Helena Hugo Tweede Keur. Helena Hugo

goed om weer vry en enkellopend te wees, miskien kry sy só ’n flentertjie van haar ou vrolikheid terug. Sy is bedruk vandat sy deur daardie trampolien geploeg het. Dit is per slot van rekening nie maklik om op krukke oor die weg te kom nie, en dis nie al wat pla nie.

      “Neem beheer oor jou lewe,” por haar pa nog vir oulaas toe hulle in die ingangsportaal staan.

      “Ek gaan my hande was.”

      Magriet vlug so vinnig soos sy kan na die badkamer langs haar slaapkamer. Sy wil nie in die spieël bokant die wasbak kyk nie, veral nie ná ’n oggend se vermoeiende skoolhou en dié soort gesprek met haar pa nie, maar sy kyk outomaties op. Sy lyk asof sy tandpyn, griep en hoenderpiep het, als ineen. Kry mense hoenderpiep? Mense kry iets soos voëlgriep. Hulle gaan sommer dood daarvan. Ja, sy sal nog doodgaan van voëlgriep en verliefdheid op ’n skim.

      Kan sy so onnosel wees om ernstig verlief te raak omdat sy haar in haar narkosebeswyming verbeel het sy sien ’n engel? Pierre is inderwaarheid net nog ’n onbeskofte man wat nie omgee of hy sy afsprake nakom nie.

      “Vergeet van hom, vergeet van hom,” fluister sy vir haar spieëlbeeld.

      Saterdag sit Magriet in die onderwyserstent om die skoolatletiek te kyk. Walter het spesiaal vir haar ’n gemaklike stoepstoel aangery. Hy koop kort-kort koeldrank en eetgoed en wys vir haar digitale foto’s van haar klassie se kinders wat presteer. Die tweeling en klein Caroline wen elke resies waaraan hulle deelneem en bring hul bekers vir Magriet om te bewonder. Walter neem foto’s asof hulle vir die Olimpiese Spele gekwalifiseer het. Dit is ’n gesellige gesinsdag en almal – Santie du Preez sommer ’n paar keer – vertel vir Magriet dat sy ’n man duisend gevang het.

      Terwyl hy weg is om pannekoek te gaan haal, tel Magriet die kamera op om die foto’s deur te kyk. Daar is veel meer as wat hy vir haar gewys het, en dis opvallend dat hy Santie van elke hoek en kant afgeneem het. In ’n hele paar foto’s glimlag sy reg in die kamera.

      Daar is baie minder foto’s van Magriet as van Santie. Sy weet nie of sy naar is van die hoendersosaties of van ’n suspisie wat pas by haar posgevat het nie. Sy sit die kamera byna skuldig presies waar Walter dit gelos het.

      Hoe kan sy vir Santie met haar skaam glimlaggie verdink? Dis atletiekdag en Santie is immers die L.O.-juffrou. Sy sal vanselfsprekend oral te sien wees, besig om haar werk te doen. Daar is baie foto’s van haar, maar Walter het van die ander onderwysers ook afgeneem. Onskuldige foto’s is tog nie ’n bewys van ontrouheid nie en sy sal ’n gek van haarself maak as sy hom oor Santie se foto’s konfronteer. Al soek sy ook hoe hard vir een, dit gee haar nie ’n goeie rede om hom af te sê nie.

      “Ek kan hom dit nie aandoen nie,” kerm sy vir die soveelste keer terwyl haar ma haar daardie aand help om te stort.

      “Hoe gouer, hoe beter,” sê Millie en help Magriet om die groot naghemp aan te trek.

      “Carol dink ek is verkeerd. Mans soos Walter is skaars.”

      “Carol hoef nie met hom te trou nie.”

      “Hy sal ’n wonderlike pa wees.”

      “Vir jou moet hy ’n man wees,” sê Millie betekenisvol.

      Magriet weet wat sy bedoel. Millie het sewe seuns en ’n dogter in die wêreld gebring en haar man bring nog gereeld vir haar blomme.

      “Is Pa so ’n man?” vra sy nogtans.

      “Natuurlik,” sê haar ma. “Dis hoekom ek met hom getrou het. Hy was so romanties, hy’t gedurig vir my duur parfuum en sexy nagklere gekoop. Die eerste jaar van ons huwelik het ons elke naweek gaan fliek.”

      “Maar hoe’t Ma geweet hy sal lief wees vir kinders?”

