Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

vir plante.”

      Sy bekyk hom rustig. “Sal ek vir jou tee of iets maak terwyl jy inpak?”

      “Ek is klaar ingepak, ek moet net verklee.”

      “Dan lees ek verder.” Sy kyk af en bepaal haar aandag by haar boek.

      Hy spring die trappe twee-twee op en is vyf minute later terug, ’n drasak in sy hand en nou geklee in ’n kakiebroek, oopnekhemp en ferweelbaadjie.

      “Kom,” sê hy sonder omhaal.

      By die motor oorhandig sy haar sleutel plegtig, kyk hoe hy die bagasie in die bak laai en klim dan langs hom in. Hy wil kwaad bly, maar kan dit nie volhou nie – dis eenvoudig te lekker om die kragtige motor te bestuur. Die laatmiddagverkeer is geweldig druk en hy moet konsentreer.

      “Almal gaan weg,” merk sy op. “Maar miskien verstaan jy nou haar frustrasie.”

      “Ja,” sê hy.

      Dis ongetwyfeld sy verbeelding, maar dit voel vir hom ook of die motor wil ontsnap uit die slakkepas waarin die verkeer hulle dwing.

      Die oomblik toe hulle op die oop pad na die noorde is, vergeet hy van alles behalwe die plesier om so ’n motor te bestuur. Sy lyk ook nie asof sy wil gesels nie, haal net ’n kasset uit haar bodemlose sak en skakel die radio aan.

      “Ek hoop jy hou van opera,” sê sy en draai die volume hoër.

      “Ek gee nie om nie.”

      “Sy hou daarvan,” sê sy en sit gemaklik agteroor toe die musiek begin speel.

      “Die kar? Hoe weet jy?”

      “Jy kan mos sommer voel sy is gelukkiger.”

      Hy lewer nie kommentaar nie en die kilometers gly onder die bande verby terwyl die son laer sak aan die westekant en die lug al rooier en die gras al geler word. Op Nylstroom hou hy stil by ’n vulstasie omdat die meisie hom in kennis gestel het dat sy nie tyd gehad het om in die stad vol te gooi nie.

      “Hier,” sê hy toe hy uitklim. Hy gee vir haar sy petrolkaart. “Gee dit vir die man as hy klaar is. Ek gaan gou na die supermarkie. My ma het gevra ons moet slaaigoed saambring.”

      Toe hy terugkom, sy hande vol plastieksakke, sit sy ongelukkig voor haar en staar, ’n beduidenis van trane in haar oë.

      “Wat is dit?” vra hy ontstem en teken gou die strokie.

      “Hy het haar geslaan.”

      Hy gooi die sakke op die agterste sitplek en kyk om hom rond. Op die sypaadjie sit ’n groepie vroue wat kralewerk en ander snuisterye verkoop, maar hulle gesels rustig met mekaar en lyk nie of hulle onlangs mishandel is nie.

      Sy wys na die petroljoggie wat teen die kantoordeur leun en met ’n vriend gesels. “Hy het haar geslaan.” Sy wys na die neus van die motor. “Daar.”

      “Hy het die motor geslaan?”

      Sy knik en hy loop na voor, bekyk die enjinkap, maar behalwe dat dit effens stowwerig is, makeer dit niks nie en hy klim kopskuddend agter die stuurwiel in. “Hoekom het hy dit gedoen?” vra hy toe hy weer ry.

      “Hy’t gesê: ‘Mooi ding’ en toe slaan hy haar.”

      Theo hou sy hand voor sy mond en maak asof hy van ’n kriewelrigheid in die keel ontslae moet raak. “Ek sien,” sê hy met bewonderenswaardige bedaardheid. “Hy wou haar dus komplimenteer, nie seermaak nie.”

      “Dis om ’t ewe,” sê sy bedroef. “Seermaak is seermaak, maak nie saak wat sy motiewe was nie.”

      Sy vryf haar hand koesterend oor die paneelbord en prewel iets wat Theo net kan aflei trooswoorde is vir geval die kar tog nog pyn het. Dan sit sy ’n nuwe kasset in, draai haar kop in die rigting van die venster en gee haar oor aan die musiek.

