Helena Hugo Tweede Keur. Helena Hugo

gisteraand haar toonnaels verf en Magriet het haar vanoggend sorgvuldig gegrimeer en haar hare met sorg drooggeblaas. Sy het haar klere versigtig gekies: ’n oulike oefenbroekie onder haar oorslaanromp, interessante krale om haar nek en haar mooi Italiaanse leersandale. Die krukke waaraan sy hang, is ongelukkig ’n mediese noodsaaklikheid.

      Haar ma bring haar skouersak en Walter help haar in haar pa se BMW. Dis makliker om op die sitplek te kom as in Walter se Hilux. Haar pa het ’n tydjie terug na die bure toe oorgestap om kastig ’n stuk gereedskap te gaan leen. Magriet vermoed hy vermy vir Walter.

      Haar ouers se huis is in Constantiakloof en nie ver van die Mayo nie. Hulle ry binne tien minute daarheen, maar soek nog tien minute lank na parkeerplek. Daar is niks naby genoeg aan Pierre se spreekkamer nie. Dis reeds vyf minute voor haar afspraak, en Walter gaan laai haar gou eers by die ingang af.

      “Loop versigtig, ek kry jou nou-nou,” sê hy.

      Magriet beweeg treetjie vir treetjie tot by ’n trap waar daar ’n skuinste is spesiaal vir mense soos sy. Dit lyk soos ’n berghang waarteen sy moet af. Normaalweg sou sy dit nie eens raaksien nie en vinnig met die trap aftrippel. Nou besef sy hoe belangrik dit is dat daar voorsiening gemaak moet word vir gestremde mense. Sy wik en weeg nog tussen die trap en die skuinste toe iemand haar naam sê.

      “Juffrou Vlok! Dit is mos jy?”

      Sy kyk oor haar skouer. Pierre de Meyer staan agter haar en lyk glad nie gelukkig nie. Sy vee vinnig die hare uit haar gesig en glimlag dapper.

      “Hallo dok- … meneer De Meyer.” Ai tog, moes sy nou amper “dokter” sê!

      “Juffrou Vlok, môre. Wat maak jy op jou eie hier?”

      Moet hy nou met haar raas asof sy ’n kind is? Magriet trek haar regop en daar is ’n krakie in haar stem toe sy antwoord: “Ek is nie op my eie nie. My verloofde het net gou gaan parkeer.”

      “Onverantwoordelik!” Pierre gee een groot tree tot by haar. “As jy val …”

      “Ek loop baie stadig en ek kyk waar ek loop.”

      “Tot iemand van agter kom en jou ’n ligte stampie gee.”

      Hy is reg langs haar. O, die vibrasies wat van hom af uitstraal … Of is dit van haar? Of haar verbeelding? Dis asof die lug om hulle sidder en rimpelings maak. Hierteen moet sy stry, want sy is doodseker Pierre weet van niks.

      “Dit kon nie anders nie,” sê sy floutjies.

      “Hy kon sy kar mos hier in die stegie gelos het en jou eers boontoe gevat het.” Pierre kyk agter hom. “Waar bly hy?”

      “Die plek is vreeslik vol geparkeer.”

      “Ek is op pad hospitaal toe, maar ek kan eers saam met jou loop.”

      Hoe op aarde wil hy dan sy afspraak met haar nakom as hy op pad is hospitaal toe?

      “Ek dag ek het ’n afspraak om jou by jou spreekkamer te sien?” vra Magriet terwyl hulle by die skuinste af stap.

      “Ek het ’n bekwame vennoot wat vandag die spreekkamerpasiënte behartig. Hoop nie dis ’n probleem nie?”

      Magriet voel afgehaal. Is sy dan so onaantreklik, so oninteressant dat hy nie eens een halfuurtjie saam met haar wil deurbring nie? Sy voel afgeskuif, uitgeskuif en seergemaak. Kop onderstebo loop sy na die hysbak. Niks verkeerd daarmee nie, sy moet tog kyk waar sy haar voete neersit.

      Dalk moes sy vrolik gelag het en hom verseker het dit maak glad nie saak nie, solank sy gehelp word. Nou bly sy egter teen die grond vaskyk, teen haar opvallend rooi toontjies in die verspotte sandale wat sy spesiaal vir hom aangetrek het.