      “Magrietjie, kinders was die laaste ding wat by my opgekom het toe ek vir hom ja gesê het. Hannes Vlok was al wat saak gemaak het. Hy het my voete onder my uitgeslaan. Ek was behoorlik dronk van liefde. Hy’t altyd so lekker geruik – na sandelhout.”

      Magriet bloos vuurwarm toe sy oombliklik dink aan die heerlike Desire-geur wat om Pierre de Meyer hang. Gelukkig is sy klaar aangetrek en kan sy haar krukke gryp en na die deur toe aanskuifel.

      “Julle is nie nou meer so verlief nie,” mompel sy toe haar ma haar met haar beddegoed help.

      “Jy het dit mis,” sê Millie ernstig. “Liefde verdiep met die jare. Oumense kan nie verspot verlief bly nie. Maar jy en Walter behoort nog baie verlief te wees, nie so …”

      “Verveeld met mekaar nie?”

      “Dis jy wat dit sê.”

      Magriet droom daardie nag ten spyte van haar slaappil. Sy en Pierre de Meyer vang vis en dis lekker, sy geniet dit. Die see is blou-en-wit soos sy spreekkamer en hulle sit op ’n houtdek met die wind in hul hare. Die tafel is gedek met sjampanje en rou oesters. Sy haat rou oesters, maar Pierre voer haar en sy eet dit met smaak. Souterig, suurderig en soos murg glip dit in haar keel af. Pierre kan net sy ken effens lig, dan is sy lippe op hare.

      Hy soen haar so vlugtig, dit voel of daar vlinders deur haar kop vlieg. Hy maak haar dronk. Hy draai haar soos ’n singende tol in die rondte. Haar wye wit rok klok om haar heupe. Sy val agteroor en hy vang haar. Haar hare sleep op die grond. Sy mond is op hare, sy tong glip soos ’n oester in haar mond. Die volgende oomblik lê hulle in ’n spierwit bed. Wit drapeersels hang van die dak af, wit lakens steek af teen hul bruingebrande lywe. Hy streel haar skouers en haar arms, haar heupe. Hy skuif die lakens af. Sy het ’n satynnagbroekie aan, vroulik en sexy met kantvalle. Maar haar bene is tot by haar heupe in gips. Haar bene is twee afgekapte stompe op kussings gestut.

      “Ontbyt!” roep haar ma. “Opstaantyd!”

      Later die oggend, toe haar ouers kerk toe gaan, kom kuier Walter by haar. Hy gaap gedurig.

      “Jy lyk of jy liewer nog moet slaap,” sê sy vir hom.

      “Ek wou bel, maar ek het belowe om te kom.”

      “Is dit die atletiek wat jou so uitgeput het?”

      “Ons moes nog die tente afbreek en stoele wegpak, die hekkies en alles bêre.”

      “Is dit al?”

      “Van die ouens het agterna ’n draai by die casino gaan maak.”

      “Die ouens?”

      “Pa’s wat hul kinders se sukses wou vier.”

      “Jy is nie ’n pa nie en jy vier saam!”

      “Hulle het my genooi. Wat karring jy so, Magriet? Ek is babelas. Wat daarvan?”

      Hier is dit nou! Eindelik het sy ’n rede. Sy sit regopper. “Dis nie die eerste keer nie.”

      Hy kom ook orent. Sy oë is bloedbelope.

      “Sê jy ek drink?”

      Magriet sê niks – sy kyk net. Walter het nie geskeer nie en sy kan sweer sy baard is reeds langer as toe hy hier aangekom het. Sy borshare krul oor sy kraag. Hy het ’n kortbroek en plakkies aan en sy harige bene en tone kan nie misgekyk word nie. Hy lag en gesels altyd vrolik, maar vandag is hy so knorrig soos ’n beer met ’n seer tand.

      “Wat is dit met jou? Jy’s anders vandat jy seergekry het. Of durf ek nie vra nie?”

      “Dis nie omdat ek geval het nie.”

      “Wat dan?”

      “Ons is nie vir mekaar bedoel nie,” blaker sy dit uit.

      Hy kyk haar net vlugtig aan, bak dan sy hande voor sy mond en neus, knyp sy oë toe en haal asem soos ’n gewonde dier. Ná ’n tyd wat vir Magriet soos ’n ewigheid voel, haal hy sy hande voor sy gesig weg en hark met sy stomp vingers deur sy hare.

      “Ek waai,” sê hy nors. “Gaan my hangover afslaap.”

      En sonder ’n verdere woord staan hy op en stap uit.

      “Baai,” sê sy so sag sy weet hy hoor dit nie. In haar hart