Helena Hugo Tweede Keur. Helena Hugo

Daar is nie dalk iemand anders nie, is daar?”

      Magriet moet keer voor haar ma se kop op loop gaan. Sy draai weg en blaas haar neus totdat die snesie deurgeblaas is. Onder die omstandighede is ’n rooi gesig gelukkig gepas.

      “Wie sal in my belangstel?” vra sy. “Ek het nie bene nie!”

      “Jy moet met Walter praat, Magriet, so gou as moontlik.”

      Sy wil en sy moet, ja, maar daar is een ding wat soos ’n meulsteen om haar nek hang – die storie oor haar verlowing wat sy vir Pierre de Meyer opgedis het. Walter moet haar eers ’n paar keer kliniek toe vat sodat Pierre hom kan sien, dan sal sy plan maak.

      “Hy is so besorg oor my, ek kan dit nie oor my hart kry nie.”

      “Wel, as jy aanhou om nie sy oproepe te beantwoord nie, gaan hy snuf in die neus kry.”

      Magriet knik gedwee. Op daardie oomblik lui die selfoon. Weer Walter. Sy druk die antwoordknoppie.

      “Hallo, liefling!”

      “Waar was jy? Ek bel en bel en al wat antwoord, is jy!”

      “Ek het geslaap, jammer.”

      Millie pak die koppies en koekbordjies op die skinkbord en maak dat sy wegkom.

      “O.” Walter klink skepties.

      “Die oefeninge maak my so seer, ek het twee pynpille gevat en toe slaan hulle my.”

      “Hoe voel jy nou?”

      “Moeg, en jy?”

      “Die winkel is besig, dit gaan woes. Maar ek worrie oor jou.”

      “Jy moenie, ek’s oukei.”

      Die knop in haar keel maak vreeslik seer.

      “My ma het gebel, sy worrie ook, sy stuur liefde. Dan sien ek jou vanaand so teen agtuur se kant.”

      Magriet se gewete is soos ’n verterende vuur. “Ek sal my ma vra om vir jou kos te hou,” belowe sy.

      “Dankie. Ek moet waai, hier’s ’n customer.”

      Magriet voel asof sy in ’n moeras afsak en Walter en sy ouers saam met haar intrek. Sy sal gou moet uitkom met die waarheid. Net nie nou al nie. Sy gaan vir haar ma sê sy het tyd nodig en haar vra om die oggend se gesprek dig te hou.

      Magriet fokus daarop om nie aan Pierre te dink nie, maar sy moet drie keer ’n dag sy oefeninge doen en dan verskyn hy voor haar geestesoog asof hy in lewende lywe voor haar staan.

      Woensdag gaan sy op haar krukke skool toe en word die middelpunt van belangstelling. In haar klaskamer sit sy met haar voete op ’n groot kussing en vertel vir die kleintjies dat sy seergekry het, maar een van die dae weer reg sal loop met die hulp van haar slim dokter en sterk fisioterapeut.

      Sy wil nog vir hulle verduidelik wat ’n fisioterapeut is, toe ’n oulike seuntjie sy hand opsteek en vertel sy ouma is een. Haar naam is Nicola en sy werk ook by die Mayo. “Sy buig mense se arms en bene en sy vryf hulle pyne weg,” sê hy trots.

      “My ma kan tog ook pyne wegvryf!” gil ’n dogtertjie. “Sy is nie ’n … ’n visdinges nie.”

      “Fisio-te-ra-peut!” kom dit wysneus van die seuntjie.

      “Dis ’n groot woord, maar eendag sal julle almal dit ken en skryf,” sê Magriet, en dink: Die groot woord is “Pierre”, en hy gaan my hart breek.

      “Wie van julle het al ’n arm gebreek?” vra sy vinnig voor sy haarself te jammer kan kry.

      “Ek het my arm gebreek, toe val ek uit die boom,” vertel een sproetgesiggie.

      “Jy het seker eers geval en toe breek jy jou arm?”

      “Nee, my arm was gebreek omdat ek van die hondehok se dak afgeval het. Toe val ek uit die boom. Dit was seer.”

      Magriet ontspan by die kinders. Hulle trek haar aandag af en hou haar besig. Elkeen het sy eie storie oor val en seerkry, waarvan sommige so grusaam is dat sy die onderwerp moet verander.

