Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

het mure en geslote deure om ons.”

      “Dis waar,” erken sy verlig.

      “Nou toe,” sê hy. “Dis laat. Sal jy kan slaap? Ek sien niks spinnekoppe nie.”

      Sy kyk skepties teen die mure op. “Nee, maar ons het nou eers die ligte aangesit en jy het gesê . . .”

      “Moet dan nie jou lig so lank aanhou nie.”

      “Ek moet eers lees.”

      “Lekker slaap,” sê hy en stoot haar in die rigting van haar kamerdeur. “Argumenteer net met die spinnekop, hy sal gou genoeg vlug.”

      Maar hy het skaars sy eie lig afgesit en net begin wegdommel toe hy haar huiwerige kloppie aan sy deur hoor. “Wat is dit?” vra hy moedeloos.

      Sy stoot die deur oop. “Dit help nie,” sê sy. “Nes my laken aan my gesig raak of ’n los haar oor my voorkop skuif, dink ek dis Hansie.”

      Hy steek sy hand uit en skakel sy bedlamp aan. Sy staan in die deur met haar beddegoed onder haar arm en slepend op die vloer agter haar.

      “Maar jy kan nie op die matjie slaap nie. Dis hard.”

      “Ek gee nie om nie.”

      Hy swaai sy voete grond toe, stap verby haar na haar kamer, ruk die matras van die bed af en sleep dit terug. Sy staan hom met groot oë en aankyk, maar toe die matras reg lê op die matjie, kniel sy en maak gou haar bed daar op.

      “Kruip in,” gebied hy. “En slaap nou asseblief.”

      Sy gehoorsaam, trek die beddegoed tot onder haar ken op en kyk na hom. “Nou het ek nie my elektriese kombersie nie,” sê sy.

      “Dit kan nie verhelp word nie. Jy is tog warm genoeg.”

      “Ja,” sê sy. “Dankie. Ek veronderstel jy wil nou die lig afskakel.”

      “Jy veronderstel reg.”

      “Ek kan nie nou nog lees nie.”

      “Nee.” Hy steek sy hand uit en sit die lig af. “Kan jy nie slaap tensy jy eers lees nie?”

      “Nie regtig nie, nee.”

      “Maak jou oë toe en verbeel jou jy lees,” stel hy voor. “Dink ’n storie uit.”

      “Dis nou nes ’n koshuis,” sê sy geamuseerd.

      “Nee, dit is nie,” sê hy beslis. “Ek was op koshuis, ek weet. As ons so in die donker gelê en praat het, was ons in die moeilikheid. Ligte uit het beteken almal bly nou stil.”

      “Ek was nooit in ’n koshuis nie,” bieg sy.

      “Dis duidelik.”

      “Ek het gedog nes die ligte uitgaan, begin die pret. Mens lees dan altyd daarvan. Hoe mense onder die komberse by die lig van ’n flits nog lees en dan hou hulle middernagfees of klim deur die venster om te gaan vrugte steel.”

      “Dis winter, daar is geen vrugte nie en as jy deur die venster klim, gaan die luiperd jou opvreet.”

      “Maar wat van die middernagfees?”

      “Ons het nou net klaar geëet, ek is nie honger nie en jy ook nie.”

      “Jy’s nie avontuurlik nie,” sug sy.

      “Jy’s reg. Ek is net vaak.”

      “Ek wed jy’s nie so streng met jou ander meisies wat oorslaap nie,” sê sy.

      Hy tel versigtig tot tien. “Dis ’n totaal ander situasie.”

      “’n Meisie is ’n meisie,” sê sy. “En al wat ék wil hê, is ’n middernagfees.”

      “Therese,” sê hy. “Het jy al ooit geslaap met ’n kussing styf oor jou gesig gedruk?”

      “Nee. Hoekom? Is dit wat jy gewoonlik doen?”

      “Ek het dit nog nooit gedoen nie. Vanaand gaan die eerste keer wees.”

      “Sal jy my seermaak?” vra sy verbaas.

      Hy bal sy vuiste in die donker. “Nie as jy nou stilbly nie.”

