Selma en Louise. Susan Coetzer

blaas haar asem teen die glas. “By Louise. Sy ken al die groot woorde in die woordeboek. Kan ons volgende keer vir Louise ’n pre­sent koop? Sy verjaar net voor Krismis. Dan is sy elf.”

      “Al elf?” sê haar ma. “Dis amper ’n jaar ouer as jy.”

      “I still have my doubts whether she’s a good influence.” Haar ouma loer oor haar puntraambril na haar ma. Haar stem is vol onheil. “I’ve said it before, Lucille. She is very big for her shoes if you ask me.”

      Selma trek twee horisontale en twee vertikale strepies met haar wysvinger in die wasemkol. Dan teken sy nulle en kruisies. Sy trek ’n streep deur die drie kruisies wat in ’n ry lê.

      “Wel, ek hou van Louise. Sy is my beste maatjie,” sê Selma en trek haar kouse op.

      16 JANUARIE 2016

      Selma ruk wakker uit haar dagdroom toe die vliegtuig deur ’n lugstroom beweeg en vir ’n oomblik hoogte verloor. Sy klou met haar hand aan die sitplek se armleuning vas en probeer ontspan. Dis niks ongewoon om ’n bietjie te skud op ’n vlug tussen Kaapstad en Johannesburg nie. Sy roteer haar nek in sirkelbewegings.

      “Nervous flyer?” vra die man langs haar. Hy het swart skouerlengtehare en groot donker oë. Sy vel is die kleur van grondboon­tjiebotter.

      “I suppose so,” sê sy. “Although I should be used to the air pockets by now – I’m a regular flyer. Part of my job is travelling the world.”

      “Ever been to India?”

      “No, not yet.”

      “You should go.”

      Hy haal ’n besigheidskaartjie uit sy sak en gee dit vir haar. Selma bestudeer die kaartjie en lees die woorde hardop: “Mohamed Singh. Tour guide to connect you to your soul. Is that you?”

      “That is indeed me,” sê hy met ’n vonkel in sy donker oë. Hy steek ’n formele hand uit. “Mohamed Singh. Pleased to meet you, up here in the sky.”

      “Selma-Suzette Barnard. Pleased to meet you too,” sê sy en skud sy hand met ’n klein glimlaggie. “I also take groups overseas. Mostly to Europe or on island vacations.”

      “I’m not a commercial tour guide,” sê hy. Selma luister na die vinnige vokale van sy Engelse uitspraak. Dit klink of sy tong nooit aan sy verhemelte raak nie. “It is my passion to take people into the real heart of India and give them a wake-up call. Life is never the same after you’ve been to India.”

      “Thank you for the business card.” Sy soek ’n gleufie in haar oorvol beursie. “Maybe I’ll give you a call one day, who knows . . .”

      “You have way too many cards in your purse,” sê Mohamed. “Rather put my number on your phone, then it is safe.”

      “Okay,” sê Selma.

      “Phone me when you are ready. As they say in India: When the student is ready, the guide will meet you,” sê hy met ’n glimlag.

      Sy tande is loodreguit asof dit met ’n liniaal afgemeet is. As haar pa nog geleef het, sou hy Mohamed Singh beslis die SABS-stempel van goedkeuring gegee het vir sy perfekte gebit.

      Ongelukkig sou hy nie dieselfde stempel van goedkeuring vir Mohamed se geloof, velkleur of politieke oortuiging toegestaan het nie. In hulle huis was daar drie voorwaardes om ingenooi te word: Blank, NG en NP. Enigiets buite hierdie grense was nie welkom nie.

      Sy bestudeer die res van Mohamed se gelaatstrekke. Die neuslyn is ’n fynbesnede driehoek. In profiel lyk dit na ’n trotse monument wat opgerig is om hom as man te vereer. Sy welige hare is teruggekam uit sy gesig en is die ryk blouswart kleur van ’n sterlose nag.

