Helena Hugo Tweede Keur. Helena Hugo

die portier nie gestoot het nie?”

      “Hulle kon hom nie in die hande kry nie, toe doen ek dit. Dit was ’n fout.”

      Hy kyk op sy horlosie. “Ek het tyd, ek help julle gou.”

      Hy vat die handvatsels stewig vas en stoot haar flink in die rigting van die hysbak – die meisie in die rolstoel. Ag nee, sy het gehoop om hom vandag te sien, maar nie só nie.

      “Dis darem nou toevallig dat jy Magrietjie se fisioterapeut is,” begin Millie.

      “Nogal,” sê hy.

      En toe trek haar ma los. Sy praat en sy praat net oor Magriet: hoe sy haar bene gebreek het, hoe ongeduldig sy raak omdat sy skoolhou en graag weer haar volle aandag aan haar werk wil gee en teruggaan na haar eie huis en haar eie motor wil bestuur, en dat sy nog altyd so sportief was, alles saam met die seuns gedoen het, tot gestoei en boom geklim agter voëlnessies aan – hoewel sy niks van visvang hou nie.

      Magriet se ore tuit. Sy weet nie waar om haar kop in te steek nie. Haar ma is besig om haar ganse lewensgeskiedenis, van geboorte tot by haar ongeluk op die trampolien, vir Pierre uit te lê! Hy vra nie ’n enkele vraag nie. Dis nie nodig nie, want Millie Vlok gee hom geen rede nie. Sy antwoord al sy vrae nog voordat hy vra, maak nie saak of hy belangstel of nie. Magriet vou haar arms om haar lyf en kyk af. Sy gaan ontplof as haar ma nie ophou nie.

      Toe die hysbakdeur by die X-straalafdeling oopgaan en Pierre haar uitstoot, hoor sy iemand in die gang “shame” sê, hard en duidelik.

      Die X-straalafdeling sit vol en Millie begin dadelik kla oor Johan-hulle wat vir ete kom en hoe lank dit gaan neem om die plate te laat maak. Pierre parkeer die rolstoel langs ’n oop sitplek.

      “Sit solank, mevrou, en gee vir my die dokter se voorskrif. Haar besonderhede is op die rekenaar.”

      Millie haal die verfrommelde papier uit haar handsak en oorhandig dit. Haar oë skitter soos Kersfeesliggies.

      “Wat ’n gawe man,” sê sy toe hy wegstap na die toonbank toe, “en so aantreklik!”

      Al die vroue in die wagkamer se tonge hang inderdaad uit soos hulle hom agterna staar. Dis net Magriet wat dit met bomenslike inspanning regkry om neutraal te lyk. Sy gaan nie hier met ’n ding begin nie, maar sowaar: As hulle vanaand by die huis kom, sal sy haar ma ’n bietjie vertel. Sy is nie meer ’n tiener nie, sy is ’n volwasse vrou. En selfs kinders hou nie daarvan dat jy alles van hulle uitlap in hul teenwoordigheid nie!

      Pierre was skaars twee minute by die toonbank, toe draai hy om en stap na hulle.

      “Hulle vat julle volgende deur,” sê hy en gee die voorskrif vir Magriet.

      “O, dankie tog!” roep Millie uit.

      Maar Pierre kyk na Magriet, nie na Millie nie. Hy kyk haar reg in die oë.

      “Dit sal goed gaan,” sê hy en gee haar ’n ligte klappie op die boarm. “Sien jou môre.”

      “So ’n aantreklike jongman,” sug haar ma toe hy skaars buite hoorafstand is. Hy sal hoor! Magriet het lus en verdamp, so skaam sy haar vir Millie. Maar sy durf nie ’n geluid maak nie. Sy haal haar skouers op en kyk na ’n heruitsending van ’n sokkerwedstryd op die televisieskerms wat al om die mure opgehang is.

      “Is jy nou kwaad vir my?” vra Millie ná ’n tydjie.

      “Ek wil nie hier praat nie,” sê Magriet sag, maar duidelik genoeg dat haar ma die boodskap kry.