      Teen twaalfuur sluit die skool vir die graadeens en kan Magriet gaan rus. Sy het haar klas gewaarsku dat sy môre hospitaal toe moet gaan, en sy’t ook briefies uitgedeel vir die ouers. Sy sal sorg dat die leerplan getrou nagevolg word en die student wat haar help, is baie bekwaam.

      Woensdagaand kuier Walter nie lank nie. Sy moet haar ma-hulle bewonder. Haar pa is teen dié tyd ook ingelig oor die dreigende skeiding, maar hulle ontvang hom steeds hartlik. Vanaand kan Walter darem sien dat sy moeg is ná die eerste skooldag en hy neem vroeg afskeid.

      “Sien jou môre vir jou fisio,” herinner hy haar toe hy loop. “Lekker slaap.”

      Wat besiel my, wonder sy, om ’n goeie man soos Walter in die pad te wil steek? Maar toe hy by die deur uit is, is dit Pierre aan wie sy dink. Die lig speel met die sonstrepe in sy hare en sy donker oë skitter. Dis asof sy hom kan ruik, so werklik is hy.

      Sy wil die volgende dag vars en vrolik vir haar afspraak wees, op haar beste. Daarom klim sy negeuur in die bed, maar dis hopeloos – sy kan nie slaap nie. Haar gedagtes hou haar te besig met Walter en Pierre. Oor en oor stel sy hulle teenoor mekaar op en vergelyk hul eienskappe.

      Sy ken vir Walter en kan hom op die meeste gebiede beter beoordeel as vir Pierre. Dus loop hy los voor op punte – behalwe wat voorkoms betref. Pierre is die aantreklikste man wat sy in ’n lang tyd gesien het. Maar is sy dan verlief op ’n leë dop?

      Sy kan eenvoudig nie slaap nie! Haar emosies is op hol en haar bene, wat sy op kussings stut wanneer sy in die bed lê, is so ongemaklik asof sy betonblokke om haar enkels het.

      Teen elfuur moet sy ’n slaappil sluk.

      “Is jy op jou senuwees oor die fisioterapie?” vra haar ma, wat ’n rukkie op die ander bed in die kamer bly sit nadat sy die pil gebring het.

      “Bietjie,” sê Magriet en keer met moeite die vloedgolf woorde wat in haar keel opdam. Ek is verlief op my fisioterapeut en ek kan nie wag om hom te sien nie. Hy is verloof aan ’n beeldskone model en hy behandel my uiters professioneel. Ek weet nie wat my besiel nie. Dis so simpel om verlief te raak op jou fisioterapeut, dis so goed jy raak verlief op jou tandarts. Ek weet nie of ek môre se sessie gaan oorleef nie.

      Maar sy praat nie, lê en kyk net vir die plafon.

      “Slaap nou,” paai haar ma. “Alles sal regkom.”

      “Nag, Ma.”

      Sy voel haar ma se hand teen haar wang. Dis ’n sagte hand, ’n liefdevolle hand van iemand wat haar probleme verstaan, selfs al weet sy nie presies wat dit behels nie.

      7

      Toe sy die volgende oggend wakker skrik, lê al haar kussings op die grond. Haar bene voel soos dooie stompe met sluimerende perdebyneste daarbinne. Sy beweeg haar voete op en af en links en regs om die lewe weer terug te kry. Wat maak sy as sy vandag glad nie kan opstaan nie? Iets gebeur wel, want dit steek soos naalde onder haar vel. Sy lig haar regtervoet ’n klein entjie en krul haar tone. Dieselfde met die linkerbeen.

      Haar ma bring ontbyt en pak weer kussings agter haar rug in sodat sy gemaklik regop kan sit.

      “Is jy seker Walter moet jou kom haal?”

      “Hy wil graag,” sê Magriet vroom.

      “Wel, hy het gebel om te sê jy moenie bekommer nie, hy sal miskien ’n paar minute laat wees, maar hy is op pad. Ek en jou pa is beskikbaar.”

      “Nee, laat hom sy deel doen.”

      “Al gaan hy laat wees?”

      “As hy langer as tien minute laat is, ry ons.”

      Haar ma help haar om te stort en haar hare te was. Hulle moet vroeg begin, want dit neem lank – en dis ’n proses wat liefs nie verfilm moet word nie.

      Toe