Helena Hugo Tweede Keur. Helena Hugo

lyk. Sy probeer diep asemhaal en woorde vind.

      “Was dit ’n ongeluk?” vra hy.

      Sy kan steeds nie ’n geluid uitkry nie. Sy knik.

      “Kar?”

      “Tram … trampolien.” Sy skraap haar keel skoon.

      Die engel gee vir haar ’n glas water aan, maar amper laat val sy dit toe haar vingers per ongeluk aan syne raak. Sy lees altyd sulke goed in stories, tydskrifkortverhale en so aan. Dan dink sy dis simpel, die skrywer skryf sulke goed net om die bladsy vol te maak.

      Maar hier voel sy dit self – die wonderlike aanraking! Dis iets soos ’n elektriese skok. Hoewel sy nog nooit een gekry het nie, kan sy haar voorstel dat dit so moet voel: nie ’n doodskok nie, net ’n onverwagse sensuele prikkel.

      Die water in die glas klots teen die kante. Sy vat so ’n groot sluk dat dit langs haar mond af loop en sy vinnig moet keer. Het hy gesien? Hy bestudeer sy lêer, hopelik nie.

      Sy leun oor om die water terug te sit op die bedkassie en hy vat die glas by haar.

      “Oulike rosies,” sê hy en raak ligweg aan Walter se geel rosies. “Vars soos jy.”

      Magriet bloos. “Uhm …” Sy klink dom!

      “Laat ons kyk.”

      Sonder verdere omhaal lig hy die laken op, vou dit oop en begin die kussings uithaal wat sy en die verpleegster met moeite onder haar ingepak het. Gelukkig is haar bene so goed toegedraai dat sy skaars kan voel wanneer hy aan hulle raak.

      “Hou jou bene so reguit soos jy kan.”

      Sy doen dit. Hulle is twee dik wit boomstompe.

      “Beweeg jou voete, op en af en op en af. Weer.”

      Sy doen dit gedwee. Haar voete is bruingebrand van die vakansie by die see, haar arms en hande en alles wat uitsteek is ook bruin. Dit lyk minstens goed, en die naellak op haar tone is toe nie so sleg afgedop nie. Haar ma sal moet help om dit weer mooi te maak.

      Maar haar bene! Dié lyk of hulle aan die verskriklike sneeuman behoort.

      “Sirkelbewegings met die voete, kloksgewys … nou antikloksgewys. Stadig. Mooi! Lig die regterbeen, eers net effens. Lig en sak, lig en sak.”

      Dis nie te erg nie, al is die bene swaar. Magriet is nie verniet van kleins af sportief nie.

      Hy kyk reguit na haar. Sy oë is simpatiek. “Het jy die trampolien misgespring?”

      Sy spring nie trampoliens mis nie! Op universiteit het sy dan aan nasionale gimnastiekkampioenskappe deelgeneem.

      “Nee,” sê sy half moeilik en lig haar linkerbeen ’n aks hoër as wat nodig is.

      “Versigtig!” keer hy.

      “Die trampolien het geskeur. Toe val ek deur.”

      “Eina.”

      Daar staan ’n loopraam in die hoek van die kamer en die engel trek dit nader.

      “Jy gaan nou opstaan. Kom ek wys jou.”

      Hoe op aarde, met die dom bene. Maar sy vra nie. Hy buk by die bed en sy kuif val oor sy voorkop. Magriet voel vir die eerste keer in haar lewe bitterlik lus om haar arms om ’n wildvreemde man se nek te gooi en te huil. Wat gaan aan met haar? Is dit die medikasie? Maar hy praat so mooi en hy is so geduldig!

      “Laat hang jou linkerbeen op die grond, dis jou splinterfraktuur. Dit sal langer neem om te genees as die draaifraktuur regs. Het jy pyn? Nie? Bring nou jou regterbeen oor. Is dit jou pantoffels dié?”

      Magriet knik verleë. Dis haar ou geborduurde Chinese nommertjies. Die meeste van die krale en blinkertjies het al afgeval en die brokaat maak rafels. Lyk of ’n kat sy naels daarop skerp gemaak het. Die man help haar gewoon om hulle aan te kry en sy wil deur die dak spring toe sy koel vingers om haar enkel slaan. Kalmeer, Magriet, die pragtige wese doen bloot sy daaglikse werk!

