Wanneer passie blom. Madelie Human

Thea nie regtig dink sy is simpel nie, gaan sy voort. “Ek het dit vir hom uitgespel dat ek die man voor Valentynsdag wil ontmoet. Dit gaan my bederfie vir Valentynsdag wees.”

      “Bederfie nogal?” Thea tel kastig op haar vingers. “Dit gee onse Kupido . . . h’m . . . ’n skrale vier weke kans om die man te kry en hom met een van sy liefdespyle te tref. En watse soort man het jy vir Kupido gevra?” Thea bring die twee bekers koffie en kom sit langs Janie by die lessenaar. “Komaan, bieg. Watse soort man soek jy vir hierdie meesterplan van jou?” Thea hou haar beker tussen twee hande vas en bekyk haar vriendin doodernstig, alle laggery nou op ’n end.

      “Beslis nie lank en donker en ook nie noodwendig vreeslik aantreklik nie, ek soek nie ’n clichéagtige storieboekman nie. Definitief nie ryk of vreeslik geleerd of vernaam nie. ’n Doodgewone ou. Maar iemand wat ervare is in die . . . h’m . . . wat my kan leer van die dinge van . . . jy weet.”

      Thea rol haar oë. Sy weet. Natuurlik weet sy. Sy is ’n verloofde meisie wat voor haar verlowing boonop ’n hele paar ander liefdesverhoudings gehad het. “Dit skakel nou die tall dark and handsome Ryno uit.” Druk sy haar vinger op ’n eina blou kol. Thea is hopeloos te skerpsinnig.

      “Baie duidelik skakel dit hom uit. Hy is so-o nie my soort nie.”

      “Jy weet natuurlik die liefde werk nie so nie, nè?” Met fyn slukkies drink Thea aan haar koffie.

      “Wie’t van liefde gepraat?”

      “Ons praat hier van jou liefdeslewe, my maat, of jy dit nou wil weet of nie. Wat jy dit ook al noem, dit maak nie ’n verskil nie. Mens kan nie kies op wie jy verlief gaan raak of wie vir jou lief moet word nie. Ek het altyd gesê rugbyspelers en spiertiere gee my ’n pyn.” Thea se oë word dromerig soos telkens wanneer sy net aan haar geliefde dink.

      “Totdat jy vir Jaco ontmoet en halsoorkop op ’n professionele rugbyspeler verlief en aan hom verloof geraak het. Ja, ek weet, maar . . .”

      “Maar?”

      “Ek soek nie noodwendig liefde nie, ek soek net . . . wel, iemand van my eie. Buitendien gee Ryno my ’n pyn, maar hy is die enigste ou wat ek ontmoet het sedert ek vir Kupido begin skryf het.” Janie blaas oor haar koffie dat die stoom in die lug in trek.

      “Ek wonder hoe hubaar hy is? Dink jy daar is ’n vrou­tjie in oom Gert se huis daar bo teen die bult?”

      “Jy weet mos ek het nie ’n idee of hy getroud is of nie; dit skeel my ook nie, want ek stel nie belang in trou nie.”

      “Regtig nie? Njannies? Jy soek iemand van jou eie, maar jy wil nie trou nie?”

      “Nee. Ek gaan ook nie vir sy slenters val nie. Ek gaan nie saam met hom na sy blomme kyk of uiteet nie, of hy nou hubaar of onhubaar is, of nie.”

      “Agge nee, Janie! Al weer ’n gulde geleentheid vir ’n date met ’n aantreklike man, en jy versmaai dit! Wat moet ek met jou maak? Jy soek kastig ’n . . . iemand van jou eie en as die geleentheid hom voordoen, hol jy weg dat jou voete klap.”

      Janie skud haar kop. “Read my lips. Ek gaan nie saam met hom nie, en dit is klaar.”

      “Nou hoe op aarde wil jy voor Valentynsdag die man met wie jy kans sien vir . . . wat ook al, leer ken?” vra die blondine hande in die sye.

      “Ryno is nie daardie man nie.” Daarvan is sy ten minste doodseker.

      “Hoekom is Ryno dan so ’n issue?”

      “ ’n Issue?” Hoe moet sy nou weet? Dis dan juis wat haar so omgekrap het van Maandagoggend af.

      “Ja, hoekom hamer jy so op hom as jy hom nie oorweeg nie?”

      “Die skelm het my oom se plaas byna verniet gekry en hy’t ons hier uitgeskop. Natuurlik maak dit hom ’n issue.”

      “Janie, hy’t die plaas wettig gekoop en dit gee hom nou die reg om hier te maak soos hy wil.”

