Helena Hugo Tweede Keur. Helena Hugo

see, maar kuier is nie bly nie en sy kan eenvoudig nie sy entoesiasme vir die vissermanslewe deel nie.

      Oor sy luidrugtigheid en sy harigheid en sy alewige knoffelasem sal sy eerder swyg. Moontlik is daar meisies wat daardie soort dinge onweerstaanbaar vind.

      Oor Pierre de Meyer hoef sy niks te sê nie. Hy is haar aantreklike fisioterapeut, maar hy is verloof aan ’n beeldskone model. ’n Hand vol seepbelle, dis al wat sy oorhou.

      6

      Maandagoggend, toe die onderwysers veronderstel is om skool toe te gaan en vir die nuwe jaar voor te berei, bly Magriet tuis. Carol onderneem om haar klaskamer te gaan afstof en die nodige inligting en roosters vir Magriet huis toe te bring.

      Die uitdunne vir die huissport begin die volgende Maandag. Magriet hoef egter nie daarby betrokke te wees nie. Sy sal Woensdag op haar pos wees om haar leerders te verwelkom, maar sy kry ’n student om haar by te staan sodat sy haar fisioterapie-afsprake kan nakom of huis toe kan gaan as sy te moeg voel. Die skoolhoof moes self ’n tyd lank op krukke skool toe gaan. Sy weet presies wat dit behels en is simpatiek en inskiklik.

      Magriet se ma is nogtans bekommerd.

      “Hoe voel jy oor die nuwe kwartaal?” vra Millie toe hulle sit en tee drink. “Sien jy kans?”

      “Ek wil so gou as moontlik weer aan die werk kom, Ma.”

      “Die kleintjies gaan jou moeg maak.”

      “Dis tog net soggens en ek hoef glad nie buitemuurs te doen nie.”

      “Maar dis heeloggend, jou bene gaan baie moeg word.”

      Magriet kyk na haar voete. Dit ís alles vervlaks ongemaklik. “Die student sal oorneem as ek nie meer kan nie.”

      “Geniet jy nie jou verloftydjie hier by ons nie?”

      “Ek geniet dit, natuurlik geniet ek dit, Ma. Julle bederf my dan so. Maar ek moet werk, ek moet besig raak – en ek mis die kinders.”

      Hoe kan sy vir haar ma sê dis Walter wat haar pla? Hy SMS en bel aanhoudend en kom kyk tydig en ontydig hoe dit met haar gaan. Sy verwag hom enige oomblik en sy is nie verbaas toe haar selfoon lui nie. Sy sug toe sy sy naam op die skermpie sien en laat die foon lui tot dit ophou.

      “Hoekom antwoord jy nie jou foon nie?”

      “Omdat ek nie lus het vir die persoon nie,” sê sy stroef, “en ek en Ma gesels nou.”

      Millie lyk of sy haar regmaak vir ’n ordentlike vraag-en-antwoordsessie toe Magriet se selfoon nog ’n keer lui. Magriet bly by haar besluit en antwoord nie.

      “Wie is dit daai?”

      Dis tipies: Haar ma laat niks met rus voordat sy die bodem ontbloot het nie. Miskien het dit tog tyd geword om met die waarheid uit te kom?

      “Is dit iemand van die skool?”

      “Nee, Ma.”

      “Wie dan?”

      Magriet rek om nog ’n koekie te vat. “Die koekies is lekker, wie’t gebak?”

      “Dis die derde keer dat jy vra en die derde keer dat ek vir jou sê dis Ronell. Jy wil net nie vir my sê wie se oproepe jou so irriteer dat jy nie jou selfoon wil antwoord nie.”

      Magriet kou haar koekie stadig en sluk dit af met tee. Millie kyk nie weg nie. Sy pen haar vas met ’n streng blik, ’n donga van ’n frons tussen haar oë.

      “Dit was Walter,” gee Magriet uiteindelik toe.

      Die reaksie is presies wat sy verwag het.

      “Ag nee, Magrieta! Hoe kan jy dan so met die arme man mors! Hy doen moeite.”

      “Hy pla my.”

      “Hy is bekommerd!”

      “Hy vra dieselfde vrae oor en oor.”