      Hy druk die hysbak se knoppie. “Ons is baie besig by die hospitaal. Drie van ons kollegas is siek en die sale is vol.”

      Rede kan sy darem insien, maar ai. “Jy sê mos hy is bekwaam …”

      “Sy,” sê Pierre. “Sy is hoogs gekwalifiseerd, beter as ek.”

      Die hysbak stop voor hulle en maak ’n pieng-geluid. Sy! ’n Vrou, hy het ’n vrou vir ’n vennoot! Die hyserdeur gaan oop.

      “Weet jou verloofde waar die spreekkamer is?” vra Pierre.

      “Hy weet, ja.”

      “Moet ons nie vir hom wag voor ons opgaan nie?”

      “Hy sal kom.”

      Magriet skuifel vooruit. Toe sy opkyk, kyk sy reg in die hysbak se spieël vas. Sy lyk soos ’n voëlverskrikker, ’n skewe een wat aan twee stokke hang. Geen wonder die mooie man kan nie gou genoeg van haar ontslae raak nie! Sy lyk of ’n stormwind haar verrinneweer het. Haar hart is ook verkeerd, so swaar soos ’n klip. Hier ry sy hysbak saam met ’n engel en die stilte hang soos ’n ystergordyn tussen hulle.

      Magriet verbeel haar sy hoor glad haar eie asemhaling. Sy parfuum is vaag en tog is sy hiperbewus daarvan. Wat sê ’n meisie vir ’n man wat haar so benoud kan maak?

      “Hoe gaan dit met jou bene?” vra hy skielik.

      “Dis ongemaklik.”

      “Nie pyn nie?”

      “Ek drink pynpille en slaappille.”

      “Dis goed – vir nou.”

      “Ek was gister skool toe.”

      Die hyser stop, die deur gaan oop en Pierre keer met sy hand dat dit weer toegaan. Sy sien hoe hy vlugtig op sy horlosie kyk, terwyl hy vir haar beduie om voor te loop.

      “Jy was by die skool?”

      “Van agtuur tot twaalfuur.”

      “Jy het siekteverlof, het jy nie?”

      Eintlik behoort hy haar te prys dat sy haarself nie by die huis sit en jammer kry nie, maar hy klink ontevrede.

      “Is jy van plan om my by my dokter te verkla?”

      “Nee, maar dis goed dat ek weet jy is so onverantwoordelik. Doen jy jou oefeninge?”

      “Gereeld.”

      “Jy moet dit nie oordoen nie.”

      “Ek werk volgens jou lysie.”

      “Jy behoort nog tuis te bly.”

      “Ek gee klas vir graadeentjies. Hulle het hul onderwyser die eerste paar dae nodig.”

      “Het jy darem hulp?”

      “Die skoolhoof is baie simpatiek, my skoonsuster is in die klas langsaan én ek het ’n student wat my vir twee maande help.”

      Hy lewer geen kommentaar nie, het seker nie verwag dat sy voorsorgmaatreëls sou getref het nie. ’n Naambord met sy naam wys na regs en hy beduie ook dat sy daarheen moet draai. Hulle loop ’n entjie tot by ’n staalhek met ’n klokkie, en nog ’n naambord. Pierre de Meyer en Nicola Leyden: Fisioterapeute.

      Pierre druk die klokkie en die hek glip dadelik los. Dit swaai wyd oop.

      “Stap deur.”

      Sy moet by hom verbyskuur. Die hitte van sy lyf is soos ’n energieveld wat van ’n reusevuur af kom. Haar hart klop vinniger. Sy word bloedrooi toe haar skouer teen syne skuur. Die hek klik agter hulle toe en hulle staan in ’n ruim ontvangslokaal. Daar sit ’n bloedjong meisietjie agter ’n rekenaar.

      “Môre, mevrou!”

      “Dis júffrou Vlok, Thandi!” korrigeer Pierre.

      “O, jammer.”

      “Sit solank, juffrou.”

      Dit pla Magriet vaagweg dat hy so al die praatwerk doen. Sy gaan sit met ’n gesukkel. Haar bene is stokstyf en die krukke is al in die pad. Pierre staan by die ontvangstoonbank en praat saggies met Thandi.

      Regs van Magriet staan een deur oop en een deur toe. Iemand klink ernstig, ’n helder vrouestem – die ander