Helena Hugo Tweede Keur. Helena Hugo

iemand het knoffel in sy aandete gehad,” sê sy dan en maak die venster oop.

      Magriet maak nie verskoning nie, maar bedank haar vir die vars lug.

      Nog ’n uur se gewoel en gewerskaf rondom haar bed lê voor. Buite is dit donker, die straatligte is aan en daar beweeg minder motors teen die bult op en af. Magriet hou hulle dop terwyl sy skaam dink aan Gert se geterg. Sy wonder wat hy sal doen as hy moet weet hoe naby aan die kol hy is. Dan dink sy onwillig aan Walter en stel haar voor hoe hulle twee eendag die huis op Tietiesbaai oorneem en van die môre tot die aand visvang.

      Die idee maak haar so rusteloos dat sy gans te vinnig op haar linkersy draai. Eina! Haar oë traan sommer. Eienaardig, dink sy, hoe al die deeltjies van die geheel verbind is en hoe groot die impak van een verkeerde beweging kan wees.

      Een haastige besluit kan alles verander. Moes sy haar bene breek om haar toekoms in oënskou te neem? Nee, dit het eintlik al by die see begin, en nou het sy hope tyd vir ernstige selfondersoek.

      Walter is nie haar droomman nie.

      Sy het haar droomman gesien, en sy naam is Pierre.

      Pierre en Magriet.

      Nee wag, haar doopnaam is Margarita, en dis wat op haar hospitaalvorms staan. Dit pas beter by Pierre, pas uitstekend by Pierre! Pierre en Margarita de Meyer. Sy sou Vlok wou bly vir die res van haar lewe, maar Margarita de Meyer sing soos ’n bergstroom in die maanlig …

      Hemel, sy moet ophou simpel wees! Netnou yl sy van al die pynpille, slaappille en spierverslappers en dan hoor die verpleegsters hoe prewel sy Pierre se naam of iets.

      Dan spring haar gedagtes weer na haar dilemma. Arme Walter. Sy wil hom nie seermaak nie, en sy gaan. Toe die nagverpleegster met die waswater kom, is Magriet hartseer.

      “Haai nee, jy het so baie besoekers gehad, ander mense lê heeldag alleen. Hoekom huil jy?”

      “Ek verlang huis toe.” Magriet snuif in haar snesie. “Ek verlang …”

      Die verpleegster hoef nie te weet wat haar verlange alles behels nie. Magriet wil voor begin. Sy wil Walter nooit weer sien nie en sy sal altyd in hom bly vasloop omdat hy rugby afrig by die skool. Hy doen dit vrywillig en die skoolhoof reken op hom. Los sy hom, wil hy dalk nooit weer skool toe kom nie, en wie behartig dan die afrigting?

      Maar iets moet gebeur om haar lewe te red! Sy roer haar gespalkte bene onrustig onder die lakens. Het dit nie dalk reeds gebeur nie, dink sy dan hoopvol. Noudat sy hier vas is en ’n tyd lank nie sal kan uitgaan nie, besef Walter dalk dat hy goed sonder haar kan klaarkom. Dis net, hul verhouding het al so ver gevorder, hulle praat reeds van verloofringe en datums …

      Magriet dink in sirkels en al wat sy rondom haar sien, is mure waarteen sy haar gaan vasloop. Wat van Walter se ouers? Hulle is nou wel visverskrik, maar hulle is gaaf en maak geen geheim daarvan nie dat hulle haar as hul aanstaande skoondogter aanvaar het. Wat sê sy vir hulle?

      Sy is so vasgevang in haar kwelgedagtes, sy skrik toe die kombuisvrou die skinkbord met tee en beskuitjies op die bedtafel neersit.

      “Mooi rosies daai,” sê die vrou. “Ek hou so van geel.”

      “Vat hulle vir jou,” sê Magriet spontaan.

      “Ek kan nie! Dis joune en ons mag nie.”

      Magriet wys na die nuwe ruiker wat Gert gebring het. “Ek het te veel blomme. Kom haal die rosies as jy terugkom vir die skinkbord. Ek sal vir die suster sê ek het dit vir jou gegee.”

      “Dankie, dan sal ek dit vat. Baie dankie.”

      Die nagsuster verskyn asof sy geroep is en die kombuisvrou skarrel weg.

      “Hoe gaan dit hier?”

      “Goed, dankie. Ek wil die rose graag vir die vrou gee wat die tee bring.”