      “Ja, dis seker so, maar ek sê mos hy’s die enigste ou wat ek nog ontmoet het sedert ek aan Kupido begin skryf het en . . .” wat die wêreld laat tol wanneer sy in sy oë kyk. Sy is skaam om te erken haar lyf verraai haar deur te reageer op die vyand.

      “En?”

      Terwyl hulle nou haar derms uitryg, kan sy net sowel alles bieg. Thea sal dit buitendien uit haar uittrek. “Iets het gebeur toe hy vir die eerste keer met daardie blou oë na my gekyk het.” Janie ontwyk haar vriendin se skerp blik, drink liewer nog ’n slukkie koffie. Haar maag maak sommer weer allerhande kaperjolle wanneer sy net aan hom dink.

      “Watse iets?”

      “Sommer net . . . iets.”

      “Ooooo . . . ek sien. En dis hoekom jy genooi word om na sy uitsonderlike blomspesies te gaan kyk en nie ek nie.” Dit lyk of Thea nou presies weet wat daardie iets was.

      “Ag, ek weet nie, die man krap my net om, dis al.”

      “Miskien moet jy maar na sy blomme gaan kyk sodat jy kan uitvind wat hierdie omgekrapgeit nou eintlik beteken. Trek jou nuwe ontwerpersjeans en jou mooi smaraggroen top aan en begogel die man met jou sjarme. Mens weet nooit. Hulle sê juis die orgidee is die blom wat passie inspireer.” Thea wikkel haar lyf so al asof sy weet hoe om ’n man tot passie te inspireer. En dit net omdat sy ’n verloofde het wat deesdae begin druk op haar plaas vir ’n troudatum, dink Janie suur.

      Janie kry lag. “Miskien is jy die een wat saam met hom moet gaan. Wat weet ek nou van passie en van ’n be­gogelry?” Hoekom sweet haar hande net by die gedagte?

      “O nee, nie ek nie. Ek is geholpe, dankie. Dis jy wat vir Kupido ’n man gevra het en toe ontmoet jy vir Ryno. Te oordeel na die manier waarop hy na jou kyk, het jy met die ontmoetslag ook iets aan hom gedoen.” Thea wikkel haar wenkbroue vir haar.

      “Ek? Aan hom? Hoe kyk hy nogal na my?”

      “Anders as wat hy na my kyk, dis vir seker. Asof hy jou regtig raaksien, asof hy belangstel om jou beter te leer ken. Hoekom sou hy dié baie spesiale blom in ons boks gesit het? Hoekom het hy jou gevra om na sy versameling te gaan kyk en te gaan uiteet, en nie vir my nie? Die man is kant en klaar deur jou tot groot passie geïnspireer, sê ek jou. Kupido se pyl het hom getref. Kolskoot.” Thea gryp na haar borskas en demonstreer die trefslag dramaties. “En vir jou ook.” Sy tik op Janie se bors waar haar hart is.

      Janie klap haar lawwe vriendin se hand liggies weg. “Aikôna. Daar’s nie ’n manier nie. Ek is immuun teen mans. Hy is immers die man wat ons van die plaas af geskop het.”

      Thea se gesig versober en sy leun vorentoe.“Immuun? My voet. Jy sê dan hy krap jou om. Gaan saam met hom, net om dubbeld seker te maak of hy nie dalk die een is wat die gevlerkte mannetjie met die pyl en boog vir jou uitgesoek het nie. As jy hom begogel, kan ons dalkies aanbly op die plaas. Dis ’n gulde geleentheid om hom te oortuig dat sy plaas nie sonder die blomwinkeltjie kan klaarkom nie.”

      Janie tuit haar lippe en bekyk haar vriendin skepties. H’m. Sy’t nog nie so daaraan gedink nie. “Jy’t nogal ’n punt beet.” Miskien is dit tog ’n geleentheid om die man te oortuig daar is vir hom voordeel in die feit dat daar ’n bloemistewinkel op sy plaas is.

      “Boonop is hy lank met donker hare en baie aantrek­lik.” Thea rek haar oë spottend vir haar.

      Janie trek ’n gesig. “Jip. Juis daarom is hy beslis nie die man wat ek vir Kupido gevra het nie.” Ai tog.

      “Dit kan mos nie ’n té groot straf wees om saam met hom uit te gaan nie? Hy’s aantreklik, groot, uiters manlik en daai potblou oë . . .”

      Dit lyk kompleet of die simpel Thea gaan begin swymel.

      “Dit sal seker nie ’n straf wees nie, maar daar is ’n bleddie goeie rede hoekom ek nie so ’n man wil hê nie en jy weet dit.”

      “Oor vroumense alewig agter jou aantreklike pa aangeloop en jou ouers se huwelik verwoes het. Ja, ek weet. Maar Ryno is nie jou pa nie.”

      Janie