Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

kyk asof ek mal is nie,” sê Therese toe hulle ’n ent weg is. Sy is besig om die stowwerige binnekant van die bakkie op te som. “Hierdie bakkie is so ooglopend manlik.”

      “Ek sou so dink,” sê Theo. “Hy skrik vir niks.” Hy kyk na haar. “Gee jy om as ons eers ’n effense draai ry? Ek wil gaan kyk na die nuwe hut wat ons op die ver punt van die wildgedeelte bou.”

      “Hoekom?” vra sy.

      “Hoekom bou ons ’n hut of hoekom moet ons soontoe ry?”

      “Hoekom bou julle dit?”

      “Dit gebeur nogal baie deesdae dat mense my ma vra of sy nie verblyf het nie. Mense soek die bos, soos jy weet, en sy het al ’n keer of wat betalende gaste in die rondawel laat bly, maar sy hou nie daarvan nie. Te na aan haar, en die meeste mense wil ook eerder heeltemal op hulle eie wees.”

      “Toe ontwerp jy vir haar ’n hut?”

      “Ja.”

      “Ek gee nie om nie.” Sy word nog blyer toe hulle om die eerste rant ’n groepie kameelperde teëkom en hy dadelik stilhou sodat sy kan kyk tot sy uitgekyk is. “Ek wens ek het oë soos hulle gehad,” sug sy afgunstig toe hy weer mag ry.

      “Joune is omtrent so groot soos hulle s’n,” sê hy.

      “Nie my wimpers nie. Hulle s’n lyk soos vlieëslaners.”

      Hy moet vinnig stilhou toe hy skielik ’n renoster reg langs die pad sien.

      “O,” sug sy, haar hande saamgeslaan onder haar ken. “Is hy nie wonderlik nie?”

      “Sy,” sê hy droog. “Sy het verlede somer ’n kalfie gehad. Hy moet hier êrens wees.”

      “Dan moet ons haar nie pla nie,” fluister sy en skuif effens nader aan hom. “Ek kan seker nie uitklim en met haar praat nie?”

      “Onder geen omstandighede nie. Kerneels het uitdruklik gesê jy mag nie met die renosters speel nie.”

      Sy gee ’n laggie. “Wie is Kerneels?”

      Hy vertel haar.

      “En hy weet van my?” vra sy.

      Hy voel ongemaklik. “Wel, hy was by my toe ek die appel oopgemaak het.”

      “Ek sien. Nou kan jy vir hom sê wat my naam is,” sê sy behulpsaam.

      “Dis waar, maar miskien is hy ook teleurgesteld.”

      Sy swaai haar kop om. “Teleurgesteld? Hoekom?”

      Hy kriewel sy skouers, sien dat die renoster begin wegloop en skakel die enjin aan. “Daar was iets . . . geheimsinnigs omtrent ’n meisie sonder naam.”

      “Ek is nie ’n meisie nie. Nie in daardie sin nie.”

      “Therese,” sê hy. “Moenie onsin praat nie. Jy ís ’n meisie. Hoe oud is jy?”

      Sy sit half omgedraai, haar oë nog op die renoster wat nou in die stof verdwyn. “Hoe oud wil jy hê ek moet wees?”

      “Watse soort antwoord is dit?” vra hy onthuts.

      “As ek sê een en twintig gaan jy dink: ja, nes jy gedink het, dis hoekom sy so dom en naïef is. As ek sê dertig gaan jy dink: ja, nes ek gedink het, onderontwikkel en naïef vir iemand van dertig.”

      Hy voel weer styf vasgedraai in die spinnerakke van onwerklikheid. “Ek het nog nooit gedink jy’s dom nie. Naïef miskien, maar dan beskou ek dit nie noodwendig as ’n negatiewe eienskap nie. Hoe oud is jy?”

      “Drie en twintig.”

      Hy kyk haar vir ’n oomblik deurvorsend aan. “Regtig?”

      “Sien,” lag sy. “Jy glo my nie. Hoe oud het jy gedink is ek?”

      “Enigiets tussen sestien en sestig. Ek kan nie sien dat jy ooit jonger was nie en ek dink ook nie jy gaan ooit ouer word nie.” Hy ry deur ’n droë lopie, met ’n skuins sanderige pad op en onder groot bome in waar die bosse skoongemaak is en ’n kliphuis staan.