      “Solank jy nie ’n gewoonte daarvan maak om geskenkies uit te deel nie, is dit reg so.”

      Magriet sluk die pille wat die suster op die bedkassie gelos het. Sy wag uitgeput vir die slaappil om sy werk te doen. Net voor sy wegraak, kom haal die vrou die skinkbord en die geel rosies.

      ’n Glimlag speel om Magriet se mondhoeke toe sy aan die slaap raak. Sy is ontslae van ’n stukkie van Walter.

      5

      Die volgende oggend verklaar dokter Faure haar gereed om huis toe te gaan. “Is daar iemand wat jou tuis kan versorg?” vra hy.

      “Ek sal by my ma-hulle bly tot ek weer reg is.”

      “Bel hulle om jou te kom haal, maar wag eers tot jy jou fisioterapeut gesien het. Hy sal vir jou ’n reeks oefeninge gee om tuis te doen. Jy sal ’n maand of twee moet fisio kry. Ek wil jou weer oor ses weke sien. As jy intussen enige probleme het, bel my onmiddellik.”

      Toe die dokter daar weg is, haal Magriet haar selfoon uit en bel haar ma.

      “Dis goeie nuus!”

      “Is Ma seker ek kan by julle plak?”

      “Natuurlik, my kind! Ons sal jou ou kamer regmaak, maar ons moet by jou huis aangaan om klere en boeke en so aan te kry. Dink jy jy sal skool toe kan gaan?”

      “Ek moet, Ma. Sjoe, ek’t nog nie eens my vakansietas uitgepak nie.”

      “Lucy sal glad nie omgee om jou goedjies te was en te stryk nie. Dit gaan lekker wees om jou ’n slag by die huis te hê.”

      Magriet praat nog met haar ma, toe verskyn hy in die deur – Pierre de Meyer in al sy glorie. Hy klop aan die oop deur en sy beduie hy moet inkom.

      “Ma, ek moet gaan, my fisioterapeut is hier. Sien julle oor ’n uur.”

      Pierre glimlag vir haar en sy voel dis maar goed sy sit.

      “Jy lyk vanoggend baie vroliker, juffrou Vlok.”

      “Ek gaan huis toe.”

      “Is dit dan nie lekker hier by ons nie?”

      “Ag, ek is nie gewoond aan hospitale nie.”

      Hy staan rustig met sy bene uitmekaar, gespierde arms voor sy bors gevou. “Het die dokter iets gesê van fisio?”

      “Twee maande, ja.”

      “Waarskynlik so iets. Ons spreekkamers is in die Mayo-kliniek.” Hy maak sy boek oop en haal ’n vel papier uit. “Ek wys jou gou die oefeninge om by die huis te doen, en dan maak ons ’n afspraak vir Donderdag die twaalfde. Hoe laat?”

      “Enige tyd is goed,” sê Magriet, terwyl sy eintlik weet dis ’n skooldag en die namiddag sou beter wees. Haar hart klop so opgewonde, asof Pierre vir haar ’n verrassing beplan, haar dalk iewers na ’n mooi plek wil vat waar hulle alleen en romanties kan piekniek hou. Hy kyk egter nie na haar nie, sy neus is in sy afspraakboek.

      “Halftien?” sê hy saaklik.

      “Dis reg.”

      Hy vul ’n kaartjie met die afspraaktyd in en oorhandig dit aan haar, versigtig, asof die ink nog nat is. Hul vingerpunte raak nie en dis beter so.

      “Ek wys gou jou oefeninge en demonstreer die krukke. Dis baie maklik.”

      O, ja! As hy maar net weet hoe bewe haar bene, sal hy nie so seker van sy saak wees nie. Maar Magriet sê niks, sy knik net.

      “Ek gaan haal gou die krukke in die stoor.”

      Die oomblik toe hy sy rug draai, gryp sy haar grimeertassie en pak blitssnel haar grimering uit. Sy vee lipstiffie aan, borsel maskara deur haar wimpers en kam haar hare. Haar hand gaan na haar botteltjie Joy of Pink, maar sy keer haarself. Vars parfuum sal te sterk wees, sy moet maar reken op die vroegoggend-sproeiseltjie.

      Sy is besig om die tassie toe te knip toe Pierre met die krukke inkom.

      “Reg vir die strate?” vra hy. “Jy lýk reg.”

      Het