Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

is so ’n onmoontlike gedagte dat ek my nie sal verwerdig om te antwoord nie. Sandra s’n.”

      “Uitstekend,” sê Kerneels tevrede. “Dan kan ons uiteindelik sien hoe sy lyk.”

      “Ek dog jy’t gesê jy gaan liewer gholf speel?”

      “Nie meer nie. Janie was suur omdat sy van troues hou, so almal sal gelukkig wees.”

      Hy weet nie van almal nie, dink Theo toe hy weer begin werk, maar hý is.

      Hoofstuk 12

      Theo het op universiteit laas so uitgesien na iets en soveel moeite gedoen met sy voorkoms. Hy het sy hare Saterdagoggend laat sny en toe die res van die dag gewonder of dit te kort is of dalk nie kort genoeg nie. Sy beste pak is droogskoonmaker toe geneem die dag ná hy Therese by die biblioteek gekry het. Sy skoene is gepoets. Hy laat sy motor was en binne-in stofsuig, hy spandeer baie minute aan die keuse van presies die regte das en halfvier op die kop hou hy voor haar woonstelgebou stil.

      Soos gewoonlik haal sy die wind uit sy seile voor sy boot nog behoorlik op die water is, want sy wag vir hom op die sypaadjie. En sy is geklee in ’n uitrusting wat hom weer eens omknikker. ’n Eenvoudige swart rokkie, omgeboor en afgewerk in wit, en kort, net bokant die knie sodat haar bene in dun swart kouse bevestig wat hy daardie nag op die plaas reeds kon sien. Mooi bene en voete in eenvoudige, plat swart hofskoene. Op haar kop dra sy ’n swart wawielhoed, versier met bosse wit laprose.

      Hy spring uit sy motor en kom haar tegemoet. “Therese,” sê hy. “Hoekom staan jy hier op die sypaadjie?”

      “Jy lyk mooi,” merk sy op.

      “Nee,” sê hy. “Jy lyk . . . pragtig. Heeltemal pragtig.”

      Sy glimlag net.

      “Waar is jou hare?” vra hy, want sy lyk soos ’n model. Al wat hy kan sien, is haar ovaalvormige gesig en die enorme hoed.

      “Ja,” sê sy ernstig. “Dit was nogal ’n probleem. Dis alles in die bol van die hoed ingedruk. Jy weet nie wat ’n gesukkel dit was nie. As hierdie hoed ’n millimeter beweeg, gaan alles uitval.”

      “Dan sal ons sorg dat dit nie uitval nie.” Hy maak die motordeur vir haar oop. “Maar hoekom het jy hier buite vir my gewag?” vra hy toe hulle sit. “Ek sou jou by jou voordeur kom haal het.”

      “Ag,” sê sy argeloos. “Ek het gewonder of jy parkering sou kry en buitendien weet jy nie hoe dit daarbinne gaan nie. Ek drink nie eintlik nie, soos jy weet, maar ek het gevoel as ek ’n minuut langer daar bly, gaan ek die whiskybottel uithaal en my vergryp.” Haar hoed het skeef gestamp met die inklim en sy skik dit versigtig reg. “Nie dat ons whisky in die woonstel het nie. Riaan is ’n brandewynman en Sandra ’n wynvrou.”

      “En jy?”

      “Koffie,” sê sy ernstig. “Jy weet mos.”

      Hy skakel nie die motor aan nie, sit nog net na haar en kyk. “Ek moet jou sê,” merk hy op, “soos jy nou lyk, vind ek dit moeilik om te glo jy is dieselfde mens wat in my arms geslaap het omdat jy bang was vir Hansie.”

      “Ek noem dit vir niemand nie,” sê sy. “Hulle kan die verkeerde gevolgtrekking maak.”

      “Sou jy omgee?”

      “Theo,” sê sy. “Ons moet ry, want ons moet voor in die kerk sit. Al het Sandra nie ’n strooimeisie nie, moet ek haar ruiker vat as hulle die ringe of iets doen.” Sy sit nadenkend voor haar en kyk tot hulle ’n ent gery het. “Ek sal nie só trou nie.”

      “Toe ek laas met jou gepraat het, was jy glad nie van plan om te trou nie.”

