. En tussenin het sy hard gewerk en baie geleer. Sy het nie baie meer van die lewe gevra nie. Hulle het nie langtermynplanne gemaak nie.

      As sy egter aan die afgelope paar maande dink, moet sy erken dat hulle rusies tog meer en intenser geword het. En altyd was dit sy wat moes vrede maak, verskoning vra, al het sy nie gefouteer nie. Sy het begin wens dat hy net een keer saam met haar kan huis toe kom. Net die rustigheid van die plaas kan ervaar, sien waar sy vandaan kom, haar mense ontmoet. Miskien sou hy dan beter verstaan. Maar sy dink nie hy verstaan enigiets beter nie.

      Sy dink weer aan die beskrywing wat hy vir Caroll oor die telefoon gegee het: … big, noisy family … Sy wonder meteens of hy ooit weer hierheen sal kom, of selfs Suid-Afrika toe. Hy vind dit beslis te warm. Dieselfde son waarin sy haar op die oomblik verlustig, is vir hom ’n groot bron van ongemak.

      Sy skud haar kop. Hierdie gedagtes gaan haar nêrens bring nie. Sy sal die een of ander tyd moet opstaan en iets daadwerkliks probeer doen. Nie dat sy weet wat nie. Haar kop is seer gedink en die sirkels word net al hoe kleiner. En dan is daar die stem op die rand van haar bewussyn. ’n Stem wat sy nie kan stilmaak nie, maar waarna sy nie wil luister nie, want die stem is soos ’n goëlaar besig om beelde op te tower – beelde wat sy seker is slegs hersenskimme kan wees. En in die middel van hierdie goëlbeelde is ’n gesig met donker oë … ’n bekende gesig … ’n bekende lyf.

      Nicolene gooi ergerlik die laken van haar af en staan haastig op. Sy sal haarself nog dood dink!

      Middagete word in die koelte van die groot eetkamer genuttig. Paul en Annemie is genooi om te kom saam eet en Nicolene sit moedeloos en luister na die sukkelende geselskap. Almal brand om die troue tot in die fynste besonderhede te bespreek, te lag oor sekere van die gaste of sommer net vir mekaar te vertel hoe spesiaal die dag vir elkeen was. Maar om Andrew se onthalwe weerhou hulle hul daarvan. Hy ken nie die mense nie, hy ken nie eers die bruid en die bruidegom nie. Dit was vir hom waarskynlik net nog ’n troue.

      Die gesprekke wil nie vlot nie en Nicolene voel hoe sy al hoe meer praat en al hoe meer wyn drink. Enigiets om net deur die ete te kom.

      Ná ete kondig sy aan dat sy vir Andrew die Kaap gaan wys en sy is seker dat daar op almal se gesigte verligting te sien is.

      Andrew is duidelik nie in ’n goeie bui nie, maar Nicolene praat onverpoos voort.

      Hulle ry deur die stad, oor Kloofnek, en dis eers toe hulle aan die ander kant afsak en die skitterblou Atlantiese Oseaan onder hulle lê, dat hy effens ontdooi en haar uitvra oor die woonbuurte met die enorme huise wat soos voëltjienessies teen die kranse hang.

      Kampsbaai is gesellig besig en hulle drink koeldrank by ’n restaurantjie op die straat. En vir die eerste keer daardie dag sien sy belangstelling in sy oë. En sy weet dit is omdat dit besig en lewendig rondom hulle is. Hy haat verveling. In Londen is hulle altyd aan die gang. Daar is altyd ’n ander plek waarheen hy nog wil gaan. Sy hou hom onderlangs dop vir die eerste tekens van rusteloosheid. En toe hy in sy stoel begin beweeg, glimlag sy by haarself. Sy wonder meteens hoe goed hy háár ken.

      “Het jy al ooit ’n sonsondergang oor die see gesien?” Nicolene beduie na die oseaan waar die skerp laatmiddagson soos diamante op die blou water skitter.

      “Ek kan nie onthou nie. Dis nie hoog op my prioriteitslys nie.” Hy wys na ’n paar motorbote wat in die baai geanker lê. “Maar ek sal nie omgee om op een van hulle te wees nie. Spoed op water – ek vind dit baie opwindender as om stil te sit en na ’n sonsondergang te kyk.”

      Nicolene staan op en nadat hulle betaal het, stap hulle stil langs mekaar na waar die motor geparkeer is.

      Sy hou by die winkelsentrum stil waar honderde vakansiegangers ronddwaal en hulle verkyk aan al die winkels.

      Andrew koop hier en daar iets om saam te neem, maar Nicolene vra nie vir wie die mooi syserp met dieremotiewe is nie. Sy is doodseker dis nie vir haar nie en sy is redelik seker dis nie vir sy ma of sy suster nie. Miskien moes sy hom lankal hierheen gebring het. Miskien is dit nodig om altyd iemand in ander omstandighede ook te leer ken; die bekende omstandighede kan ’n mens se waarnemingsvermoëns laat afstomp.

      Toe die son in die see begin wegsak, sit hulle op Frans se balkon met ’n yskoue bottel Franse sjampanje. Nicolene het hom van die winkelsentrum af gebel en hy het dadelik vir Hendrine laat weet om soontoe te kom.

      Nicolene moet glimlag toe Hendrine ná ’n paar minute half uitasem by die voordeur inkom, asof sy bang is sy verpas ’n trein. Hulle het die vorige aand vlugtig by die troue ontmoet, maar sy stel Andrew weer aan Hendrine voor. Toe kan sy gelukkig terugsit en stil die sonsondergang geniet, terwyl Hendrine vir Andrew onder kruisverhoor neem. Tot haar verbasing lyk dit of Hendrine Andrew meer amuseer as irriteer. Miskien is dit haar lewenslus. Hy was nog altyd aangetrokke tot mense met hope energie.

      En toe Frans later voorstel dat hulle vir Andrew op ’n toer van die stad se vermaaklikheidsplekke neem, kan Nicolene net knik. Hulle kan net sowel gaan. Hy gaan dit beslis nie maak as hy nog ’n aand op die plaas of saam met die familie moet deurbring nie.

      Hoe later dit word, hoe meer ontspanne en geselserig raak Andrew. Frans en Hendrine ken duidelik al die nuutste kuierplekke en oral ontmoet hulle mense wat van oor die wêreld kom. Nicolene kyk later oormekaar, maar Andrew het twee landgenote raakgeloop, en toe hulle ná ’n paar minute uitvind dat hulle gemeenskaplike kennisse het, begin hulle met nog groter oorgawe gesels.

      Die plaas is doodstil toe hulle net ná twee by die voordeur instap. Nicolene gee ’n lang gaap, maar Andrew het duidelik ander planne en dis met moeite dat sy hom oortuig om ook bed toe te gaan.

      Toe sy uiteindelik op haar bed neerval, sluit sy dadelik haar oë en gee haar aan die slaapnewels oor … voordat die stem agterin haar kop weer hoorbaar kan word.