      Hy sit die loopraam reg voor haar neer. Dankie tog sy het ’n nuwe nagrok aan en dis ’n kuise nommertjie wat sy einde verlede jaar vir die skoolkamp gekoop het.

      Hy wys haar waar om haar hande op die loopraam te sit. “Vat vas en trek jouself op.”

      Sy doen dit so maklik, sy is skoon verbaas. Onseker staan sy regop langs haar bed.

      “Nou ja toe, jy kan loop.”

      “Is dit nie te gou nie?”

      “Hoe gouer, hoe beter. Ek wys jou.”

      Tot haar groot verleentheid kom staan hy agter haar en ondersteun haar in die halfmaan van sy arms. Sy bors raak-raak aan haar rug. Magriet hou asem op. Sy geur maak haar mal.

      “Wat nou?” vra sy benoud. “Wat volgende?”

      “Skuif jou regtervoet vorentoe, lig die raam en … sit dit neer. Skuif jou linkervoet vorentoe en lig die raam …”

      Dis die maklikste ding op aarde – en sy dag al die tyd die ooms en tannies in haar ouma se ouetehuis sukkel, want hulle doen dit dan so bewerig.

      Hy staan terug, sy voel hoe hy haar loslaat. Sonder om om te kyk loop sy alleen verder.

      “Jy is sterk en gesond, jy sal gou op krukke wees.”

      Magriet maak ’n lang draai deur die kamer. Dit voel so natuurlik, sy kan nie glo sy het twee gebreekte bene nie.

      Haar fisioterapeut staan daar en glimlag dat sy skitterwit tande wys, so reguit en perfek hy kan tandepasta adverteer in flieks regoor die wêreld.

      “Genoeg vir een dag,” sê hy in sy skik. Hy help haar om op die rand van die bed te sit en versigtig weer haar lê te kry. “Hoekom al die kussings?”

      Sy beduie en hy skik hulle beter as wat dit voorheen was. Dan klap hy sy yslike afspraakboek oop en druk dit onder haar neus.

      “Teken asseblief hier.”

      Sy sien haar naam en die tyd wat hy haar besoek het en teken gedwee.

      “Totsiens eers, juffrou Vlok. Sien jou môre dieselfde tyd.”

      Flink stap hy uit, sonder om een keer om te kyk. Vir hom is sy duidelik net nog ’n kruppel pasiënt wat hy moet leer loop. Nogtans …

      4

      Van al die skokke en inspanning slaap Magriet die hele dag om. Middagetetyd eet sy tam haar kos en drink haar pille, maar dan slaap sy weer tot aandete.

      Teen seweuur daag haar besoekers op. Dis Carol en die skoongeskropte tweeling én hul sussies. Johan werk laat, maar stuur sy liefde. Die tweeling is so sedig dat botter nie in hul monde sou smelt nie. Carol fluister vir Magriet: “Hulle is bang ek los hulle hier om hulle streke te laat uitsny.”

      Die kinders oorhandig elkeen ’n geskenkie en ’n kaartjie wat hulle self gemaak het.

      Magriet maak ’n bohaai oor elke geskenk: sjokolade en nougat en nog sjokolade. Die dogtertjies se kaartjies is vol tekeninge van hartjies en blomme. Die tweeling het prente van karre uitgeknip en geplak. Hul boodskappies is in skoonskrif oorgeskryf, die spelling foutloos: soos nagesien deur hul ma wat in die klaskamer langs Magriet s’n skoolhou.

      Liewe tannie Magriet, ek hoop tannie se bene groei gou aan.

      Liefde, Jaco

      Liewe tannie Magriet, ons gaan ’n nuwe trampolien kry.

      Liefde, Nico

      Hulle is nog besig met die kinders toe een van haar tweelingbroers, Gert, opdaag met ’n yslike ruiker.

      “Van my en Louis.”

      Louis is Gert se tweelingbroer. Hulle bedryf saam ’n vulstasie, droom van tydrenne en vang graag vis. Gevolglik is hulle en Walter nog beter bevriend as Walter en haar ander broers.

      Magriet verstom haar oor die ruiker. Sy het dit nie van