      Dis lankal donker teen die tyd dat hulle afdraai op die stofpad na die plaas en hy moet uitklim om die eerste hek oop te maak. Die meisie het die musiek stilgemaak en sit nou vorentoe, haar blik gretig op die pad, die ruit halfpad afgedraai al is dit koud.

      “Ruik net,” sê sy ademloos. “Dis stof en bosse en houtvure. Is dit nie wonderlik nie?”

      “Ja,” stem hy saam, sy eie bloed tintelend by die herkenning van reuke en gesigte waarvan hy vergeet het. “Maar ek sou tog liewer die venster toehou anders gaan jou mo-. . . anders gaan sý vreeslik vuil word binne.”

      Toe ’n vlakvark beangs oor die pad hardloop, is haar dag gemaak alhoewel sy ook besorg is toe hy weer moet uitklim om ’n hek oop te maak.

      “Sal iets jou nie bespring nie?” vra sy.

      “Ek dink nie so nie. Ons het nie bespringende diere op die plaas nie.” Hy kan dit nie help nie, hy kyk haar tergend aan toe hulle weer ry. “Sal jy omgee as iets my bespring?”

      “Ek ken mos nie die pad nie,” sê sy. “Ek sal nie weet hoe om by die huis te kom nie, en nog minder hoe om terug te kom.”

      “Natuurlik.”

      “En wat sal ek vir Jenny sê?”

      Hy rol sy oë. “Luister, kan ons ’n ooreenkoms aangaan? Kan ons net vir hierdie paar dae nie oor Jenny praat nie?”

      Sy herkou die voorstel. “Ook nie oor Sandra nie?”

      “Nee.”

      “Of enige van die ander honderd nie?”

      “Daar was nie soveel nie,” sê hy weer vies. “Maar ja. Kan ons hoegenaamd glad nie oor meisies praat nie?”

      “Goed,” sê sy inskiklik. “Ons moet jou ma se gevoelens spaar.”

      “Ek het my gevoelens in gedagte gehad.”

      “Ek weet, maar as gaste van jou ma is sy belangriker.”

      Hy kyk vinnig na haar. “My ma ken my heelwat langer as jy. Ek dink nie daar is iets wat haar nog skok nie.”

      “Seker nie,” gee sy toe. “Maar dis ook moontlik dat sy oor die jare geleer het om haar diep teleurstelling en ontgogeling goed weg te steek.”

      “Sy is nie teleurgesteld in my nie! Sy is – om die waarheid te sê – nogal trots op my.”

      Sy skud haar kop en sug. “Ja, dis hoe vrouens nou eenmaal is.”

      “En wat is dít veronderstel om te beteken?”

      “Vrouens in die algemeen en ma’s in die besonder weet hoe om hulle gevoelens weg te steek. Te onderdruk. Dis nodig, sien, omdat hulle die rol van vredemaker moet speel. Hulle moet altyd ondersteun en help en troos en aanmoedig. Hulle mag nie wys wanneer hulle self seergemaak is nie.”

      “Liewe vader,” sê hy verbyster. “Probeer jy my nou vertel my ma bring haar dae deur in wroegende en bitter trane oor haar slegte seun en sy verderflike leefwyse?”

      “Ek sou dit nie verderflik noem nie. Uitspattig en ongevoelig, maar nie verderflik nie.”

      “Hoe weet jy ek is ongevoelig?” vra hy.

      “Hoekom anders het jy al soveel honderde meisies gehad?”

      “Ek dog ons het ooreengekom om nie weer daaroor te praat nie? En dit is nie honderd nie!”

      “Ons is nog nie op die plaas nie,” beantwoord sy die eerste vraag. “Die ooreenkoms geld net daar.”

      “Ja, ons is,” sê hy en wys na die ligte wat deur die bosse skyn. “Daar’s die huis.”

      “Dis klomp huise,” sê sy.

      “Hou op om so letterlik te wees, dis buitegeboue en waenhuise en die rondawel waar gaste slaap.”

      Theo is baie bly toe hy op die werf stilhou en sy ma sien nader kom. Hy is nog blyer toe die honde hom omtrent onderstebo spring en hy so verstrengel raak in hulle dat die meisie moet uitklim en haarself voorstel. Terwyl hy nader