      Maar dis die oë wat haar aandag vasgevang hou. Die oë is twee groot stukke outydse drop. Daar is iets triestigs agter Mohamed Singh se oë, selfs wanneer hy glimlag. Die oë het dieselfde kyk as die lang­oor-Hush Puppies op die skoenbokse waarin sy as kind haar sywurms aangehou het.

      Die res van die vlug praat Mohamed Singh nie weer met haar nie. Sy kop is weggedraai en sy oë geslote. Sy is bewus van die onsigbare moenie-steur-nie-teken wat om hom hang. Selma slaan die lug­redery se InFlight-tydskrif oop en begin daardeur blaai.

      * * *

      Hulle land net voor halftien op Oliver Tambo. Selma kyk na die bewegende band met tasse en rugsakke wat al minder en minder word. Slegs ’n paar stukke bagasie dobber nog soos verlore kurkproppe rond.

      Hoe is dit moontlik dat haar tas altyd heel laaste arriveer? Dit gebeur feitlik met elke vlug. Is dit dalk bedoel as ’n dieper boodskap van Bo? Sal haar tas vinniger op die band verskyn wanneer sy haar innerlike wanorde uitgesorteer het?

      Het dit reeds daar heel aan die begin skeefgeloop? Haar geboorte was ’n pynlike marathon, het sy verneem. Het sy daar tussen die yskoue staaltange wat haar uit die geboortekanaal wou verlos, haar eerste kennismaking met trauma beleef? Sy wens sy kon die tange wat haar nog gereeld vasknyp, uit haar pad verwyder en vry voel.

      Sy slaak ’n sug van verligting toe sy uiteindelik haar donkergrys leertas wat sy in Florence gekoop het, gewaar. Sy steek haar hand uit om dit nader te trek en op die trollie te laai, maar ’n beleefde samari­taan spring haar voor.

      “Phone me when you are ready. Even if it’s years from now.”

      “Okay.”

      Selma merk vir die eerste keer die donkergrys halfmane onder Mohamed Singh se oë.

      “Phir milenge,” sê hy saggies.

      “I beg you pardon?”

      “Phir milenge means: see you later.”

      “Oh, I see,” sê sy en gee ’n verleë laggie.

      Selma kyk hoe Mohamed tussen die laatnagmense op Oliver Tambo verdwyn. Sy staan ’n oomblik besluiteloos en stoot dan haar trollie in die rigting van die drop-and-go. Hopelik wag die uber wat sy bespreek het nog daar.

      Haar selfoon flits. Dis Lana.

      “Ja, Lana?” sê sy.

      “Is jy terug uit die Kaap?”

      “Ja, pas geland.”

      “Good. Kom val gou in vir ’n drink. Ons is almal nog hier by Belinda se huis. Baie geskeide talent vir jou . . .” Selma kan aan Lana se stem hoor dat sy reeds ’n paar liter G&T in haar bloedstroom het.

      “Ek is regtig te moeg,” maak Selma verskoning. “Dalk volgende keer . . .”

      “Dis ’n Saterdagaand, magtag! Wie wag vir jou by die huis? Net die twee beagles. Kom tog oor, toe?”

      “Nie vanaand nie, Lana.”

      “Jy’s deesdae so ’n ou koek.”

      “Dis wat Louise ook sê.”

      “Wel, dan stem ek en Louise darem oor iéts saam.”

      “Julle is sulke orige terte. Ek geniet my lewe – sonder mans, okay.”

      “Jy weet mos van Alice se vyftigste oor twee weke? Sy hou een moerse groot ete met spyseniers by haar mansion. Sy sê jy het nog steeds nie ge-RSVP nie.”

      “Ek sal nog . . .”

      “Daai een móét jy bywoon. Promise!”

      “Ek sal sien.”

      “Promise. Dis haar vyftigste, magtag!”

      “Okay, ek belowe.”

      “Onthou om te RSVP.”

      “Okay, ek sal môre.”

      “Nou maar, baai, jou ou koek,” sê Lana met ’n dronk laggie. “Sien jou by Alice se party.”

      “Baai, jou ou tert.”

      Selma