      Dis duidelik dat dit baie nuut is, want die grasdak is nog liggeel en orals lê nog bakstene en bourommel rond.

      “Dis nie ’n hut nie,” sê sy toe hulle uitklim. “Dis ’n huis.”

      Hulle loop nader, klim op na die stoep en hy sluit die voordeur oop. Alles ruik nog nuut, nuwe verf, nuutgeskaafde hout. Daar is ’n woonkamer met rottangmeubels, twee slaapkamers, ’n klein oop kombuis en badkamer, alles baie mooi afgewerk.

      “Dis pragtig,” sê sy ingenome.

      Hy loop krities rond, klop aan kosyne, hurk af om na vloerlyste te kyk, maak elke kassie in die kombuis oop en toets die krane. Sy stap weer uit op die stoep en gaan sit op die boonste trap, haar hande om haar knieë. Toe hy tevrede is met alles binne-in kom sit hy langs haar.

      “Dis lieflik,” sê sy. “Maar ek is honger.”

      “Wil jy hier eet?”

      Sy kyk om haar rond, sien ’n vlakvarkgesin en raak eers opgewonde oor hulle. “Sal dit nie lekkerder wees by die rivier nie?”

      “Ja, dit sal. Kom.”

      Vyftien minute later hou hy langs die rivier stil, vat die mandjie en stap voor haar uit tot hulle by die waterpoel kom. Sy kyk skrikkerig om haar rond en bly naby hom.

      “Jy’s regtig veilig,” terg hy haar. “Kom ons sit hier op die droë rotse.”

      Hulle sprei die tafeldoek oop, pak die kos uit, skink koffie en begin eet. Sy lyk bly oor die baadjie, want oorkant die rivier is ’n hoë krans wat alle son afskans sodat dit nog koud en skemerig is waar hulle sit.

      Met ’n toebroodjie in haar hand sit sy en tuur na die ruwe klipformasie oorkant hulle. ’n Trop bobbejane is in donker reliëf afgeteken teen die lig agter die krans en sy hou hulle manewales dop.

      “Wat is daardie ding met die kolle?” vra sy ná ’n ruk. “Hy is net so links van die bobbejane.”

      Hy kyk na waar sy beduie en skrik. “’n Luiperd,” sê hy verbaas.

      “Theo,” sê sy sy naam vir die tweede keer. “Jy het gesê hier is niks wat mens kan bespring nie.”

      “Hy kan nie naby ons kom nie,” troos hy. “Hy kan nie van daardie krans oor die rivier spring nie.”

      “Maar sy gesin kan aan ons kant wees.”

      “Moenie weer begin nie,” waarsku hy. “Ek wil nie hoor van sy gesinslede nie.” Hy staan op, stap stadig terug na die bakkie en kom met ’n verkyker terug. Hy gee dit vir haar, sit weer en gaan voort met sy ontbyt.

      “Ek dink hy’t klaar geëet,” kondig sy ná ’n ruk aan. “Hy lê vir die bobbejane en kyk asof hy ’n skoolopsigter is. As hy honger was, sou hy een gevang het.” Sy laat sak die verkyker en gee Theo ’n streng kyk. “Of een van ons.”

      “Hy kan nie by ons kom nie,” sê hy, skink hulle koffie en gaan lê lankuit op die rots waar die eerste sonstrale nou oor die krans en af na die rivier begin kruip.

      “Hy kan sy vrou aan hierdie kant laat weet.”

      “Hoe?” vra Theo lui, sy oë toe. “Hy’t nie ’n selfoon nie.”

      “Jy is regtig ’n produk van hierdie dekade,” sê sy vies. “Hoe dink jy kommunikeer diere? Hulle het vermoëns waarvan ons geen benul het nie. Hulle maak staat op intuïsie en instink en al hulle sintuie.”

      Hy maak een oog oop en loer na haar. “En hy stuur nou boodskappe uit om vir sy familie aan dié kant te sê hier is twee sappige happies?”

      “Een,” sê sy. “Dis net jy.”

      “Is dit so?” Hy rol om en lig hom op sy elmboog. “Waarvan is jy gemaak dat hy jou nie sal eet nie?”

      “Hy