      “Hy wil weet hoe jy vorder, hy gee om. Kyk al die blomme wat hy aandra, die sjokolade!”

      Magriet haal diep asem. Dit het tyd geword om haar hart uit te praat, anders gaan sy soos ’n vark lyk wat niks waardeer nie.

      “Ma, ek het raad nodig.”

      Millie sit haar koppie in die piering en wag plegtig.

      “Sy blomme is pragtig, die sjokolade is lekker, sy besorgdheid is oorweldigend. Maar Walter gebruik dit alles net om ons verhouding aan die gang te hou. Ek en hy het niks om vir mekaar te sê nie. Ek kan nie meer nie.”

      Daar is ’n knop in haar keel en Magriet verwag ’n skrobbering, maar Millie verbaas haar: “Jy hét vir my so bedruk gelyk toe julle van die vakansie af teruggekom het. Is dit sy mense?”

      “Dit ook, ja! Al wat hulle doen, is visvang, visvang, visvang van die môre tot die aand.”

      “Wel, julle is nou ver van visse af.”

      “Hy en Gert-hulle sleep my dan kort-kort Hartbeespoortdam toe. Weet Ma watse aaklige gediertes swem in daai dam rond?”

      “Ek neem aan die vis is nie jou enigste probleem nie.”

      “Vis is net een klein onderafdeling van …”

      “Van Walter?”

      “Ek is nie meer verlief op hom nie. Miskien was ek vir ’n rukkie. Ses maande, ’n jaar. Dalk het ek my verbeel. Dalk was ek nog nooit verlief nie.”

      “Julle twee was in ’n stadium gelukkig.”

      “Ek het so gedink. En ek het gedink dit sal terugkom as ek saam met hom op vakansie gaan en sy mense ontmoet.”

      “Is die verlowing nou van die baan?”

      “Al was hy die laaste man op aarde, ek sal nooit aan hom verloof raak nie en ek … ek wil nie met hom trou nie. Hoe sê ek vir hom?”

      Teen hierdie tyd huil Magriet dat die trane spat, maar Millie bly kalm. “Wees eerlik, vertel hom hoe jy voel, bedank hom vir die tyd wat julle saam was en gaan aan met jou lewe. Hy sal iemand kry wat van visvang hou en jy sal eendag die man van jou drome ontmoet en trou en getrou bly.”

      Klink alles maklik, maar Magriet voel ellendig. Sy blaas haar neus en kyk Millie in die oë. “Dink Ma ek is verkeerd oor Walter en dis alles ek, ek is te onverantwoordelik vir ’n vaste verhouding?”

      “Dalk net baie kieskeurig, maar jy kan gelukkig kies wie jy wil. Ek sien mos hoe jou broers se vriende vir jou loer. Hulle sal aangestroom kom as hulle hoor Walter is uit die pad. Hy was nie te sleg nie, ons sal hom mis.”

      “Hy en Gert-hulle sal nog vriende wees,” sê Magriet onseker.

      “Gert sal hom wel aan ’n meisie kan voorstel.”

      Magriet kan haar dit voorstel. Gert is ’n losbol met die swakste smaak. O nee, sy kan dít nie toelaat nie!

      “Een van daai dun blondines met die silikoonborste?”

      “Magrietjie … As jy jaloers is, is daar nog twyfel,” waarsku haar ma.

      “Ek is nie jaloers nie, maar hulle sal hom uitroei,” snik sy. “Dan’s dit my skuld!”

      “Walter is ’n groot man, hy kan self besluit.”

      “Ons ken mekaar te lank.”

      “Weet jy alles wat in sy kop aangaan?”

      Magriet bloos. Dis nie asof hy altyd woorde nodig het om sy behoeftes onder haar aandag te bring nie. Die laaste ruk moes sy haar storie ken om hom op ’n skaflike afstand te hou. Sy is tog nie ’n yskas nie: As iemand moet weet hoe sy uitsien na haar eerste afspraak met Pierre de Meyer in sy spreekkamer by die Mayo, skaam sy haar morsdood.

      “Arme Walter …” snik sy.

      Sy huil nie oor hom nie. Sy huil oor haarself en haar gebreekte bene en al haar sondes. Soos om verlief te raak op haar fisioterapeut.