Louisa du Toit Omnibus 8. Louisa du Toit

gesig verstrak ’n paar oomblikke. Dit kon sy haar beslis nie verbeel het nie. En asof hulle juis vir hierdie oomblik bestel is, kom die tweeling huilend en gillend oor die plankvloer aangestommel sitkamer toe.

      Dis beslis ’n heftige onderonsie waarvoor hulle ’n skeidsregter kom soek. Die vraag “Jou kinders?” wat reeds op Johan Jonker se gesig gevorm het en nog net deur sy mond uitgespreek moes word, verdwyn toe Ronnie lostrek: “Mamma, Mientjie sê tdein-tdein-tdein en sy mag nie! Net ekke mag … net ekke!” ’n Vinger vol kuiltjies word teen ’n mollige borsie in slaapklere gedruk.

      “Ekke wil ook sê tdein-tdein-tdein,” huil Mientjie met ’n mond so wyd oop dat jy elke tandjie apart kan sien. “En as ek dit gesê het, wil ek sê bdood-bdood-bdood, tot ekke klaar is.”

      Berna paai na die beste van haar vermoë en belowe om vir hierdie oom te vra of hy nie nog sulke woorde ken nie. Dis genoeg om hulle stil te kry en in verwondering na genoemde oom te laat staar.

      “Die twee mooiste goedjies wat ek ooit in my lewe gesien het,” sê hy, en dan vra hy verwonderd: “Wat op aarde is tdein en bdood?”

      Berna verduidelik, en hy haal ’n skat van nog sulke woorde te voorskyn: groot, bruin, traan, kroes, vroetel. Laasgenoemde is so ’n tongknoper dat hy en Berna dit spoedig ewe hard saam sit en oefen.

      “Ek glo dit nie,” sê Johan Jonker later met ’n lag. “Ek wou jou as ’n nuwe besoeker ’n ernstige verwelkoming kom gee, en ’n vermaning om tog in te skakel by ons gemeentelike aktiwiteite … en hier sit ek sowaar my r’e en oefen. Het daar dalk te min kind in ons almal oorgebly?”

      “Ek was ook nie van plan om te sit en klank nie,” lag Berna saam. Om te dink sy het al ’n volle drie keer gelag die afgelope tien minute. Sy het regtig gedink daar is niks meer in die lewe om oor te lag nie. Sy neem haar kans waar: “Ek wil net sê ek gaan nie permanent hier bly nie.”

      “Maar hoe dan nou?” vra hy verward. “Oom Dawie het die dorp vol verkondig van die bekwame hulp wat vir Koskas op pad is.”

      “Nee, die plan het verander. Ek wil môre weer draai.”

      “Hoekom?” wil hy verbaas weet.

      “Ek het … wel, ek het dinge hier kom aantref soos ek dit nie eintlik verwag het nie,” speel sy oop kaarte. “Toe ek voorlopig ingestem het om hierheen te kom, het ek nie geweet hulle soek eintlik ’n vrou vir hulle seun nie.” Sy beduie met haar kop na die binnehuis om die “hulle” aan te dui. “Ek het per ongeluk, dalk per geluk, ’n gesprek van hulle onderskep die oomblik toe ek aanland. Nou, ek weet nie wie en wat Roux is nie, maar ek dink hy sal net so min soos ek in sy skik oor die komplot wees.”

      “Beslis,” sê Jonker, en net hy weet wat hy met die duistere sinspeling bedoel. “Maar dis nie rede vir jou om pad te gee nie. Na dese is jy klaar hier opgeteken.” Hy beduie na die wit kaartjie. “Ek moet net nog jou kinders se name kry. Of sal ek julle sommer Tdein en Bdood noem?” wil hy ernstig weet.

      As hy vir Berna sien weifel, vervolg hy: “Roux het klaar besluit vir wie hy wil hê, en dis wederkerig. Niks wat hulle kan doen, sal iets aan die saak verander nie. En niks wat iemand sê of doen, kan jou verplig om met enigiemand op aarde te trou nie. Jy kan dus net sowel bly. Dis ’n gesonde omgewing hierdie. Die landelikheid, stilte. Sê vir my, en dis ’n bloot nuuskierige vraag: is jy geskei?”

      Sy het dit sien kom, en kan nie lieg nie. “Weduwee. Maar laat ek maar eerlik wees, dit het glad nie meer so goed gegaan nie.”

      “Wanneer gaan dit ooit goed? Maar wees gerus, jy is nie in die biegstoel nie.”

      Lammie kom in die binnedeur staan, om te hoor “of dominee Johan nie ’n stukkie saam wil eet nie”.

      Dus, dink Berna, is hy beslis ongetroud, anders sou Lammie hom nie genooi het nie. Seker dan verloof. Andersins sal menige gemeentemoeder die oog op hom hê vir ’n hubare dogter.