      Sy is ’n sekonde of twee stil, dan praat sy weer in ’n klein stemmetjie. “Is dit dan nie vir jou lekker om so in die donker te lê en gesels nie? Ek vind dit baie kameraadskaplik.”

      Hy gee die stryd gewonne. “Waaroor wil jy praat? Vertel my van jouself. Waar kom jy vandaan, het jy ouers of familie of broers en susters? Waar het jy skoolgegaan en grootgeword? Waar werk jy presies?”

      “Nee,” sê sy.

      “Nee, wat?”

      “Nee op al jou vrae.”

      Hy tuur deur die donkerte, maar dis onmoontlik om haar gesig te sien. “Dis nie regverdig nie. Jy weet baie van my, ek het jou selfs huis toe gebring en aan my ma voorgestel, en al wat ek van jou weet, is dat jou ma en Sandra se ma vriendinne is.”

      “En ek het al hoeveel keer vir jou gesê dis nie nodig om iets van my te weet nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Ons is net . . .” Sy dink ’n lang oomblik. “Ek hou nie van anglisismes nie. Ons is net skepe wat in die nag verby mekaar vaar.”

      “Dis wat ek daardie eerste nag gedink het,” stem hy saam. “Maar tensy dit ’n baie lang nag is, lê ons skepe nou reeds lank langs mekaar geanker. Ek dink nie ons val meer in die kategorie van verbyvarende skepe nie. Jy kan nie eers in jou eie kamer slaap nie.”

      “Ek kan,” sê sy seergemaak. “Dis net dat ek bang is, maar as ek geweet het dis so onplesierig vir jou, het ek liewers daar gebly en doodgegaan van angs.”

      Hy sit die lig vinnig aan en kyk af na haar. “Dis nie onplesierig nie,” sê hy in ’n sagter stem. “Al wat ek sê, is dat ons nie meer terloopse kennisse is nie.” Hy sit weer die lig af toe hy seker is sy lê nie suutjies en huil nie. “Jy kan my maar van jouself vertel.”

      “Maak dit normaalweg ’n verskil?” vra sy.

      “’n Verskil aan wat?”

      “Wel,” sê sy en hy kan hoor sy is besig om entoesiasties te raak oor die onderwerp. “Jy ontmoet jou meisies gewoonlik op partytjies, sou ek sê, en wat vang jou oog in die eerste plek? Hoe sy lyk,” beantwoord sy haar eie vraag. “Jy val vir haar lyf of oë of hare of mooi bene. Of kuiltjies, en dan bel jy haar en begin haar uitneem. Sagmaak.”

      “Sagmaak?” roep hy. “Waar kom jy aan so ’n uitdrukking?”

      “Ek weet nie wat jy dit noem nie” sê sy, “maar dis waarop dit tog neerkom. Jy neem haar ’n sekere hoeveelheid kere uit en spandeer geld op haar en so maak jy haar sag en sy laat jou toe om haar te soen en ná nog ’n hoop blomme en bottels wyn en duur etes is sy joune.”

      Hy besluit wyslik om nie kommentaar te lewer nie.

      “Al wat ek sê,” gaan sy bedaard voort, “is dat haar agtergrond of die hoeveelheid broers en susters wat sy het dus glad nie saak maak nie. Gaan jy haar gouer soen net omdat sy vier broers het? Gaan jy weier om by haar te slaap net omdat sy op ’n onbekende dorpie skoolgegaan het?”

      “Ek wens jy wil ophou insinueer dat ek by elke liewe meisie slaap,” sê hy kwaad. “Dit mag jou verbaas om te weet ek is nogal kieskeurig en ek is seker jy sal my nie glo as ek sê ek is trots op my moraliteit nie.”

      “Regtig?” vra sy. “Ek sou jou graag wou glo, maar dis natuurlik nie iets wat bewys kan word nie.”

      “Ek het jóú nog nie oorrompel nie, het ek?” vra hy.

      “Dit tel nie,” sê sy. “Omdat ek nie ’n meisie . . .”

      “Ja, jy is,” val hy haar in die rede. “Jy is ’n meisie, soos ek al vir jou gesê het. Jy is mooi én mooi gebou en boonop