      “Ek weet, maar sou ek van plan verander, doen ek dit anders. Sandra het histeries wakker geword en wou skielik niks weet van hom nie.”

      “Die arme Riaan.”

      “Nie Riaan nie,” sê sy betigtend. “Die rok.”

      “Natuurlik,” sê hy, gesout ná soveel weke. “Hoekom wou sy niks van hom weet nie?”

      “Omdat sy ’n vlekkie op haar bors ontwikkel het en die rok wys dit.”

      “Ek sien,” sê hy. “’n Gewaagde man, hierdie rok, as hy haar bors blootlê.”

      “Presies. Dis waarom ek sê dis ’n man.”

      Hy is bewus van die spinnerakke, maar hy ignoreer dit dapper. “Jou opinie van mans is laag.”

      “Nee, realisties.” Een hand is op die bol van haar hoed en speel afgetrokke met die rose. “Mag ek jou nou ’n persoonlike vraag vra?”

      “O, aarde,” sê hy. “Hoekom vra jy eers my toestemming? Dit het nog nooit vantevore gebeur nie.”

      “Het jy met haar geslaap?” vra sy. “Ek wil net graag weet.”

      “Met wie?”

      “Sandra.”

      “Nee.”

      Sy tob ’n oomblik hieroor. “’n Galante man, ’n heer, om ’n outydse term te gebruik, sal natuurlik nie praat oor so iets nie, maar ek wou graag weet.”

      “Nee,” sê hy weer. “Ek het nie.”

      “Mm.” Sy tob nog ’n sekonde of twee. “Hoekom nie?”

      “Sy was . . . dit was net ná die eerste operasie, die . . . e . . . reduksie. Sy was bang iets kry seer.”

      “Ja, natuurlik.” Maar hy kan sien sy is nog nie klaar met die onderwerp nie en hy wag. “Maar as dit nie daarvoor was nie, sou jy wou?”

      “Dit ís ’n persoonlike vraag.”

      “Ek weet.” Sy klink nou so ongelukkig soos sy geklink het toe sy vir hom gesê het alleen op die vloer is nie veilig genoeg nie.

      “Therese,” sê hy. “Jy het my kort en kragtig vertel, meer as een keer, hoe sinloos dit is om iemand uit te vra na sy of haar agtergrond of verlede. Onthou jy dit? Jy het gesê as jy van iemand hou, kan jy nie sien hoe dit sal verander as hy vier broers het of op ’n sekere dorp grootgeword het nie. Iets in dier voege. Onthou jy dit?”

      “Ja.”

      “En jy het nogal sarkasties geraak oor die uitvraery.”

      “Ja,” erken sy.

      “Nou ja?” Hy kyk vinnig na haar. “Ek dink jy oorskat nog die hele tyd my sedes of my gedrag. Ek is bevrees ek was nie halfpad so wild soos jy gedink het ek is nie.”

      “Jy het dan al met soveel meisies uitgegaan.”

      “Dit het ek ook al vir jou verduidelik. Ek is kieskeurig en as dit ’n sonde is, moet jy dit so aanvaar. Ek het met baie meisies uitgegaan omdat hulle, in die eerste plek, meer as gewillig was, en ek, in die eerste plek, soek na die regte een. Die perfekte een. Die een wat my nie verveel of irriteer nie. Die een wat nie haglike kos kook of sotlikhede in my oor fluister nie.”

      Sy draai haar kop om na hom te kyk en haar groot hoed stamp weer skeef sodat sy dit moet regskuif. “Dink jy jy sal haar ooit kry?”

      “O ja,” sê hy, want dit is die een ding waarvan hy seker is. “Ek sal.”

      Sy ontspan en begin in die motor rondkyk. “Sy’s gaaf,” sê sy.

      Hy het sy oë op die vragmotor wat skielik na regs swaai om ’n onverklaarbare rede, wat blyk ’n leë kartonboks te wees. “Sandra? Ja, sy is gaaf, maar te veel ingestel op haarself.”

      “Ek praat van jou motor.”

      “My motor is nie vroulik nie!”

      “Ja, sy is. Liggrys, baie vroulik. Bekleedsel ook ’n sagte grys, steeds vroulik. Aura gemoedelik.”

      “Gemoedelik?”

      “Ja,”