      “’n Stukkie? As my neus my nie bedrieg nie, is daar ’n hele volstruiskuiken, met naeltjies gestowe.”

      “Naeltjies is ’n wonderlike ding. Dit help ook vir vismotte,” gee Lammie erkenning aan die pluimpie.

      “Perfek,” roep hy uit. “Waar kan ek een kilogram kry vir die vier miljoen vismotte tussen my boeke?”

      “Ek het ’n klompie om af te staan, maar nie so baie nie,” weifel Lammie.

      “Nee, daar moet meer naeltjies as vismotte wees, want dalk gooi ek nie die eerste keer raak nie,” meen hy.

      “Maar mens gooi hulle nie,” hyg Lammie, en kom dan agter dat sy perfek in die slagyster getrap het. Sy glimlag vergewend.

      “O, askies. Gee dan maar ’n paar, tant Lammie. Maar net ’n paar. En ek sal nie saam eet nie, maar baie dankie. Ek het nog besoeke.”

      Egte beletsel, of net ’n verskoning? wonder Berna. Sou hy saam geëet het as sy juffrou Joubert was, sonder aanhangsels? Of sou Lammie hom dan glad nie genooi het nie, omdat Roux voor in die tou staan? Sy moet dit in elk geval baie, baie veilig ag om hom in die geselskap van ’n weduwee met twee kinders te plaas. Veilig genoeg dat daar nie in Roux se slaai gekrap sal word nie.

      Vergeet nou van Roux, vermaan sy haarself. Hy is tien teen een verstok en vol geite. En daarby het hy mos glo iemand. En hierdie Jonker is reg: niks, maar niks, en niemand, maar niemand, kan haar dwing om haar aan hom te laat uitveil nie. Sy verskaf terstond die tweeling se volle name sodat Jonker dit kan opskryf.

      “Bly jy nou?” vra Johan toe Berna, ’n kind aan elke hand, in die tuinhekkie staan om hom weg te sien. Hy het sommer gestap. Wonderlik, dink sy, om jou skielik in ’n plek te bevind met loopbare afstande, na die geworstel om ’n paar keer elke dag fisiek uit te kom waar jy moet wees.

      “Wel, jy het my oortuig dat ek reeds hier gedokumenteer is.” Hoe lank “jy” en “jou” hulle mekaar al? Reg van die begin af, dalk? Dit verbaas haar noudat sy daarvan bewus raak, maar dis te laat om terug te skakel na ’n formele “u”.

      Toe bars dit uit haar: “Ek wil nie terug nie. Ek het so seer daar gekry, en dit sal weer dieselfde wees.” Dis nie die regte tyd om hom, onder meer, van die onsimpatieke gesindheid van haar skoonouers te vertel, of die vervreemding van haar eie ma nie.

      “Moet jou net nie bluf nie,” sê hy baie sag. “Mens kry maar oral seer. Soos die digter sê: ‘Maar die hart ken sy verdriet oral, in elk landgebied.’ Dit weet jy natuurlik so goed soos ek.”

      “Ja, ek weet dit. Maar ek wil dit net ’n rukkie lank vergeet.”

      En dis hoe hulle afskeid neem, sy met die kinders aan weerskante van haar, hy met die pen en die kaartjie wat hy vashou. Sy het ook van lyftaal geleer dat so ’n vashou van ’n artikel ’n soort stut bied. Waarteen sou hy ’n stut wou hê? Hy lyk so ontspanne, so seker van homself, ongedeerd, oortuig van wat hy wil en wat hy weet.

      En tog loop hy anders hier weg as wat hy hier aangekom het. Sy weet dit diep en instinktief sonder dat sy dit in woorde sou kon omskryf.

      “Oom Dawie en tannie Lammie,” sê Berna toe sy aan tafel sit en die vleis vir die kleintjies in hulle bordjies sny, “domineer Johan het my weer ’n keer oor my teruggaan laat dink. Ek is nou hier, met groot moeite, en met die oorspronklike bedoeling dat ek kom om te bly. Om ’n lewe te maak. As ons kan ooreenkom dat julle my op geen manier verder aan Roux probeer afsmeer nie …”

      “Maar natuurlik nie,” sê Lammie en, in dieselfde asem: “Ek hoop nou nie doom Johan het self planne met jou nie.”

      “Tannie Lammie, daar gaan ons al weer. Ek het nie kom man soek nie. Ek het kom werk, en werk sal ek werk. Julle haal net vir julle ’n groot ding op die hals met twee kleintjies in julle huis. Ek sal maar graag in daardie buitekamers wil intrek, as dit moontlik is.”

      “Net môre begin ons daar verf en regmaak,” sê Dawie, so formeel asof hy die oprigting van ’n vyfsterhotel aankondig.

      ‘Sal ek my meubels laat kom?”